اعتصابات و گردهمایی های اعتراضی کارگرانِ صنایعِ کلیدی کشور نظیر نفت، پتروشیمی، گاز، برق، راه آهن و مترو با مطالبات رادیکال شان و مبارزات سازمانیافته و پیگیرانهِ بازنشستگان علیه بی حقوقیهای سیاسی و اقتصادی، سیمای رزمنده تری به جنبش کارگری بخشیده است. در این میان مبارزات کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی ایران از اعتراضات محلی جاری فراتر رفته و جنبه سراسری به خود گرفته است.

وزارت نفت بسیاری از فعالیت‌ها و پروژه‌های نفتی در چهار شرکتِ زیر مجموعه این وزراتخانه شامل شرکت ملی نفت، شرکت ملی گاز، شرکت ملی صنایع پتروشیمی و شرکت ملی پالایش و پخش فراورده‌های نفتی را به پیمانکاران خصوصی سپرده است. این شرکت‌ها نیز بخش‌هایی از کار را به پیمانکاران دسته دوم و استخدام پرسنل را به شرکت‌های پیمانی تامین نیروی انسانی واگذار کرده اند.

نمایندگان بخش هایی از کارگرانِ پیمانی، روز سه شنبه 19 اسفند خود را به پایتخت رساندند و با پلاکارد ها و دست نوشته هائی در مقابل مجلس گرد آمده و مطالبات خود را بیان داشتند. آنها در مقابل تلاش ضد کارگری کسانی که میخواستند مبارزات این کارگران را تحت کنترل اصول گرایانِ موجود در مجلس و نیروهای امنیتی قرار دهند، نوشتند:

" ما کارگران بارها اعلام کرده ایم که دنبال هیچ جناح حکومتی نیستیم و خواسته و مطالباتی داریم و دیگر ادامه این وضعیت برای ما ممکن نیست. امروز نیز حرف ما همین است".

این کارگران در بیانیه خود، اقدامات ضد کارگری یک نماینده خودخوانده را افشا کرده و نوشتند: " نصحیتش به ما کارگران اینست که احساسات خود را کنترل کنیم و از این حواشی که نیروهای "افراطی و خودسر" ایجاد میکنند دوری کنیم. منظور از نیروی افراطیِ ما کارگرانی است که می گوئیم نه فقط باید حقوقها افزایش یابد، بلکه باید قراردادهای موقت کاری، دائمی شود و دست این زالوهای پیمانکارِ مفتخور از مراکز کاری کوتاه شود."

کارگران پیشرو در هدایت اعتصاب هزاران نفره و یک ماهه ای، که از مرداد 98 شروع کردند، گام به گام تاکتیک هایی را به کار گرفتند تا نیروی کارگران در گردهمایی ها هدر نرود. به عنوان مثال آنها به کارگران متاهل اجازه دادند تا اطلاع ثانوی به نزد خانواده خود برگردند. آنها نیروهای کارگران را به تدریج به میدان آوردند. این فعالینِ مورد اعتمادِ کارگران، در مرحله ای از اعتصاب یک ماهه، کارگران را در 50 مرکز و در ده استان به طور همزمان به میدان آوردند. این قدرت سازماندهی کارفرماها و مسئولین دولتی را واداشت تا راه سازش را پیش بگیرند، وعده هایی بدهند و بخشی از مطالبات معترضین، نظیر افزایش دستمزد را متحقق کنند.

کارگران پیمانی در دومین بیانیه ای که انتشار داده اند، مطالبات خود را چنین فرموله کرده اند:

١- حقوقهای ما کفاف زندگی مان را نمیکند و باید به رقم بالای خط فقرِ اعلام شدهِ دولت یعنی بالای ١٢ میلیون تومان در ماه افزایش یابد. هیچ کارگری نباید کمتر از این رقم مزد دریافت کند.

٢- برای داشتن امنیت شغلی و سدکردن تعرضات پیمانکارانِ مفتخور به زندگی و معیشت مان باید قراردادهای موقت و پیمانی به قراردادهای دائم و مستقیم با نفت تبدیل شود و به پاسکاری ما کارگران ما بین پیمانکارانِ مفتخور خاتمه داده شود.

٣-حقوقهای ما هر ماه بموقع پرداخت شود و طلبهایمان در همه جا بفوریت پرداخت گردد.

٤-ما کارگران غیر رسمی باید از امکانات درمانی رایگان در نفت برخوردار شویم و همانطور که همکاران رسمی ما اعلام کرده اند سطح آن ارتقاء یابد. بویژه پروتکلهای سازمان بهداشت جهانی برای مقابله با بیماری مرگبار کرونا در همه مراکز اجرایی شود و امکانات لازم پیشگیری به رایگان در اختیار همه قرار گیرد. ما کارگران نفت نیز همصدا با همه کارگران، بازنشستگان ، معلمان و بخش های مختلف جامعه اعلام میکنیم واکسن استاندارد باید خریداری شود و واکسیناسیون رایگان بدور از هرگونه تبعیضی به رایگان و سراسری در اختیار همه قرار گیرد.

5- به فضای امنیتی در نفت و مراکز وابسته به آن خاتمه داده شود. حق تشکل، حق تجمع، حق اعتراض ، حقوق پایه ای همه کارگران است.

در خاتمه تاکید میکنیم که قوانین ویژه اقتصادی که مراکز نفتی از جمله این مناطق هستند، قوانینی است که فشار و بردگی کاری را بر ما کارگران شدت داده است.این قوانین باید تماما لغو شود و به این تعرضات به زندگی و معیشت ما پایان داده شود. و اینها همه خواستهای متحد ما کارگران رسمی و غیر رسمی در نفت و مراکز وابسته به نفت است. در اعتصاب سراسری بعدی، همه، متحدانه حول این خواسته ها جمع شویم و در گام اول بر افزایش حقوقها به بالای دوازده میلیون تاکید کنیم."

این نشانه ها حاکی از آن است که مبارزه طبقاتی به طرز روز افزونی خصوصیت سراسر کشوری به خود میگیرد و این امر در جمهوری اسلامی بی سابقه است. این رژیم در مقابله با کارگران به جز دادن وعده های توخالی و توسل به سرکوب چیز دیگری برای عرضه به آنها ندارد. مبارزات این کارگران در کنار سایر کارگران و بازنشستگان سیمای رزمنده تری به جنبش کارگری بخشیده است.

16.3.2021