در گرماگرم گسترش بیماری کرونا در ایران، بر متن دشوارترین شرایط کار و معیشت اکثریت قاطع کارگران و مردم زحمتکش و تهیدست، جمهوری اسلامی، دست اندر کار تدارک مقابله با شورشهای محتوم اجتماعی در ایران است. افزایش شمار بازداشت و زندانی کردنها، صدور احکام اعدام و زندانهای طولانی مدت، اعدام پنهانی زندانیان سیاسی، تشدید فشار بر زندانیان سیاسی در بند، شلاق زدن کارگران حق طلب، اخراج روزنامه نگاران مستقل، سرکوب اعتراضات مدنی، مجهز کردن نیروهای انتظامی و امنیتی به ابزارهای مدرن سرکوب، همگی نشان می دهند که جمهوری اسلامی به شدت از تحولات پیش رو نگران و فراتر از آن سراسیمه و وحشت زده است. طی سه هفته اخیر دهها نفر در کردستان و دیگر نقاط مختلف ایران به اتهام فعالیت های سیاسی و مدنی بازداشت شده اند و هر روز خبر از افزایش شمار بازداشت شدگان می رسد. جمهوری اسلامی زندانهایش را از فعالان سیاسی، روزنامه نگاران و خبرنگاران، زنان، دانشجویان و معلمان مبارز، فعالان محیط زیست، وکلا و حقوق دانان و سایر فعالان مدنی پر کرده است. این اعمال ضد انسانی رژیم نشان از ترس و نگرانی از نزدیک شدن به پایان عمر پر از جرم و جنایتش دارد.

تازه ترین جنایت را رژیم جمهوری اسلامی با اعدام زندانی سیاسی هدایت عبدالله پور مرتکب شده است، ضمن اینکه احتمال اعدام سه جوانی که در اعتراض های آبانماه ۱۳۹۸ دستگیر شده اند و نیز ۸ تن ازدستگیرشدگان اعتراض های سال های ۹۶ و ۹۸ در اصفهان، که “مفسد فی الارض”، اعلام شده اند هم وجود دارد. اعمال این فشارها و بگیر و ببند ها در حالی است که، اقتصاد جمهوری اسلامی در آستانه ورشکستگی قرار دارد. فقر و بیکاری و گرانی و اوضاع نابسامان معیشت مردم بیداد می کند. بیش از 70 درصد از مردم ایران زیر خط فقر زندگی می کنند که 50 درصد آنها در شرایط فقر مطلق قرار دارند. چنین شرایطی به گسترش آسیبهای اجتماعی انجامیده است و بی خانمانی، تن فروشی و اعتیاد به شدت افزایش یافته است. گسترش ویروس کرونا به دردی بر روی دردهای اجتماعی جاری افزوده شده است. جمهوری اسلامی مردم و این بیماری را به حال خود رها کرده است و با بی تفاوتی نظاره گر افزایش مبتلایان و درگذشتگان در نتیجه این بیماری است. سخن از ابتلای 18 میلیون نفر می رود . در واقع آنچه که در این مورد در جریان است، یک فاجعه دردناک و تمام عیار اجتماعی است.

ابعاد این فاجعه در کنار شرایط دشوار معیشتی در حدی است که رژیم دیگر نمی تواند با ابزار سرکوب و ارعاب و ایجاد فضای امنیتی و نظامی، جامعه را مرعوب سازد. هر جا فشاری و ستمی و استثماری وجود دارد، صدای اعتراض و نارضایتی هم بلند است. واقعیت این است که اقدامات سرکوبگرانه و نگرانی رژیم از یک خیزش سرنوشت ساز و بنیان کن بی مورد نیست. مبارزات کارگران و مردم معترض مردم بر علیه رژیم اسلامی و برای بیرون کشیدن حقوق اولیه خود از چنگال این رژیم با جسارت و پیگیری در جریان است. خشونت و سرکوب، دستگیری و زندان نتوانسته است مردم مبارز را به عقب براند. از اینرو مسئله بر سر نفس وجود اعتراض و مبارزه نیست، بلکه بر سر هماهنگ کردن و مرتبط کردن آنها به همدیگر است. امروز رژیم دیگر نه امیدی به فریب این مردم دارد نه میخواهد و نه می تواند مطالبات مردم معترض را تامین کند. جنبشهای اعتراضی جاری با در پیش گرفتن تاكتیكهای نوین، با متشكل كردن و منسجم نمودن صفوف خود، با تقویت موقعیت رهبران كارآمد و بانفوذ، افق رهایی از چنگال رژیم اسلامی را روشن كرده اند. در اینجا و در درون این جنبشها عالیترین اشكال همبستگی و انسان دوستی پایه گذاری می شوند. در یك كلام گام به گام شرایط سرنگونی این رژیم فراهم می شود و پا به پای آن ملزومات سازماندهی جامعه آزاد و برابر و مرفه فردا مهیا می گردد. رژیم اسلامی نیز خطر واقعی را در همین جا می بیند و به همین دلیل اقدامات پیشگیرانه خود را آغاز کرده است.

اگر در گذشته رژیم توانسته بود فضای رعب و وحشت و شکنجه و اعدام داخل زندان ها را به درون جامعه انتقال دهد و مردم را در خوف و هراس فرو ببرد، امروز این شور و شوق مبارزه ستمدیدگان جامعه است که به درون زندانها انتقال یافته است و روحیه استقامت در مقابل وحشیگری های مامورین جمهوری اسلامی را برانگیخته است. بگذار تمام قوا و امكانات خود را برای رها ساختن انسانهای وارسته و مبارزی كه در چنگال دژخیمان جمهوری اسلامی اسیر شده اند بكار بیندازیم و خواست اولیه، “آزادی زندانیان سیاسی” رابه رژیم تحمیل كنیم.

قدرتمند شدن جنبشهای پایدار، ادامه كار و جا افتاده اجتماعی، کلید مقابله با سیاستهای سرکوبگرانه رژیم است. اما قدرتمندی جنبشهای كه از آن سخن رفت، موقعیتی نیست كه به طور خود بخودی تامین شود. در این جا نقش جریان رادیكال، رهبران بانفوذ در محل، سازمانها و نهادهای كارگری و توده ای مطرح است. این جنبشها از اینرو که بر تجربه گذشته، بر هوشیاری و عناصر آگاه و پیشرو متکی هستند، گام به گام پیش می روند و با هر پیشروی خود دست آوردی را تثبیت می كنند. آنها وحدت مبارزاتی را نهادینه خواهند کرد، جنبشهائی كه سرانجام با حركات آگاهانه و تاكتیكهای سنجیده و فكر شده خود، زمینه اعتراضات توده ای همزمان و سراسری را مهیا خواهند کرد و دستگاه سركوب رژیم را فلج خواهند ساخت.

5.7.2020