اول ماه مه روز جهانی کارگر،مهمترین مناسبت جهانی در عصر سرمایه داری است. این روز بزرگ هر ساله در سرتاسر جهان توسط میلیونها تن از کارگران و محرومان و مردم آزادیخواه و برابری طلب، گرامی داشته می شود. در ایران نیز از سنت گرامیداشت این روز پیشینه ای دهها ساله دارد. حدود سه دهه بعد از تعیین روز اول ماه مه به عنوان روز جهانی کارگر در سطح جهان، یعنی 96 سال پیش، در سال ۱۳۰۱ خورشیدی کارگران برای نخستین بار به استقبال روز اول ماه مه رفتند و با تظاهرات، راهپیمایی و سخنرانی، این روز را گرامی داشتند.
در تمام طول سالهای بعد از آن کارگران چه در دوره های دیکتاتوری پهلوی و چه در دوران حاکمیت ارتجاع اسلامی، بسته به فضای سیاسی جامعه،در هر مجالی این سنت را زنده نگهداشته اند و مراسم روز همبستگی طبقاتی خود را همراه با کارگران جهان، با شیوه های مختلف، برگزار کرده اند.
در نخستین مراسم روز جهانی کارگر بعد از سقوط رژیم شاه، 11 اردیبهشت سال 1358 در تهران صدها هزار نفر در گرامیداشت این روز به خیابان ها آمدند و همزمان در همه شهرهای ایران باشکوترین مراسم ها برپا شد. در نتیجه تلاش چندین ساله فعالان و رهبران کارگری، اکنون توده وسیعی از کارگران، با این سنت آشنا و به اهمیت و جایگاه این روز واقف هستند. کارگران آگاه و پیشرو که دل در گرو رهایی خود و هم طبقه ای های خویش دارند، در آستانه این روز پیگیرانه می کوشند با سازماندهی و کار آگاهگرانه خود تعداد هر چه بیشتری از کارگران و خانواده های کارگری و اقشار زحمتکش جامعه را به شرکت در مراسم های روز 11 اردیبهشت، روز جهانی کارگر، ترغیب نمایند.
کارگران پیشرو و سوسیالیست، هر ساله مدت ها پیش از فرا رسیدن این روز، در ارتباط با توده کارگران محل کار و زیست خود، نقشه می ریزند، رابطه برقرار می کنند، روشنگری می کنند، بحث راه می اندازند، نظر می پرسند، تصمیم می گیرند، پیش نویس قطعنامه تهیه می کنند و در یک کلام تدارک می بینند تا به هر شکلی که بتوانند مراسم این روز را برگزار کنند. آنها با تجربه و درایتی که دارند تمایز این روز و تجمع این روز را با دیگر آکسیون های اعتراضی خیابانی می دانند. آنان می دانند که آکسیون روز جهانی کارگر را چگونه باید تدارک ببینند، آنان واقفند که حفظ سنت گرامیداشت این روز تا چه اندازه اهمیت دارد و برای حفظ این سنت از چه ابتکاراتی سود جویند.
آنان می دانند که چگونه اسباب آسودگی خیال مشتاقان شرکت در مراسم اول ماه مه را فراهم سازند، می دانند که قرار نیست در این روز اصطکاکی ناخواسته به وجود آید، جنگ و گریزی راه بیفتد، آنان می دانند که آکسیون اول ماه مه با مبارزات توده ای جاری که در خیابان ادامه دارد، فرق می کند و این فرق را باید به رسمیت شناخت. این روز، روز یادآوری یک سنت طبقاتی، و روز اعلام همبستگی با کارگران جهان است.
کارگران پیشرو و سوسیالیست، آگاهانه در هر جمع و محفلی از توده کارگران می خواهند که خبر برگزاری این روز و هدف برگزاری آن و محل برگزاری مراسم را دهن به دهن بچرخانند تا شاهد حضور شمار هر چه بیشتری از کارگران و خانواده هایشان و همه آنانی که منافعی جدا از منافع کارگران ندارند، باشیم.
