هر ساله در این فصل و در این روزها، تجمعی تحت عنوان "کنفرانس امنیت" در شهر مونیخ در کشور آلمان برگزار می شود. در این کنفرانس قریب به ۵۰۰ نفر از مقام‌های ارشد حکومتی و نظامی از آسیا و اروپا، آفریقا، ایالات متحده، روسیه و کشورهای خاورمیانه که در 16تا 18 فوریه (27 تا 29 بهمن) برگزار می‌شود، شرکت دارند. این کنفرانس از جمله ریاکارانه ترین تجمع های جهانی در زمینه امنیت و صلح است که در آن شرکت کنندگان به مدت سه روز برای صلح و امنیت جهان اشک تمساح می ریزند. در کنفرانس امسال از جمله وزرای دفاع و خارجه بیش از 80 کشور جهان، روسای بزرگترین شرکتهای تولیدکننده سلاحهای جنگی، تبهکاران و جنگ سالارانی که دستشان به خون هزاران انسان بی دفاع در نقاط مختلف جهان رنگین است، شرکت می کنند. ملاقاتهائی که در حاشیه جلسات کنفرانس صور ت می گیرند زمینه ساز عقد قرادادهای پر سود بعدی بر سر خرید و فروش ادوات جنگی خواهند شد. نگاهی به اظهارات شماری از نمایندگان شرکت کننده در این کنفرانس نشان دهنده اوج وقاحت و برهم زنندگان و تهدید کنندگان امنیت جهان است که تحت عنوان امنیت صورت می گیرد.

مشاور امنیت ملی آمریکا در حالی که دولت مطبوعش بزرگترین تولید کننده سلاح های کشتار جمعی است، از جامعه جهانی می خواهد جلوی توسعه سلاح‌های کشتار جمعی را بگیرند. وزیر امور خارجه آلمان که تانک هایش به دست دولت اردوغان زمینهای عفرین را شخم می زنند و توپهای دوربردش مردم عفرین را به خاک و خون می کشند، از امنیت مردم در خاورمیانه سخن می گوید. نخست وزیر ترکیه که دولتش از متهمین ردیف اول پشتیبانی از گروههای جهادی در سوریه است نگران گسترش تروریسم در منطقه می شود.

دولتهای روسیه و آمریکا که سوریه را به میدان تاخت و تاز و زور آزمایی خود و آزمایش سلاحهای جنگی پیشرفته و نمایشگاهی هولناک برای بازاریابی سلاحهایشان در منطقه تیدیل کرده اند، قرار است در این کنفرانس برای صلح در خاورمیانه چاره جوئی کنند. خاورمیانه به انبار تسلیحات آمریکا و دولتهای اروپائی و روسیه تبدیل شده است، شیره جان مردم این منطقه مکیده می شود، ثروتهای طبیعی آنها به غارت برده می شود، تا به صورت سلاحهای کشتار جمعی دوباره بر سر آنها فرود آید، خانه هایشان را بر سرشان خراب کنند و به خاک و خونشان بکشند. کسانی دولت جنایتکار بشار اسد را به سلاح شیمیائی مجهز کرده اند، امروز برایش باصطلاح خط و نشان می کشند که به کار بردن آنرا نمی پذیرند. همین دیروز تلویزیونهای جهان تصاویر تکاندهنده بدنهای سوخته مردم بیدفاع عفرین بر اثر بمباران شیمیائی دولت ترکیه را پخش کردند و کسی در کنفرانس مونیخ از آن سخنی نگفت.

تروریسم یکی دیگر از بحثهای داغ کنفرانس امنیت مونیخ است. این جا هم فریبکاری از سرو و کول کنفرانس بالا می رود. حامیان تروریسم در جهان از مبارزه با تروریسم سخن می گویند. اگر حزب الله در لبنان و حشد شعبی در عراق و حوثی در یمن و جهاد اسلامی در فلسطین، از جانب جمهوری اسلامی پشتیبانی می شوند و هرکدام جنایات بی شماری بر ضد شهروندان بیدفاع در پرونده دارند، القاعده و طالبان در افغانستان از همان روز نخست در جبهه عربستان سعودی و آمریکا می جنگیدند و با دلارهای نفتی عربستان و سلاحهای پیشرفته آمریکائی مجهز می شدند. جهادی های گوناگون در سوریه ابزار دخالتهای دولت ترکیه هستند. قدرت گیری داعش در عراق و سوریه محصول پشتیبانی دولتهای عربستان سعودی، قطر و چشم پوشی آگاهانه دولت آمریکا است. طالبان از جانب ارتش پاکستان پشتیبانی می شود و ارتش پاکستان نیز مستقیما به کمکهای بیدریغ دولت آمریکا متکی است. دولت اسرائیل مستقیم و بدون واسطه به ترور رهبران فلسطینی در منطقه و در همه جای جهان می پردازد و جمهوری اسلامی تشکیلات تروریستی مستقیمی را نیز برای ترور و سرکوب مخالفان خود در اقصی نقاط جهان بوجود آورده است. تروریسم دولتی به یک روش جا افتاده در جنگ مخفیانه این دولتها با همدیگر و در ترور مخالفانشان تبدیل شده است.

اعمال دولت ترکیه بر علیه مردم کردستان و ترور مخالفان سیاسی و پشتیبانی مالی و لجستیکی از داعش و هموار کردن راه پیوستن داوطلبان خارجی به صفوف داعش، از چشم دولت آمریکا و دولتهای اروپائی پوشیده نبوده است. سکوت این دولتها و حمایت تلویحی آنها از سرکوب مردم کردستان در ترکیه و سوریه نشان از منافع مشترک آنها دارد و جار و جنجال ائتلاف ضد تروریستی آنها یک فریبکاری آشکار بیش نیست.

شرکت کنندگان در کنفرانس امنیت مونیخ سازماندهندگان ارتش های تا دندان مسلح، تولید کنندگان و انبار کنندگان سلاحهای کشتار جمعی، حامیان و مسببین ایجاد و رشد سازمانهای تروریستی اسلامی، پاسداران نظامی هستند که حاصل رنج و کار میلیاردها انسان را می بلعد و راه خود را از درون آتش و خون به قیمت سلب امنیت و سلب حق حیات از همین انسانها هموار می کند. آنها پاسداران نظامی هستند که با سودجوئی خود نه به انسان و نه به محیط زیست انسان هم رحم نمی کنند. در چنین شرایطی بشریت دو راه بیشتر پیش رو ندارد. یا به سرنوشتی که اینان برای انسان تدارک دیده اند، تمکین خواهد کرد که در این صورت سرانجامی جز نابودی تمدن و فرهنگ و همه دست آوردهای بشری را در پی نخواهد داشت و در بهترین حالت انسان را، به بربریت هزاره های گذشته باز می گرداند، یا جامعه را از این گذرگاه سخت عبور خواهد داد و به جهان عاری از جنگ و خشونت، سرشار از آزادی و رفاه و برابری، جهان سوسیالیسم رهنمون خواهد شد.

2018-02-18 | ۱۳۹۶-۱۱-۲۹