هر ساله در این روزها در میان محافل کارگری، محافل کارفرمایان، ارگانهای دولتی و مطبوعات داخل کشور، بحث بر سر تعیین حداقل دستمزد سال آتی بالا می گیرد و همزمان از سوی تشکلهای زرد وابسته به دولت بازار گرمی برای "شورای عالی کار" که گویا چانه زنی بر سر تعیین حداقل دستمزد در آن جریان دارد، شروع می شود.

"شورای عالی کار در ایران مرکب است از: نمایندگان دولت كه خود یك سرمایه دار عمده محسوب میشود و تا آنجا که ممکن است در طول سال خواست ها و مطالبات كارگران را با تهدید و اخراج، دستگیری و زندان و شلاق پاسخ داده و در هر جا و هر مرحله با تمام توان از منافع کارفرماها و سرمایه دارن پشتیبانی میکند. نمایندگان كارفرمایان، كه به طور طبیعی تا سر حد توان می كوشند دستمزدهای كمتری به کارگران پرداخت شود تا خود به  سودهای بیشتری دست یابند و به اصطلاح نمایندگان کارگران، که از جانب خانه كارگر و کانون عالی شورا های اسلامی كار تعیین میشوند، که تشكل هایی  زرد و وابسته به دولت هستند و هر ساله در تحمیل حداقل دستمزد، چند مرتبه زیر خط فقر، به سرمایه داران ، اعم از بخش های دولتی و خصوصی یاری می رسانند. سه گروهی كه در این شورا برای تعیین دستمزد كارگران گرد هم می آیند هیچ كدام مدافع منافع و یا هم منفعت با كارگران نیستند. حتي اگر به جای نماینده خانه کارگر و شورای اسلامی كار، نماینده ای به انتخاب كارگران در این شورا حضور داشته باشد، باز هم كاری از دست او بر نمی آید. چرا که  دو رای نمایندگان دولت و كارفرمایان، به یك رای این نماینده می چربد.  

روزنامه مردم سالاری چاپ تهران در شماره روز یکشنبه 29 بهمن ماه در زمینه حداقل دستمزد مقاله ای تحت عنوان "حداقل دستمزد کارگران در ایران پائین تر از عراق است"، به چاپ رسانده و در آن به مقایسه حداقل دستمزد ها در ایران با چند کشور این منطقه پرداخته است. این روزنامه نوشته است:

"حداقل دستمزد در سال جاری 930 هزار تومان بود. اگر بخواهیم قیمت دلار 4600 تومانی را ملاک بگیریم، حداقل دستمزد در ایران، چیزی حدود 202 دلار در ماه خواهد بود. در حالیکه کشور عراق در شرایط جنگ با داعش، حداقل دستمزد در این کشور معادل 295 دلار در ماه است. حداقل دستمزد در ترکیه معادل 472 دلار در ماه است. ( در حالیکه مطابق آمارها استانبول حدود 40 درصد ارزان تر از تهران است). این روزنامه در ادامه می نویسد: "عمدتاً چین را به دستمزدهای پایین می‌شناسند و تصور عمومی بر این است که نیروی کار ارزان در چین، عمده‌ترین دلیل پیشرفت اقتصادی این کشور بوده است. اما واقعیت این است که در برخی از صنعتی‌ترین و پیشرفته‌ترین مناطق اقتصادی چین حداقل دستمزد به مراتب بیش از ایران است. از همسایگان که بگذریم، در کشورهای اروپایی حداقل دستمزد به هیچ وجه با مبالغ پرداختی در ایران قابل مقایسه نیست. به عنوان مثال، در اسپانیا، حداقل دستمزد معادل هزار و 50 دلار در ماه است."

این در حالی است که مطابق تحقیقاتی که مجله اقتصادی اکونومیست هر ساله انتشار می دهد، قیمت مسکن و کالاهای اساسی مورد نیاز مردم در شهری مانند تهران تفاوت چندانی با قیمت کالاهای مشابه در کشوری مانند کانادا ندارد. یعنی هزینه‌های معیشت زندگی مردم نه‌ تنها در مقایسه با کشورهای دوروبر ایران بلکه حتی در مقایسه با پیشرفته‌ترین کشورهای جهان گران‌تر است.

در چنین وضعیتی است که در هفته های آینده حداقل دستمزد برای سال 1397 تعیین میشود. اما از هم اکنون روشن است که به تصمیمات شورای عالی کار نمیتوان امیدی داشت. در حالیکه خط فقر در شهری مانند تهران سر به 5 میلیون تومان در ماه می زند، چند صد تومانی هم اضافه شدن به حداقل دستمزد سال گذشته دردی را دوا نخواهد کرد. در این صورت برای طبقه کارگر هم راهی جزء توسل به مبارزه رودرو در کارخانه و کارگاه و محل زندگی و خیابان برای تامین یک زندگی انسانی باقی نمانده است. تنها با اعتصابات و مبارزات سراسری، چنین هدفی متحقق خواهد شد. باید خواب ثبات و سودآوری بنگاهها و موسسات سرمایه داری به قیمت تحمیل یک زندگی برده وار به طبقه کارگر را از چشمان آنها ربود. علی رغم تمام مشکلات و دشواریهایی که بر سر راه مبارزه طبقه کارگر وجود دارد، تنها راه تحمیل یک دستمزد متناسب با تامین یک زندگی انسانی، در گرو یکپارچگی و مبارزه متحدانه و سراسری طبقه کارگر، شاغل و بیکار، در همه رشته های شغلی، به وسعت کل جغرافیای ایران است.

اعتراضات توده ای دیماه گذشته رژیم را تا جائی در نگرانی فروبرده است که حتی خامنه ای را نیز وادار کرده است که روز گذشته در سخنان ریاکارانه ای، به بلائی که رژیم اسلامی بر سر زندگی و معیشت مردم کارگر و زحمتکش این کشور آورده است اعتراف کند. اما دیگر کار از کار گذشته است و دیگر کسی انتقادهای آبکی و وعده های سرخرمن وی را جدی نخواهد گرفت.

حجم نسبتا بزرگ مبارزات روزمره کارگران در سرتاسر کشور، حکایت از این دارد که ظرفیت های همین مبارزات کنونی هم آنقدر بالاست که اگر یک کاسه شوند و متحدانه و سراسری به میدان بیایند، قادر خواهند بود در زمینه دستمزدها رژیم را به عقب نشینی های جدی وادار سازند و همزمان کل جنبش اعتراضی توده ای را نیز ارتقاء دهند.

2018-02-19 | ۱۳۹۶-۱۱-۳۰