اينک شعار شورا به خواست‌ شورا تبديل شده است و در فرايند ماديت يابي است. جنبش کارگري اينک به گام اعتلايي شکوهمند خويش پاي نهاده است. پشتوانه‌‌ي اين بالندگي،‌ ايستادگي و پي‌گيري درخشان کارگران در هفت تپه،‌ مجتمع پولاد اهواز،‌ سنديکاي کارگران اتوبوسَيراني تهران، ماشين سازي هپکو، آذر آب، کانون‌هاي سراسري آموزگاران و بازنشستگان به ويژه و نيز همايش‌هاي‌ همه روزه و صدها‌ گونه‌ي کارگران در سراسر ايران است. اين جنبش، هرآينه سراسري مي‌شود. سازمانيابي راستين سراسري سازمان‌‌هاي طبقاتي کارگران در ايران،‌ طبقه کارگر را به ماديت پويا و تاريخي يک انقلاب نزديک مي‌سازد. اين ماديت،‌ کنشگرانه در حال از قوه به فعل آمدن است،‌ تا پويندگي را به سوي خود رهايي پيوند زند. حکومت سرمايه، ‌در برابر مارش انقلابي کارگران در شوش و اهواز، گردان‌‌هاي ويژه سرکوب را به‌سان آخرين چاره به ميدان آورده است. دستگيري پيشتازان و چهره‌هاي کارگري بي اثر مي‌ماند و به ميدان آيي زنان و مردان کارگر ديگري را فرا مي‌خواند. حضور پيشتازانه و شجاعانه زنان کارگر و پيشاهنگ،‌ دوشادوش رفقاي کارگر مرد خويش، شکوه‌ جنبشي است. اين جنبشي است طبقاتي‌ که‌ مستقل از باندهاي حکومتي و تشکل‌‌‌هاي زرد سرمايه‌داري‌، به سوي سازمانيابي شورايي و طبقاتي خيز برداشته و درخشش آگاهمندي طبقاتي را به نمايش مي‌گذارد. اين جلوه‌يابي، با هزينه‌هاي نزديک به نيم سده تا پاي جان، زندان، شکنجه و شلاق همراه بوده و اينک شورآفرين شده است. رژيم ايدئولوژيک سرمايه، درمانده شده و در حال فروپاشي است. حاکميت سرمايه، همه‌ي مانورهاي خويش را در اين 40 ساله به ويژه در يک ساله‌ گذشته در برابر جنبش کارگري به کار برده، و اينک راهي جز ظاهر شدن با يونيفورم و چهره واقعي خود ندارد. نيروهاي ويژه «ضد شورش» چهره‌ واقعي حکومتي است زخمي و دچار هذيان. ديگر نه وعده‌‌ي اصلاحات، پاسخ مي‌دهد، ‌نه جابجايي وزير کار، نه وعده‌‌‌هاي پوچ و فريبنده حکومتگران و نه پرداخت قطره‌چکاني دستمزدهاي عقب افتاده.

شعارهاي کارگران اينک «مرگ بر اين دولت مردم فريب!»، زنده باد کارگر! و‌«پشت به دشمن و رو به مردم!» و «نان،‌ کار، ‌آزادي»!‌ و پيش به سوي شورا!‌ مي‌باشند و همزمان آگاهانه با شفافيت طبقاتي، پاسخ‌هايي کوبنده‌اي‌اند به ناسيوناليسم پوسيده. فريادهاي خروشان شوراگرايان در هفت تپه و اهواز، فرياد‌هاي ارادمندانه‌ي طبقه کارگر ايران است. کارگران ‌به ميدان آمده‌اند تا ‌چون رودي خروشان، در برابر سپاه سرمايه، اعلام کنند که «هنوز خواست‌هاي ما را جدي نگرفته اند»! و يکپارچه فرياد زنند: «نه تهديد،‌ نه زندان ديگر اثر ندارد!» کارگران در تسخير ميدان‌ها و خيابان‌ها و نمازهاي جمعه، ‌در برابر ارگان‌ها و نيروهاي سرکوب حکومتي، اينک اعلام حضور طبقاتي دارند. شعار شورا، ‌اينک نه تنها از سوي سازمان‌هاي سياسي سوسياليستي، ‌بلکه در عمل از سوي زنان و مردان کار و در ميدان زندگي و توليد، ماديت مي‌يابد. ماديت يابي طبقاتي شوراهاي انقلابي کارگران، نيرويي است شکست ناپذير که انقلاب کارگري را در افق دارد.