هشت مارس روز جهانی زن در راه است در چنین روزی زنان کف خیابان های سراسر جهان را با حضور پر قدرت و پر خروش خود تسخیر می کنند و میتینگ ها، سخنرانی ها و تظاهرات درخشانی علیه مردسالاری، تبعیض جنسیتی و کلیت سیستم سرمایه داری برگزار می نمایند. این درحالی است که زنان علاوه بر هشت مارس در تمام روزهای سال در مبارزه ای بی امان در برابر سیستمی هستند که شرایط اسارت بار کنونی را بر آنان تحمیل کرده است.
در آستانه هشت مارس لازم است که نگاهی هرچند گذرا به موقعیت زنان زیر سلطه حاکمیت سرمایه داری اسلامی درایران داشته باشیم .
حکومت اسلامی از ابتدا بر دو رکن اساسی تقدیس مالکیت خصوصی و تحت سلطه بودن زن استوار بوده است. در برابر چنین توحشی اما جنبش رهایی زن یک عرصه ی دائمی نبرد جامعه علیه آپارتاید جنسیتی بوده که خوشبختانه به همین اعتبار به نیرو و جنبشی قدرتمند تبدیل گشته است. زنان از همان ابتدای سرکار آمدن حکومت اسلامی و در هشت مارس ۵۷ با حضوری متحدانه و پرشور مرزبندی خودشان را با این رژیم و قوانین ضدزنش اعلام کردند. سرکوب زنان برای جمهوری اسلامی وجه سیاسی و نمادین مهمی هم داشته؛ از همان ابتدا تحمیل قوانین تبعیض آمیز بر زنان به نمادی برای سلطه همه جانبه ی حاکمیتی سراپا ارتجاعی و ضد انسانی تبدیل شد.
در جامعه ای که توسط یک سیستم سرمایه داری اسلامی به قهقرا رفته ظاهرا مردان به حکم مرد بودنشان از امتیازات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بهتر و بیشتری برخوردار هستند و با پشتوانه قوانین مردسالار و اسلامی، کار حراست و نگهبانی از زنان بر دوش مردان گذاشته شده که این امر در بطن خود تحقیر کلیت جامعه است که طبیعتا مردان را نیز دربرمی گیرد.
جمهوری اسلامی در مقیاسی فراتر می خواهد مالک بدن زن باشد و سلطه بر بدن زن بخشی از اعمال قدرت او در سطح جامعه است. این رژیم طی بیش از چهار دهه انوع سیاست های ضد زن را در دستور کار خودش قرار داده؛ از جمله سیاست های ضد زن این رژیم طرح اشتغال زنان و دورکاری است که پیامدهای زیانباری به همراه داشته است.
اینکه زن می تواند تحصیل کند ولی با چهارچوب ها و محدودیت های تعیین شده و به بازار کار راه یابد اما وظیفه اصلی او، مادری، همسری و خانه داری است، تناقضی است که پشتوانه آن تنها یک منطق سرمایه دارانه می تواند باشد. سرمایه داری دولتی و خصوصی در جمهوری اسلامی می خواهد در کنار ناچار کردن زنان به پرورش دادن کارگران آینده، آنها را ناچار کنند به عنوان کمک خرجی به کارهای غیر رسمی بپردازند. این زنان که طبق آمارهای رسمی و غیر رسمی تعدادشان روز به روز بیشتر می شود از گرفتن مزایایی که در همین قوانین ضد کارگری وجود دارد هم بی‌بهره‌اند. دخیل نبودن زنان در امور اقتصادی و شرکت ندادن آنها در کارهای رسمی موقعیتی را بوجود آورده است که این روزها ما شاهد رشد فزاینده فقر و پدیده های دیگری چون زنان معتاد و کارتن خواب،تن فروشی و ازدواج کودکان دختر هستیم.
فعالین جنبش زنان سال هاست علیه اینگونه سیاست ها و پیامدهای آن مبارزه می کنند. جنبشی که در خروش مردم ستمدیده علیه گرانی، تورم و فقر در سال های ۹۶ تا ۹۸ حضور داشته و نقش رهبری کننده ی اعتراضات و گاها سازمانده داشته، می تواند در رهبری جنبش سرنگونی جمهوری اسلامی و تحقق مناسباتی برابر و آزاد نقش تعیین کننده ای داشته باشد و به همین اعتبار جنبش زنان جنبشی سیاسی است که کلیت مناسبات حاکم را نشانه رفته است.
زنان در جنبش های مختلف اجتماعی از جمله جنبش کارگری حضور و ارتباط مستقیم و غیرقابل انکاری را داشته اند. به حق زنان کنشگران اصلی بخش مهمی از حرکت‌های مطالباتی اعتراضی دهه ی گذشته بوده اند. این پیوند عمیق با سایر جنبش های اجتماعی را می توان امروز در روزهای هشت مارس، ۲۵ نوامبر و سایر مناسبت ها دید که چگونه زنان و مردانِ معترض به میدان می آیند؛ با چنین خصلت های است که می توان ادعا کرد که جنبش زنان در تمام معادلات پیش رو یکی از ارکان پایه ای هرگونه تحول پیشرو و آزادی خواهانه ای خواهد بود.
جمهوری اسلامی با تمام‌جناح هایش مشروعیتی ندارد و مبارزه ای در حال اعتلا و سازمان یافتگی بیشتر علیه کلیت آن در جریان است .زنان ضرورت متشکل شدن و عبور از تمامیت وضعیت موجود را در طول این چهاردهه به شکلی متکامل و پیش رونده درک ولمس نموده اند و بنابراین هرگونه تحولی در آینده ایران مهر خواست های برحق زنان را برپیشانی خواهد داشت.
در جدال آلترناتیوهای بعد از جمهوری اسلامی زنان کارگر و زحمت‌کش که اکثریت قاطع زنان ایران را تشکیل می دهند لازم است که صف مستقل خود را در برابر تمام جنبش های رنگارنگی که هدفی جز بازتولید مناسبات نابرابر و ضدزن حاکم‌ندارند،قوی تر نمایند و با ایجاد جامعه ای برابرو سوسیالیستی برای همیشه به انواع ستم برانسان پایان دهند
