در آستانه سال جدید تحصیلی، میلیونها کودک، نوجوان و جوان خود را جهت ورود به مدرسه و دانشگاه آماده میکنند. درکنار آنها میلیونها کودک، نوجوان و جوان اندوهگینانه امکان ورود به مدارسه و دانشگاه را ندارند. در حالیکه آغاز سال تحصیلی و حضور بیش از یازده میلیون نفر در مدارس دولتی و بیش از یک میلیون نفر در مدارس غیر دولتی جنب و جوش و تب و تاب تازه ای به فضای شهرها می بخشد، تصویر دیگری هم همه وجدانهای بیدار را آزار میدهد. تصویر آن میلیونها کودک کار، کودکانی که در زیر حجم بزرگ محموله های باری که بردوش حمل میکنند، گم میشوند، کودکانی که در سر چهار راهها به امید توقف چند لحظه اتومبیلی و احتمال فروش یک بسته دستمال کاغذی و یا پاک کردن شیشه اتومبیل دیگری تمام روز باید گازهای سمی انبوه اتومبیل ها را استنشاق کنند، کودکانی که در زیرزمینهای نمناک و کم نور آخرین رمقشان به تاراج میرود. گفته میشود 30% کودکان کار را افرادی تشکیل میدهند که به مدرسه نمیروند. آخرین آمار اعلام شده مرکز آمار ایران از نزدیک به دو میلیون کودک کار خبر میدهد، البته آمار واقعی بسیار بیش از این رقم است. بخشی از این کودکان نان آور خانواده هستند. بخشی فرزندان کارگرانی هستند که با حداقل دستمزد 800 هزار تومانی حتی به سختی قادر به پرداخت اجاره سقف بالای سرشان میباشند.

قابل تصور است که وجود 11 میلیون حاشیه نشین، ده میلیون بیسواد مطلق در کشور، بیکاری میلیونی، قراردادهای موقت، زندگی کردن در زیر خط فقر و آسیب های اجتماعی ناشی از آن باید با کار کودکان "چاره سازی" شوند. به خیل عظیم این کودکان کار باید کودکان کار مهاجر و پناهنده را هم افزود که یا به دلیل نداشتن اوراق هویتی و یا به دلیل عدم پذیرش آنان در مدارس دولتی، در بدترین شرایط و با ترس و لرز در زاغه ها و بیغوله ها تمام شادابی و کودکی خویش را به بهای ناچیزی میفروشند. طبق آمار 90% کودکان کار در ایران دارای سرپرست بوده و بیشترین این کودکان زیر 12 سال هستند. اگر توجه کنیم که تنها 34% از کوکان کار وخیابان درس میخوانند و24% هرگز به مدرسه راه نیافته اند، در این صورت رابطه تنگاتنگ بین کودکان کار و وضعیت اقتصادی خانواده آشکارتر خود را نشان می دهد.

برای بسیاری از مادران و پدران شروع سال تحصیلی همراه با نگرانی و دلهره است. نگرانی از اینکه جگرگوشه هایشان به علت فقر و تنگدستی از ادامه تحصیل باز خواهند ماند، اینکه فرزندانشان بعد از اخذ دیپلم برای ورود به دانشگاه با چه موانعی روبرو هستند، اینکه حتی بعد از اتمام دانشگاه نیز دورنمای روشنی برای دستیابی به کار و شغل وجود ندارد و البته اینها فقط گوشه ای از اثرات کارکرد این نظام آموزشی است. بخش دیگر از این کارکرد را در جاهای دیگری باید جستجو نمود. برمبنای آمار رسمی منتشرشده چهار و نیم میلیون نفر از دانش آموزان در 32 هزار مدرسه فرسوده و ناامن در کلاسهای درس حاضر می شوند. با توجه با امکانات موجود پنجاه سال زمان لازم است که این مدارس فرسوده نوسازی شوند. اینکه ایران از نظر سواد در مرتبه 140 تا 150 در جهان قرار دارد ونرخ بیسوادی زنان دو برابر مردان است. اینکه زنان از تحصیل در بسیاری از رشته های دانشگاهی محروم شده اند. اینکه معلمانی که امر آموزش را بر عهده دارند خود جهت تامین معاش چند شغله هستند و تنها به جرم مبارزه برای تحقق مطالبات برحق شان به بند کشیده میشوند. اینها فقط بخشی از معضلاتی هستند که نظام آموزشی در ایران با آن روبرو است. این اوضاع نابسامان در مناطق فقیر و روستاها، ابعاد به مراتب بحرانی تری به خود گرفته است.

