واژه "ناموس" به معنای غیرت، شرف و مردانگی تعریف شده و همیشه با جان و سرنوشت زنان ارتباط مستقیم پیدا کرده است. زنان کی می توانند از این تونل تاریکی عبور کنند و از این پدیده شوم رهایی یابند؟ این همه خشونت و بی عدالتی که در جوامع سرمایه داری و مذهبی از جمله به بهانه دفاع از "ناموس" و با اتکا به فرهنگی عقب مانده و وحشی تا کی خود را بربشریت تحمیل می کند؟ تاکی ناموس پرستی می تواند انسانی را برده و مایملک و دیگری را ارباب و آقا بالاسر قلمداد کنند؟

در این فرهنگ مردسالارانه، زن "ناموس: مرد می گردد و "بی ناموسی" مرد، یا دیده نمی شود و اگر هم عیان شد نشان "مرادنگی" رقم می خورد. بر پایه این تفکر است که مرد به خود اجازه می دهد که خواهر و همسر خود را اگر "خطا" کرد به قتل برساند. آمار دهشتناک قتل های ناموسی در کشور های اسلام زده و در خاورمیانه نشانگر ابعاد این تفکر اخلاق مذهبی و عقب مانده است و به نظام سرمایه داری هم که برای سیادت نظک وارونه خود، نیاز به شقه کردن بشریت بر اساس نژآد، جنسیت، رنگ و ... دارد اجازه می دهد نفع خود را ببرد.

مردان قربان تفکرات مردسالارانه، به سهولت قربانی از زنانی می گیرند که به زعم آنها "ناموس" آنها را "لکه دار" کرده است. این "جرم" جلادانش از اعضای مرد خانواده است که به خود اجازه می دهد زنی را در خانواده به دلیل ایکه از عرف و قوانین عقب مانده خانوادگی سرپیچی کرده است مجازات و یا به قتل برساند. این دلایل می تواند امتناع از ازدواج اجباری و سفارشی خانواده، قربانی تجاوز جنسی بودن، طلاق و در موارد ارتباطی ساده به مرد "غریبه" ای بوده باشد.

آنچه چند روز پیش در روستای "سفید سنگان" از توابع شهرستان تالش اتفاق افتاد ماجرایی تکراری است با بهره برداری از کلمه ای به نام "ناموس" است که دو هزار سال پیش و در دوران امپراتوری روم قربانی می گرفت و اکنون که ما در قرن 21 هستیم می بینیم به ابن بهانه، جان رمومیای 14 ساله گرفته می شود. سال 33 میلادی بود که توسط آکوستوس سزار این قانون وضع شد که بر اساس آن به پدران و والدین اجازه می داد قتل ناموسی مرتکب شوند و جان دخترانی که "خطا" کرده و "ناموس" خانواده را "لکه دار" کرده اند بگیرند.

این قانون قرون وسطایی د طول تاریخ اگر چه در بعضی از کشورها تغییراتی کرده است ولی متاسفانه هنوز عمل میکند. هنوز سالانه هزاران زن قربانی قتل های ناموسی می شوند و جان خود را از دست می دهند. هنوز فرهنگ پدرسالاری و مردسالاری سایه شوم خود را جان و هستی دختران و زنان دارد.

"دیده بان حقوق بشر" فتل های ناموسی را اینگونه تعریف می کند: "این جرم توسط اعضای مرد خانواده علیه اعضای زن خانواده به دلیل اینکه زن مایل نیست این زور را قبول کند و تن به ازدواج اجباری بدهد روی می دهد...." و یا حدود بیست سال پیش کمیسیون حقوق بشر خبر داد که قتل های ناموسی در بنگلادش، بریتانیا، برزیل، اکوادور، هند، مصر، اسرائیل، ایتالیا، اردن، پاکستان، مراکش، سوید، ترکیه، اوگاندا، افغانستان، عراق و ایران و ... وجود دارد. آمار دقیق قربانیان قتل های ناموسی در این کشورها مشخص نیست اما تخمین زده می شود سالانه پنج هزار نفر به این بهانه جانشان را از دست می دهند. آماری که خیلی های آن را بسیار کمتر از واقعیات می دانند. آمار رسمی و اعلام شده قتل های ناموسی در ایران سالانه بین 375 تا 450 مورد گزارش شده است.

زن ناموس هیچ کس نیست و این فرهنگ قرون وسطاییی که توسط حکومت های اسلامی پاسداری شده است، باید توسط انسان های آزادیخواه و برابری طلب به زباله دان تاریخ انداحته شود و حکومت های سرمایه داری و مذهبی که از با این چهره کریهه بشریت کنار آمده اند و یا در دامن خود این فرهنگ را حفظ و تداوم بخشیده اند باید محکوم و طرد شوند.