در حالی که اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه پنجاه و چهارمین روز خود را پشت سر گذاشت، اعتصاب سراسری کارگران و کارکنان صنایع نفت، گاز و پتروشیمی که از روز شنبه ۱۱ مرداد ماه آغاز شد همچنان ادامه دارد و در حال گسترش می باشد. این اعتصاب هماهنگ و سراسری که اینک بیش از ۳۰ شرکت نفت و گاز و پتروشیمی را شامل شده، از پالایشگاههای آبادان، قشم، پتروشیمی لامرد، پارسیان، فازهای ۲۲ و ۲۴ پارس جنوبی ( عسلویه، کنگان، تنبک، طاهری و بیدخون) آغاز شد و سریعأ شرکتهای پتروپالایش جفیر اهواز، کارگران فازهای ۱۳ و ۱۴ پارس جنوبی کنگان، پترو شیمی ماهشهر را در بر گرفت و سپس کارگران پالایشگاههای اصفهان و نیروگاه حرارتی تبریز نیز به این جنبش اعتصابی پیوستند. بعلاوه در این فاصله شاهد اعتصاب کارگران هپکو اراک، فولاد سنگان، رانندگان اتوبوس ارومیه و تجمعات اعتراضی کارگران شهرداریها، معلمان و فرهنگیان بازنشسته در تهران، پزشکان و پرستاران بیمارستهانهای شیراز بودیم. فراخوان سراسری کارگران بخش نفت، گاز و پتروشیمی برای اعتصاب روز ۱۱ مرداد پس از آن داده شد که مطالبات کارگران از جانب دولت و پیمانکاران بی پاسخ ماند. این اعتصاب بزرگترین اعتصاب در صنایع نفت و گاز و پتروشیمی در طول حاکمیت رژیم اسلامی است که بخش کلیدی و شاهرگ حیاتی اقتصاد رژیم است و در سطح سراسری ایران نیز صورت گرفته است. به این اعتبار نقطه عطفی مهمی در تاریخ جنبش کارگری به حساب می آید و امید بخش است و می تواند زمینه ساز همبستگی و پیوند بخشهای مختلف جنبش کارگری در ایران باشد.

این اعتصابات کارگری که کارگران بخش نفت، گاز و پتروشیمی در محور آن قرار د ارند به اعتبار خواسته ها و مطالباتی که مطرح کرده اند نه تنها خواست و مطالبه بخش های وسیعی از کارگران ایران را نمایندگی می کنند، بلکه می تواند حمایت و پشتیبانی توده های میلیونی اقشار فرودست جامعه را نیز برانگیزد. این جنبش اعتصابی به اعتبار وزنی که دارد ظرفیت آنرا دارد که جمهوری اسلامی را وادار به عقب نشینی سازد. مطالبات کارگران نفت و گاز و پتروشیمی همانند خواسته های کارگران در دیگر بخشهای تولیدی و خدماتی، عبارتند از پرداخت فوری دستمزدهای معوقه، افزایش دستمزدها، برچیدن شرکتهای پیمانی و قراردادهای موقت، امنیت شغلی و رسیدگی به وضعیت استخدامی، ابطال واگذاری شرکتها به بخش خصوصی، بازگشت به کار کارگران اخراجی، تأمین بیمه درمانی و غیره می باشد. از آنجا که بحران و فقر و فلاکت اقتصادی کارد را به استخوان کارگران و دیگر اقشار محروم و فرودست جامعه رسانده است، کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی همانند کارگران مبارز نیشکر هفت تپه مصمم هستند تا تحقق همه مطالباتشان به اعتصاب ادامه دهند. کارگران اعتصابی تاکنون با هوشیاری ترفندها و وعده و وعید های دروغین کارفرمایان برای شکستن اعتصاب را خنثی کرده و عزم خود را برای ادامه اعتصاب نشان داده اند. در این شرایط بدون تردید بکار بستن تجربه فعالین و رهبران اعتصاب هفت تپه در برگزاری مجمع عمومی و دخالت دادن مستقیم کارگران در تصمیم گیری ها می تواند در حفظ اتحاد و همبستگی کارگران اعتصابی بسیار مؤثر واقع شود.

