در خاورمیانه شاخه های مختلف اسلامی سیاسی از نوع با اصطلاح لیبرال آن که در ترکیه می خواهد تجاوز به کودکان را جنبه قانونی ببخشد، تا شاخه افراطی آن مانند داعش که زنان ایزدی را به بردگی می کشند اولین قربانیان خود را از میان زنان می گیرند، این زنان و کودکان هستند که در معرض آزار و تهدید و تجاوز جنسی این نیروها قرار می گیرند.

از طرف دیگر پیامد بحران جهانی سرمایه داری و اعمال برنامه های ریاضت های اقتصادی میلیونها زن در سراسر جهان را به ورطه فقر، بیکاری، کار در مقابل دستمزد ناچیز و عدم امنیت حقوقی سوق داده است. آنها در ابعاد توده ای مجبور به ترک مناطق زندگی خود هستند و یا با کمبود آب آشامیدنی ، بهداشت و مراقبتهای عمومی، آموزش، مسکن و امکانات اولیه زندگی دست و پنجه نرم می کنند. دولت های سرمایه داری با تداوم سیاست های نئولیبرالی فقر و تن فروشی و اعتیاد و بیکاری را به پدیده ای رایج در جهان تبدیل کرده اند. در نظام سرمایه داری و در جهانی که زنان سه چهارم بیسوادان و اکثریت فقرای آنرا تشکیل می دهند، در جهانی که در پیشرفته ترین کشورهای آن به زنان در برابر کار مشابه دستمزد برابر با مردان پرداخت نمی شود، در جهانی که زنان برای ورود به بازار کار با مانع روبرو هستند، تحمیل سیاست های ریاضت کشی و فقر و فلاکت اقتصادی بیش از گذشته شکاف طبقاتی بر مبنای جنسیت را تعمیق بخشیده است. بیکاری و فقر رو به افزایش، زنان را در معرض آسیبهای اجتماعی قرار داده است. زنان در این راستا برای امرار معاش خود و فرزندانشان در دام باندهای تجارت سکس‏ گرفتار می آیند. در این جهان نابرابر زنان هر لحظه در معرض خشونت قرار دارند.

  در ایران رژیم جمهوری اسلامی 37 سال است که با اتکا به قوانین اسلامی، خشونت علیه زنان را بطور سیستماتیک پیش برده و نهادینه کرده است. آپارتاید جنسی و تحقیر هر روزه زنان به شناسنامه و بخش جدائی ناپذیری از هویت ایدئولوژیک رژیم جمهوری اسلامی تبدیل شده است. اگر خشونت بخشی از پیامدهای ناگزیر حاکمیت نظام سرمایه داری است که در اشکال مختلف به طبقه کارگر و اقشار و آحاد تحت سلطه در کلیه جوامع اعمال می شود و زنان بخش عمده قربانیان این خشونت ها هستند، در نظام سرمایه داری ایران که قدرت سیاسی با قوانین ارتجاع مذهبی در هم تنیده شده اند، خشونت چندین برابر شدیدتر و ضد انسانی تر علیه زنان عمل می کند. اگر در کشورهای پیشرفته سرمایه داری زنان به یمن مبارزات آزادیخواهانه، در عرصه زندگی خانوادگی و بسیاری از زمینه های دیگر حیات سیاسی و اجتماعی به برابری حقوقی در برابر قانون دستیابی پیدا کرده اند، اما بر اساس قوانین اسلامی زنان در ایران رسما نیمه مرد بحساب می آیند و از ابتدائی ترین حقوق انسانی خود محروم هستند. این رژیم با زیر پا گذاشتن حقوق ابتدائی زنان نظیر حق مسافرت، حق طلاق، حق حضانت فرزندان، حق معاشرت آزادانه با مردان، هویت انسانی نیمی از اعضای جامعه را لگدمال نموده و از اینطریق ضد انسانی ترین خشونت های دولتی را اعمال کرده و قانونیت بخشیده است. این رژیم که برای رابطه جنسی زنان در خارج از مدار مناسبات زناشوئی مجازات سنگین تعیین کرده است در همانحال با اعطای آزادی چند همسری به مردان و رواج دادن صیغه، به فحشأ "اعتبار اجتماعی" و قانونی بخشیده است. این رژیم با تحمیل قانون حجاب اجباری و شلاق و شکنجه خواهران زینب حق انتخاب آزادانه پوشش را از زنان ایران سلب کرده است. 

   این اوضاع خشونت بار و بربریت و توحش رژیم اسلامی در قبال زنان هویت انسانی آنان را چنان لگد مال کرده است، که اعتراض و شورش و طغیان زنان علیه وضع موجود را به یکی از ارکان اساسی مبارزه آزادیخواهانه توده های مردم ایران برای خلاصی از شر جمهوری اسلامی تبدیل کرده است. زمانی که عدم رعایت حجاب اسلامی و آشکار شدن تار موی زن ایدئولوژی حاکم را به چالش می کشد و دفاع از حق برابر زنان با مردان، کلیت نظام سیاسی را زیر سئوال می برد، مبارزه زنان طی بیش از سه دهه گذشته همواره از خصلتی سیاسی و ضد مذهبی برخوردار بوده است. در این شرایط استراتژی جنبش رهایی زنان بطور اجتناب ناپذیری به مبارزه برای سرنگونی رژیم و برچیدن نظام طبقاتی حاکم گره می خورد.

اگر چه حاکمیت رژیم زن ستیز اسلامی مبارزه با استبداد مذهبی و به عقب نشاندن آن از دست اندازی به حیات خصوصی و اجتماعی زنان را به یکی از عرصه های مهم مبارزه آزادیخواهانه در ایران تبدیل کرده است، اما در همان حال فعالین کمونیست نباید یک لحظه از این حقیقت غافل باشند که ریشه ستمکشی زنان در نظام طبقاتی سرمایه داری نهفته است. بدون رواج آگاهی به ریشه های ستمکشی زنان و مبارزه برای ریشه کن کردن این ستمکشی، زنان قادر نخواهند بود مبارزه مؤثر و ریشه ای علیه فرهنگ مرد سالارانه و قوانین زن ستیز و خشونت بار ارتجاع مذهبی را پیش ببرند. بدون تعرض به مناسبات سرمایه داری جنبش زنان حتی نمی تواند به نابرابری های حقوقی با مردان که ریشه در نابرابری های اقتصادی دارد پایان دهد. هر گونه پیشروی جنبش زنان در زمینه دستیابی به حقوق برابر با مردان در گرو تعرض به مناسبات سرمایه داری و به عقب نشاندن آن است. 

روز 25 نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را، با تلاش هر چه گسترده تر برای به میدان آوردن زنان کارگر و زحمتکش به روز مبارزه برای به عقب راندن دین از دخالت در حیات اجتماعی زنان و علیه نظام مرد سالار سرمایه داری تبدیل کنیم.