گو اینکه جمهوری اسلامی به هر درجه ای از تحرک کارگران و تلاش برای همبسته شدن و متحد عمل کردن آنان حساس است و تهدیدهایی هم می کند و ممانعت هایی هم به وجود می آورد، یا با برگزاری مراسمهای فرمایشی دولتی تلاش می کند، این روز جهانی را از محتوای طبقاتی خود خالی کند، با این حال کارگران در نتیجه کشاکش ها و دست و پنجه نرم کردن های سال های گذشته صاحب تجاربی شده اند که اگر بکار گرفته شوند و ارتقاء یابند، می توان امیدوار بود که امسال توده وسیعی از کارگران را در تجمع های مختلف در این روز دور هم دید.
اگرچه سرمایه داران و دولت های آنان، تحمل هر درجه ای از اتحاد و آگاهی کارگری برایشان دشوار است، اما تجربه سالیان اخیر به کارگران نشان داده است که اعمال اراده متحد کارگران ممکن و شدنی است و تهدیدهای رژیم در برابر اراده متحد و متشکل کارگران چندان کارساز نیست. همه تجارب تاکنونی ثابت کرده که علیرغم اینکه جمهوری اسلامی حق تشکل و تجمع و اعتراض را سلب کرده است، با اینحال در برابر اراده متحد و صفوف متشکل کارگران کاری از دستش ساخته نیست و ناچار است وجود و حضور کارگران متحد را در مراسم های روز جهانی کارگر بپذیرد.
حال که در نتیجه مبارزات چندین ساله کارگران، تعطیل شدن کار در روز 11 اردیبهشت، به رژیم جمهوری اسلامی تحمیل شده است و کارگران مجال آن را دارند که گرد هم آیند، چه بهتر که این گردهمایی و تجمع، آگاهانه و نقشه مند باشد. نه در کوه و کمر، بلکه در دل شهرها و در مکانهای کار و زیست کارگران برگزار شود. این روز، نه تنها روز شادی است؛ بلکه در همان حال روز یادآوری دردهای مشترک و روز چاره جویی دردها هم هست. این روز، نه تنها روز گرامیداشت یک سنت تاریخی کارگری است، روز تصمیم گرفتن و پیمان بستن و عهد کردن نیز هست. این روز، نه تنها روز تجلیل از یک تاریخ است، روز آغاز تاریخ دیگری هم هست. روز آغاز تلاشی جدید برای اتحاد بیشتر، همبستگی بیشتر، مبارزه همه جانبه تر و کسب دستاوردهای بیشتری نیز هست.
در دنیای امروز که جبهه سرمایه انواع طرح ها و اقدامات را در دستور گذاشته تا با اجرای آنها، نان و کار و آزادی انسان ها را گرو بگیرد، راهی جز مبارزه برای ایجاد یک جبهه کارگری در مقابل جبهه سرمایه داران وجود ندارد. رژیم جمهوری اسلامی می خواهد با تشدید استثمار، تحمیل دستمزدهای چند برابر زیر خط فقر، بیکارسازی و از بین بردن امنیت شغلی، کاهش و حذف خدمات عمومی، محروم کردن کارگران از ابتدائی ترین حقوق اجتماعی و انسانی،در نهایت حتی با زندان و شلاق و شکنجه هم که شده، بار بحران اقتصادی خود را بر دوش کارگران و قشرهای تهیدست جامعه بیندازد. عقب نشاندن دولت سرمایه داران، عزم و اراده محکم می خواهد، سازمان و تشکل می خواهد، رهبر و فعال پیشرو می خواهد. برگزاری پیروزمندانه مراسم این روز آزمونی برای نشان دادن درجه پیشرفت جنبش کارگری در این زمینه ها نیز هست. در چنین روزی، کارگران ایران نیز همراه با کارگران سراسر جهان، باید چشمه ای از قدرت لایزال خود را به سرمایه داران و دولت اسلامی آنها نشان دهند.
2018-04-24| ۱۳۹۷-۰۲-۰۴