کارگران بخشهای نفت، گاز و پتروشیمی در عین حال که با کار خود بیشترین سودآوری را برای دولت و کارفرما تأمین می کنند، اما جزو محروم ترین بخش طبقه کارگر ایران از لحاظ میزان دستمزد، امکانات رفاهی و ایمنی کار و ساعات طولانی کار روزانه هستند. با توجه به اهمیت تولیدات این بخشها برای رژیم کارگران این بخش همیشه تحت نظر و کنترل شدید حراست که تحت فرمان مستقیم اطلاعات سپاه پاسداران است، قرار داشته اند. طی این سال ها تلاش کارگران برای ایجاد هر گونه تشکل صنفی نیز به شدت سرکوب شده و امکان ارتباط کارگران حتی از فازی به فاز دیگر را نیز ممنوع کرده اند. از سال های گذشته تا کنون تعداد زیادی از فعالین کارگری را به اتهامات مختلف دستگیر و اخراج نموده اند. تحت همین فشارهای سنگین در صد بالایی از کارگرانی که در آن شرکتها مشغول به کارند مجبور شده اند با عقد قراردادهای موقت و سفید امضا با شرکتهای واسطه ای که آنان نیزاکثرأ وابسته و تحت نفوذ سپاه پاسداران هستند، کار کنند. تحت این شرایط سخت و طاقت فرسا هر وقت هم کارفرما اراده کرده کارگران را بدون پرداخت هیچ حق و حقوقی اخراج کرده است. در نتیجه کارگران علاوه بر آنکه باید در گرمای سوزان مناطق جنوب بدون امکانات رفاهی و امنیتی با مزد چندین مرتبه زیر خط فقر کار کنند، از امنیت شغلی و مزایای دیگری نیز بهره مند نیستند. دستمزد کارگران در این بخشها نیز نسبت به سه چهار سال قبل نه تنها افزایش نیافته بلکه در اثر تورم افسارگسیخته، جهش روزانۀ قیمت کالاهای اساسی مورد مصرف روزانه و اجاره مسکن و سقوط شتابان ارزش ریال بیش از ۵۰ در صد نیز کاهش داشته است. این در حالی است که در این فاصله سبد معیشتی یک خانواده کارگری بیش از ۳۰۰ در صد افزایش یافته است.

تداوم این اعتصاب تا کنون موجب برانگیختن شور و شوق زیادی در دیگر بخشهای کارگری و به ویژه تقویت و استحکام روحیه کارگران مبارز و مقاوم هفت تپه شده است. از سوی دیگر کم کم توجه نهادهای کارگری بین المللی را در اعلام پشتیبانی به خود جلب کرده است. از جمله اتحادیه جهانی صنعت متشکل از اتحادیه های آزاد و مستقل کارگری کارگری در صنایع فلزی، شیمیایی، انرژی و معدن و نساجی شده که ۵۰ میلیون کارگر در ۱۴۰ کشور جهان در آنها عضو می باشند و ۸۰ سندیکا و تشکل کارگری در سراسر دنیا نیز از اعتصابات کارگران ایران به حمایت برخواسته اند.

همزمانی و هماهنگی اعتصاب کارگران نفت و گاز و پترو شیمی در نقاط مختلف ایران نشانه وجود ارتباط و پیوند فعالین و پیشروان کارگری و درجه ای از رهبری سازمانیافته در این بخش مهم از صنایع ایران است. در شرایط سرکوب حاکم بر ایران، وجود ارتباط میان شبکه های فعالین کارگری در مراکز مختلف تولیدی و خدماتی می تواند در سازماندهی و موفقیت اعتصابات و سراسری شدن و پیروزی نهایی جنبش کارگری و به هم پیوند دادن آن با دیگر جنبشهای اجتماعی نقش به سزایی داشته باشد. همراهی فعالین دیگر جنبشها اجتماعی زنان، معلمان، دانشجویان، بازنشستگان و زحمتکشان جامعه با اعتصابات کارگری می تواند به گسترش و موفقیت آن و به زانو در آوردن رژیم جمهوری اسلامی در برابر خواست کارگران نقش تعیین کننده ای داشته باشد.

پیروز باد اعتصاب متحدانه کارگران
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
۱۷ مرداد ۱۳۹۹
۷ اوت ۲۰۲۰