یکشنبە ها، دوشنبە ها وسە شنبە های اعتراضی بازنشستگان بخشی از جنبش انقلابی سراسری
پنجشنبه ۲ شهریور ۱۴۰۲
در آستانۀ سالروز قتل حکومتی “ژینا” و جنبش انقلابی و سراسری ایران و در تداوم یکشنبەها، دوشنبەها وسەشنبەهای اعتراضی بازنشستگان، روز یکشنبه ۲۹ مرداد بار دیگر خیابانهای چندین شهر به میدان اعتراض و راهپیمایی بازنشستگان علیه حکومت اسلامی تبدیل گشت. این اعتراضات در شرایطی برگزار می گردند که دستگاههای امنیتی رژیم نگران از بازگشت معترضان به خیابانها، دست به اقدامات امنیتی و پیشگیرانه زیادی برای جلوگیری از برپایی هرگونه اعتراضی زده اند. اما تشدید بحران اقتصادی و افزایش گرانی و گسترش فقر زندگی و معیشت بازنشستگان را نیز همانند دیگر اقشار تهیدست جامعه بیش از پیش به فقر و فلاکت کشانده است. در چنین شرایطی رژیم ورشکستۀ اسلامی بار دیگر قصد دستبرد زدن بیشتر به صندوق باز نشستگان دارد. اما علیرغم مخالفت و ممانعت دستگاههای سرکوبگر امنیتی و نظامی رژیم، بازنشستگان به یمن داشتن تشکلهای مستقل خود تا کنون قادر به تداوم برگزاری آکسیونهای اعتراضی همزمان در شهرها برای تحقق مطالبات و خواستەهایشان بوده‌اند.
در این روز بازنشستگان سازمان تأمین اجتماعی در شهر های شوش، کرمانشاه، اهواز، شوشتر و چند جای دیگر با در دست داشتن پلاکاردها و سردادن شعارهایی در اعتراض به اوضاع وخیم معیشتی و بی توجهی و عدم رسیدگی مقامات حکومت اسلامی به خواست و مطالباتشان، تجمعات اعتراضی و راهپیمایی برپا کردند. همزمان بازنشستگان صندوق فولاد اصفهان نیزدرمقابل ساختمان “صندوق بازنشستگی” این شهر دست به تجمع اعتراضی زدند. تشدید اعتراضات بازنشستگان در این روز در مخالفت با طرحی بوده است که مطابق آن دولت ورشکستۀ رئیسی با هدف تأمین بخشی از کسری بودجۀ۴۵۰ هزار میلیارد تومانی خودش در سال جاری، در نظر دارد با دستبرد زدن بیشتر به صندوقهای تأمین اجتماعی، ١٨صندوق بازنشستگی را در هم ادغام نماید. دراین رابطه یکی از بازنشستگان در اعتراض به غارت دارائی بازنشستگان توسط حکومت، اعلام کرد که: “در ١٤سال گذشته هر دولتی روی آمده دست در جیب بازنشسته کرده است”. در شعارهای اعتراضات روز یکشنبه بازنشستگان در اعتراض به غارت دارائیشان توسط دولت اسلامی فریاد برآوردند که “دولت ورشکسته – دشمن بازنشسته”، دولت خیانت می‌کند – مجلس حمایت می کند”، بازنشسته به پا خیز- برای رفع تبعیض”، “تاکی سرافکندگی؟ – یا مرگ یا زندگی” و به عنوان راه چاره شعار معروف “تنها کف خیابون- به دست میاد حقمون” را سر دادند.
از سوی دیگر در همان روز یکشنبه کارگران شاغل مجتمع پتروشیمی در شهر “چوار” استان ایلام نیز در اعتراض به تداوم بی توجهی مسئولان حکومت اسلامی به خواست و مطالباتشان، مجددأ تجمع اعتراضی برپا کردند و خواهان همسان سازی و افزایش دستمزدها و اجرای فوری طرح طبقه بندی مشاغل شدند. طرحی که ماههاست مدیر عامل مجتمع پتروشیمی حکومت ورشکستۀ جمهوری اسلامی با وعده و وعیدهای توخالی و بی محل سر کارگران کلاه گذاشته و آنان را در انتظار نگهداشته است. کارگران متذکر شدند که “با حقوق سادۀ حداقلی نمی‌توانیم زندگی خود را بچرخانیم”. متأسفانه فقر و فلاکت اقتصادی و مشکلات معیشتی کارگران در این مجتمع غنی و ثروتمند، چنان تشدید شده است که طی سال گذشته سه نفر از کارگران که سابقۀ کار طولانی نیز در این مجمتع داشته‌اند اقدام به خودکشی کردند.
