در شرایطی به 8 مارس 2021 نزدیک می شویم که 41 سال پیش، بعد از شکست قیام و روی کار آمدن جمھوری اسلامی در ایران، زنان اولین قربانیان سیستم سرمایه داری اسلامی شدند. اگرچه آنها به مقاومتھای جانانه ای دست زدند از جمله ، مارش خیابانی،8 مارس 1358 با شعار نه به حجاب اجباری اما، روشن بود که جمھوری اسلامی کمر به قتل زنان بسته است. آنھا از کشتار زنان تن فروش در ملاء عام شروع کردند. سکینه قاسمی ، اشرف و ثریا ترکه از جمله آنھا بودند.. تعدادی از آنھا مکانی به نام قلعه در شھر نو زنده زنده سوزانده شدند، در دھه ی شصت زندانیان سیاسی زن که کودکان خردسال ھم در میانشان بودند، افسانه فارابی 12 ساله، نفیسه اشرف جھانی 10 ساله، مریم اسدی 11 ساله. فاطمه جبارزاده انصاری، فاطمه ساجدی زیر 13 سال ، نسرین نوری مانی 15 ساله، فرزانه صبوری و مریم صدراشراف 17 ساله، خطب شھیدی دختر نوجوان 15 ساله ای که به میدان اعدام نرسید و زیر شکنجه کشته شد... جز 187 دختران اعدامی زیر 18 سال بودند وبیش از ھزاران زن سیاسی بھ جوخه ی اعدام سپرده شدند.

با شروع قتلھای زنجیره ای در دھه ی ھفتاد، قتلھای فجیع تری را به زنان تحمیل کردند، سینه ھای پروانه فروھر را بریده و جسدش را روبه قبله خواباندند، در سرکوب کوی دانشگاه دانشجویان زن را پس از بازداشت مورد تجاوز و شکنجه قرار دادند، در سال 88 ندا آقا سلطان با شلیک مستقیم گلوله توسط پلیس کشته شد. در ھمان سال ترانه موسوی را کشتند و جسدش را به آتش کشیدند. قیام سال 96 و 98 اوج دستگیریھا و تجاوزات مختلف جنسی، جسمی و روانی علیه زنان بود. مینا شیخی، حلیمه سمیری، نیکتا اسفندانی 14 ساله، گلناز سمسامی باردار، شلیر دادوند، پریسا صیفی، زیبا خوشگوار، آزاده ضربی، مرضیه عباس زاده، نسیم قربانی، مریم نوری، فاطمه حبیبی، شبنم دیانی، معصومه داراب پور، آمنه شھبازی فرد، آذر میرزاپور زھابی، مھناز مھدی زاده نادر، خانم عتقی و.... از جمله کشته شده گان بودند. در این میان تعداد زیادی از فعالین زن در حوزه ھای کارگری سیاسی، مدنی، دانشجویی، محیط زیست و.... بازداشت و به زندانھای طولانی مدت محکوم شده اند. زینب جلالیان و مریم اکبری فرد، از قدیمی ترین زندانیان سیاسی ھستند. سپیده قلیان، آتنا دائمی، صبا کرد افشاری، ندا ناجی، لیلا حسین زاده، یاسمن آریایی، مرضیه امیری، سپیده مرادی، فاطمه ضیایی، منیره عرب شاھی، زھرا محمدی، زینب اسماعیلی، مژگان کاووسی و............. زندانیانی ھستند که ھم اکنون در زندانھای جمھوری اسلامی اسیرند.

بعد از شروع پاندمی کرونا شرایط برای زندانیان سیاسی خصوصا زنان بسیار وخیم تر گردید. برای نمونه در زندان ارومیه بیش از 140 زندانی زن کورد در اعتراض به نگھداری زندانیان مبتلا به ویروس کرونا در بند و نبود رسیدگی پزشکی و انتقال آنھا به بیمارستان اعتصاب غذا کردند، این در حالی است که یک زندانی به نام فاطمه علی زاده به دلیل ابتلا به ویروس کرونا و عدم انتقال به بیمارستان جان باخت. در مورد دیگری مکیه نیسی زندانی زن عرب در زندان اھواز که در قرنطینه به سر می برد جان خود را از دست داد.

با توجه به این تاریخ و باتوجه به مبارزات روز افزون زنان ایران در عرصه ھای مختلف اجتماعی، سیاسی، ورزشی، فرھنگی، دانشجویی، کارگری و.... ضروری است آنچه در توان داریم به کار ببندیم تا بتوانیم فرھنگ سازی وھرچه بیشتر جاانداختن روحیه ی مقاومت و مبارزه علیه سیستم سرکوب جمھوری اسلامی، توامان بتوانیم راه رھایی زنان را در ھژمونیک کردن گفتمان کمونیستی ھموار سازیم.