دو هفته از آغاز تهاجم نظامی دولت اسلامی اردوغان به کانتون عفرین می گذرد. در طی این مدت بمباران شهرک ها و روستاهای این منطقه بدون انقطاع ادامه داشته است. در جریان این آتش باران تا کنون صدها نفر از مردم بی دفاع جان خود را از دست داده و هزاران نفر آواره شده اند. اما به رغم عملیات بی وقفه جنگنده ها و آتش باران سنگین منطقه و در حالی که ۲۰ هزار نیروی مسلح گروه های جهاد اسلامی و ارتش آزاد سوریه این دومین ارتش پرشمار و مجهز ناتو را همراهی می کنند، پیشروی چشمگیری نداشته اند. در واقع هر قدم از پیشروی ارتش اشغالگر دولت ترکیه با مقاومت و از جان گذشتگی یگان های مدافع زنان و یگان های مدافع خلق و توده های مسلح روبرو شده است و علیرغم دروغ پردازی های رسانه های دولتی ترکیه، ارتش این کشور هنوز نتوانسته از خطوط دفاعی جنبش مقاومت عفرین عبور کند.

دولت اسلامی اردوغان با این تهاجم گسترده به کانتون عفرین، درهم شکستن تجربه حکومت خودمدیرتی روژآوا را هدف اصلی قرار داده است. برای دولت اردوغان دشمنی با تجربه حکومت خودمدیریتی کانتون های سه گانه در کردستان سوریه به بخش جدایی ناپذیری از سیاست میلیتاریستی آن برای درهم شکستن جنبش حق طلبانه مردم کردستان ترکیه تبدیل شده است. دولت اردوغان در پی شکست در انتخابات های ژوئن و نوامبر ۲۰۱۵ و با پیروزی حزب دمکراتیک خلق ها، شهرهای کردستان ترکیه یعنی قلب جنبش حق طلبانه مردم کردستان را مورد یورش قرار داد. دولت ترکیه با حملات نظامی گسترده و با آتش باران و ویرانگری و میلیتاریزه کردن فضای شهرها و بگیر و ببند مبارزین سیاسی و رهبران و فعالین حزب دمکراتیک خلق ها توانست جنبش توده ای در کردستان ترکیه را به عقب براند. دولت آک پارتی می داند که جنبش توده ای در کردستان ترکیه ریشه در بی حقوقی ها، محرومیت های سیاسی و اجتماعی دارد و این جنبش مانند آتش زیر خاکستر هر لحظه ممکن است دوباره زبانه بکشد. با این وصف دولت ترکیه تثبیت تجربه خودمدیریتی دمکراتیک روژآوا را عامل تقویت روحیه مبارزه جویی در کردستان ترکیه می داند و برای خاموش کردن این تجربه از هیچ جنایتی دریغ نکرده است.

اما هدف دولت ترکیه از حمله به عفرین تنها به درهم شکستن تجربه روژآوا محدود نیست. دولت ترکیه از این اشغالگری آشکار، اهداف چند گانه ای را تعقیب می کند. یکی دیگر از اهدف های دولت اسلامی اردوغان این است که با ایجاد دیوار امنیتی به عمق ۳۰ و وسعت ۷۰ کیلومتر در داخل خاک کردستان سوریه و نوار مرزی و در مرحله بعد با بازگرداندن و استقرار بیش از سه میلیون آواره جنگی سوریه در این منطقه به یک پای اصلی معادله نیروها در بحران سوریه تبدیل شود. اردوغان که بازنده بحران سوریه است می خواهد ورق را به نفع خود برگرداند. از طرف دیگر نباید از یاد برد که اردوغان با عظمت طلبی جنون آمیزش سالهاست که سودای ترکیه دوران امپراتوری عثمانی را در سر می پروراند. دولت اردوغان در رأس دومین ارتش بزرگ ناتو طی سالهای اخیر از تضعیف موقیت رهبری آمریکا در جهان و خاورمیانه بهره گرفته هزاران کیلومتر دورتر از مرزهایش، در قطر و سومالی پایگاه نظامی تأسیس کرده، در آلبانی و جمهوری آذربایجان حضور نظامی دارد و به رغم مخالفت های دولتهای عراق و سوریه بخشهایی از این کشورها را اشغال کرده است. دولت آک پارتی همچنین به بهانه جنگ با تروریسم فضای سرکوب در داخل را تشدید کرده و صدها نفر از فعالین سیاسی و معترضین به عملیات جنایتبار "شاخه زیتون" را دستگیر و روانه زندان کرده است.

تهاجم نظامی ترکیه به عفرین و مواضع ریاکارانه دولت های روسیه، آمریکا و رژیم جمهوری اسلامی در قبال آن، این درس و تجربه را برای مردم روژ آوا و مردم منطقه در بر دارد که آنها نباید روی حمایت ابر قدرتهای سرمایه داری جهانی و رژیم های ارتجاعی منطقه حساب باز کنند. مواضع ریاکارنه این دولت ها نشان می دهد که هشدار در مورد خطر تبدیل شدن به پیاده نظام سیاست جنگی آمریکا در جنگ با داعش و کم توجهی به نقش مخرب و دغلکارانه رژیم جمهوری اسلامی که در ظاهر لاف دوستی با جنبش روژاوا را می زند و در خفا در تدارک خنجر زدن از پشت به آن است تا چه اندازه واقعی بوده اند.

در برابر این تهاجم نظامی و سیاست ریاکارانه دولت های سرمایه داری نقطه قوت و رمز پیروزی جنبش مقاومت عفرین در توده ای بودن آن است. این تنها یگانهای مدافع خلق و یگانهای مدافع زنان روژ آوا نیستند که شجاعانه از عفرین و دستاورهایشان در مقابل جنایات دولت ترکیه دفاع می کنند، بلکه یک مقاومت توده ای در مقابل این تهاجم سازمان داده شده است. مردم این منطقه مستقل از ملیت و مذهب و جنسیت در این مقاومت توده ای حضور دارند. این جنبش مقاومت به دلیل همین توده ای بودنش و به دلیل حقانیت دستاوردهایی که از آن دفاع می کند ظرفیت و قابلیت این را دارد که دومین ارتش ناتو را هم به زانو در بیاورد.

در حمایت از جنبش مقاومت عفرین تاکنون تظاهرات و راهپیمایی های گسترده ای در تعداد زیادی از شهرهای بزرگ اروپا و در کانادا و تعدادی از شهرهای کردستان عراق برپا شده اند. باید تلاش کرد که این حمایت های توده ای تداوم یافته و ابعاد گسترده تری پیدا کنند. این حمایت ها قطعا می توانند هزینه سیاسی این تهاجم نظامی را برای دولت ترکیه بسیار سنگین کند. با همه اینها نباید فراموش کرد که جنبش کارگری ترکیه، برآمد دوباره جنبش حق طلبانه مردم کردستان، جنبش آزادیخواهی و سکولار و پیشرو در این کشور آن نیروهایی هستند که می توانند این تصویر را به گونه ‌ای بنیادی تغییر دهند. به میدان آمدن این نیروها می تواند عظمت طلبی های شووینیستی و جنون آمیز اردوغان را به شکست کشاند.

2018-02-01| ۱۳۹۶-۱۱-۱۲