روشن است که این نظام آموزشی بازتاب تمایزات طبقاتی، ستم های جنسیتی، مذهبی و ملی است و به نوبه خود به تحکیم و باز تولید همین تمایزات وتبعیض ها یاری میرساند. در هم آمیختگی دین و دولت خود نظام آموزشی موجود را با جهل و خرافه پرستی، با سنن ارتجاعی و افکار پوسیده برخاسته از گورستان تاریخ همراه کرده که خود سد عظیمی در مقابل دانش آموزان جهت فراگیری و دستیابی به آموزش های علمی ایجاد کرده است. این تمایزات و شکافها توسط دولت سرمایه داری جمهوری اسلامی مدام تقویت میشوند. این نظام آموزشی روح ابتکار و خلاقیت را از کودکان و دانش آموزان سلب می کند و تا آنجا که بتواند آنان را مطیع و برده افکار و سنت های ارتجاعی بار می آورد. دختران را با روح جنس دوم بودن و مطیع و پیرو مردان تربیت میکند. آیا این اوج بیشرمی و شقاوت نیست که تنها در سال 1394 حدود 890 هزار تن از دختران کمتر از 18 سال یعنی در سنین کودکی مجبور به ازدواج شده اند. این نظام آموزشی با رواج فرهنگ شوونیسم عظمت طلبانه در بین جوانان متعلق به ملیت های مختلف تفرقه ایجاد می کند و به چشم تحقیر به مردم منطقه خاورمیانه نگاه میکند. در یک کلام این رژیم روح وروان فرزندانمان را خرد میکند تا با تن دادن به بردگی در خدمت نظام طبقاتی و سیاسی حاکم قرار گیرند.

تمام این تمایزات، تبعیضها وشکافها این پرسش را در مقابل ماقرار میدهد که آیا میخواهیم به این بردگی و برده سازی تن داده وشاهد لگد مال شدن حقوق فرزاندانمان باشیم و یا علیه آن بپا خیزیم. تا زمانی که به آن تن دهیم اوضاع از آنچه که هست بدتر خواهد شد. این نظام قادر نیست دورنمای روشنی در مقابل فرزندانمان قرار دهد. اگر چه این نظام پر از ستم و استثمار و تحقیر، و پوسیدگی این نظام آموزشی خود بستر شکلگیری اشکال گوناگون مقاومت و ابراز نارضایتی در میان نسل انسانهایی که در اسارت آن بسر میبرند فراهم می آورد، اما تنها با مبارزه آگاهانه، متشکل و انقلابی است که میتوانیم رژیم جمهوری اسلامی را از تحمیل این شرایط فاجعه بار به عقب بنشانیم. این جمعیت دوازده میلیونی دانش آموزان و جمعیت چند میلیونی دانشجویان و معلمان زحمتکش در اتحاد و همبستگی با جنبش کارگری نیروی قدرتمندی برای دگرگون کردن این شرایط جهنمی هستند. مبارزه حق طلبانه، متحدانه و سراسری معلمان در سالهای اخیر پتانسیل و ظرفیت های این نیروی اجتماعی را بخوبی نشان می دهد. چنانچه این مبارزه حق طلبانه با آگاهی انقلابی و کمونیستی توأم گردد وچنانچه اعترض علیه مناسبات حاکم افق انقلاب کارگری و سوسیالیستی را پیشاروی خود قرار دهد، همواره میتواند منبع خطر بزرگی برای ادامه حیات رژیم سرمایه اسلامی باشد.

دانش آموزان و دانشجویان فقط فرزندان کار و زحمت نیستند. بخشی از آنان به عنوان کسانی که در سطوع بالائی علم را فرا میگیرند، میتوانند به روشنفکران انقلابی وکمونیست تبدیل شده و نقش ارزنده ای در خدمت به تدارک انقلاب و پیروزی آن داشته باشند. تاریخ ایران سرشار از اشکال گوناگون جنبش مبارزاتی در میان دانش آموزان، دانشجویان ومعلمان است که مبارزات خود را بسیار فراتر از مبارزات صنفی ارتقاء داده اند. دانشجویان و معلمان مبارزی که در سخت ترین شرایط به نقش و رسالت تاریخی طبقه کارگر پی برده و به رسالت خود عمل کردند.

حزب کمونیست ایران ضمن تبریک آغاز سال تحصیلی جدید به دانش آموزان، دانشجویان، معلمان و خانواده های آنها، همه آنان را به مبارزه آگاهانه و سازمانیافته علیه سیاست ها و موجودیت رژیم اسلامی و برای پایان دادن به دخالت مذهب در امر آموزش وپرورش و پایان دادن به همه محرومیت هایی که به این عرصه از حیات اجتماعی تحمیل شده است، فرا می خواند.