البته این تنها کارگران بازنشسته نیستند که با تبعات بحران اقتصادی ساختاری رژیم اسلامی سرمایەداری دست به گریبانند. دیگر کارگران شاغل دربخشهای خصوصی و دولتی نیز با تشدید بحران اقتصادی و افزایش گرانی و تورم، بالا رفتن مداوم قیمت کالاهای اساسی مورد نیاز روزانه، زندگی و معیشت شان به خطر افتاده است. کارگزاران دزد و فاسد حکومت کارگر ستیز اسلامی، که از قبَل تاراج حاصل رنج و زحمت کارگران خود و آقازادەهایشان زندگی اعیانی و مرفه در خارج کشور دارند، در مقابل خواستهای کارگران و بازنشستگان شانه بالا می اندازند. از جمله مرتضوی وزیر دزد باصطلاح “کار و رفاه اجتماعی” و رئیس شورایعالی کار رژیم و رئیس پیشین سازمان اموال و املاک بنیاد مافیایی مستضعفان است، که در زمان تعیین حداقل دستمزدها قول داده بود در صورتی که در طول سال جاری تورم بازهم افزایش یابد، به بازنگری دستمزدها خواهد پرداخت. اما روز ٢١ مرداد در مقابل خواست و مطالبۀ کارگران برای افزایش دستمزدها، آنان را به “چانه زنی با کارفرما” حواله داد. این وزیر کلاش در شرایطی که فشار افزایش تورم بر زندگی کارگران به اوج خود رسیده است، کارگران را دنبال نخود سیاه می‌فرستد و می گوید: ” طبق قانون فقط یکبار در سال امکان افزایش دستمزد وجود دارد، اما کارگران می‌توانند در این مورد با کارفرما چانه زنی کنند”. از آنجا که حکومت اسلامی و کارگزارانش خود بخشی از سرمایه داران هستند، طبیعی است که همواره دغدغۀ کارفرما و سرمایه داران را داشته باشند و علیه منافع کارگران متوسل به دروغ و توطئه چینی شوند. این شانه بالا انداختن وزیر کار رژیم برای کارگران در حالی است که بنا به آمارهای رسمی حکومت خط فقر در ایران به ٣٠ میلیون رسیده؛ قیمت یک کیلو گوشت بالای نیم میلیون است؛ اما حکومت اسلامی کل دستمزد و مزایای کارگران را حدود ٨ میلون تومان تعیین کرده است.
آنچه بازنشستگان را در شهرهای ایران جهت اعتراض به خیابانها می کشاند، ریشه در بحران ساختاری اقتصاد سرمایه داری، گرانی و تورم و تعمیق شکاف طبقاتی دارد. بازنشستگان که بخش اعظم زندگی خود را با فروش نیروی کار و تحمل رنج و زحمت سپری کرده اند، سالهاست مجبورند بجای استراحت تن و روان خود در سالهای باقی‌مانده عمرشان، مدام برای دفاع از خود در مقابل شیادان حاکم بر حکومت سرمایه داری اسلامی در خیابانها به تجمع بپردازند و صدای اعتراض خود را بلند کنند. با وجود این بازنشستگان در این سن و سال نیز در مقابل تعرض حکومت فاسد جمهوری اسلامی دست روی دست نگذاشتەاند و با اعتراضات مداوم خود جمهوری اسلامی را تحت فشار قرار داده‌اند و آنطور که از شعارهایشان مشهود است تصمیم گرفته اند، “تا حق خود را نگیرند – آروم ننشینند”. در چنین شرایطی ضروری است که جنبش کارگری و دیگر جنبشهای اجتماعی و توده‌های مردم ستمدیده و زحمتکش در این مبارزه آنان را تنها نگذارند و در کنار آنان قرار گیرند. مبارزات بازنشستگان بخش مؤثری از جنبش انقلابی و سراسری است و تا سرنگونی محتوم رژیم اسلامی سر باز ایستادن ندارد.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له