یکشنبه ها، دوشنبه ها و سه شنبه های اعتراضی بازنشستگان: “تا حق خود نگیریم، آروم نمی‌نشینیم”!
چهارشنبه ۱۱ مرداد ۱۴۰۲
در ادامه دوشنبه های اعتراضی روز نهم مرداد ۱۴۰۲ بار دیگر بازنشستگان مخابرات منطقه فارس و چهار محال بختیاری، بازنشستگان استان کرمانشاه، بازنشستگان مخابرات منطقه خوزستان و چند استان دیگر در اعتراض به عدم رسیدگی به خواسته هایشان اقدام به راهپیمایی کرده و در مقابل ساختمان مخابرات این استان ها مجدداً دست به تجمع زدند. مطالبات بازنشستگان، متناسب کردن حقوق بازنشستگان با تورم سرسام آور موجود، اجرای آیین نامه ۸۹، کاهش سهم بیمه تکمیلی از ۵۰ به ۲۰ درصدِ سابق، و پرداخت رفاهیات و سهم خواروبار و رفع مشکلات بیمه درمانی است. همچنین در روز هشتم مرداد و در ادامه اعتراضات سراسری یکشنبه ها بار دیگر بازنشستگان تأمین اجتماعی در تعدادی از شهرهای ایران ازجمله در شوش و هفت تپه، کرخه، اصفهان، اهواز، رشت و کرمانشاه دست راهپیمایی و برپایی تجمع های اعتراضی زدند. در روز سوم مرداد ماه و به رسم سه شنبه ها نیز بازنشستگان کشوری و فرهنگی در چندین شهر ایران از جمله شهرهای اردبیل، سنندج، کرمانشاه، یزد، شیراز، قزوین و کرج تجمع های اعتراضی خود را برپا کرده و علیه دولت رئیسی و مجلس اسلامی شعار سر دادند. بازنشستگان در این تجمع های اعتراضی شعار «زیر بار ستم نمیکنیم زندگی، جان فدا می‌کنیم در ره آزادگی»، «مخابرات حیا کن – به وعده‌هات عمل کن»، «تا حق خود نگیریم – آروم نمی‌نشینیم»، «اعتراض، اتحاد، علیه فقر و فساد»، «فریاد، فریاد از اینهمه بیداد»، «کشور رو غارت کردن، ما رو بیچاره کردند»، «درمان رایگان حق مسلم ماست»، «کو مهار تورم؟ دروغ نگین به مردم»، «دولت ورشکسته شمشیرو از رو بسته»، «گرانی، تورم، بلای جان مردم»، «مدعی عدالت، خجالت خجالت»، «حقوق نصفه نیمه سکوت کنی همینه»، «هم مجلس هم دولت – دروغ می گن به ملت»، «دولت شش کلاسه – همین روزا خلاصه»، «معلم زندانی آزاد باید گردد» و … سردادند.
از زمانی که دولت های رژیم اسلامی سرمایه داران یکی پس از دیگری با عدم پرداخت بدیهی های خود به صندوق های تأمین اجتماعی، این صندوق ها را با بحران و ورشکستگی روبرو کردند و بحران صندوق ها را در شرایط فلاکتبار اقتصادی بر سر بازنشستگان ویران کردند، بیش از ده سال است که اعتراض بازنشستگان پیگیرانه ادامه دارد. سران و کارگزاران رژیم درست در شرایطی که خط فقر به ۳۰ میلیون تومان در ماه رسیده است، بجای پاسخ دادن به مطالبات بازنشستگان و حل مشکلات معیشتی آنان، ایده افزایش سن بازنشستگی را برای کنترل بحران صندوق های تأمین اجتماعی و بازنشستگی در سر می پرورانند. بازنشستگان که بخش اعظم زندگی خود را در محیط کار سپری کرده و سختی های زیادی تحمل نموده و با فروش نیروی کار حداقل نیازهای زندگی خود را تأمین کرده اند، اکنون و به حق این انتظار را دارند که در این دوران از زندگی، دوباره مجبور نگردند که برای تأمین نیازهای اولیه زندگی به بردگی مزدی کشیده شده و اینبار در بازار کار غیر رسمی سالهای پایانی عمرشان را سپری کنند. اما حکومت اسلامی، این حکومت اقلیت زالوصفت سرمایه داران همانگونه که با جوانی و شادی و نشاط و سرزندگی اکثریت فردودست جامعه دشمنی می ورزد، با بازنشستگان هم رفتاری ضد انسانی و تحقیر آمیز در پیش گرفته است. رژیم جمهوری اسلامی فقط تبعیض جنسیتی، تبعیض ملی و مذهبی را اعمال نمی کند، بلکه تبعیض سنی را هم اعمال می کند و بازنشستگان را از تأمین حداقل های زندگی محروم کرده است.
آنچه بازنشستگان را در ابعاد سراسری به اعتراض واداشته و به کف خیابان کشانده است، ریشه در شکاف‌های طبقاتی و همین تورم و گرانی و فقر و فلاکت اقتصادی و سیستم تبعیض های نهادینه شده دارد که اکثریت مردم ایران را به زندگی کردن در زیر خط فقر سوق داده است. همین حقیقت ساده ضرورت مبارزات متحدانه بازنشستگان را پیش کشیده است. تداوم سیاست‌های رژیم جمهوری اسلامی در حمایت از طبقه سرمایه دار حاکم و تعرض به هستیِ اجتماعی، معیشت و منزلت انسان ها، بازنشستگان را نیز مانند معلمان و دیگر بخش های طبقه کارگر به مقاومت و اعتراض کشانده است. بازنشستگان در مقابل تعرض دستگاه فاسد حاکم به سطح زندگی و معیشتشان نه تنها دست روی دست نگذاشته اند، بلکه با اعتراض های پیگیرانه، سراسری و سازمانیافته خود به گروه فشار سیاسی قدرتمندی علیه رژیم اسلامی تبدیل شده اند.
برپائی تجمع های اعتراضی منظم و سراسری بازنشستگان نشان از آن دارد که جنبش انقلابی تودەهای بپاخاسته مردم ایران اگر چه از اعتراض های هر روزه و جنگ و گریز خیابانی دو، سه ماهه اول فاصله گرفته است، اما در اشکال مختلف ادامه دارد. این روند نشان می دهد که تهاجم سراسری به زنان بی حجاب، تعرض سازمانیافته به دانشگاهها، موج اعدام ها و بگیر و ببند فعالین جنبش های اجتماعی نتوانسته مردم را مرعوب کند. تداوم تجمع های اعتراضی سراسری بازنشستگان که بویژه طی دو سال اخیر بارها با شعار «تا حق خود نگیرم، از پا نمی نشینم»، خیابان را به تسخیر خود در آورده اند، در شرایط کنونی از اهمیت سیاسی ویژه ای برخوردار است. اعتراض ها و مبارزات پیگیرانه بازنشستگان را باید در ادامه جنبش انقلابی سراسری ارزیابی کرد و از مطالبات بر حق آنها حمایت کرد. به یکشنبه ها، دوشنبه ها و سه شنبه های اعتراضی بپیوندیم.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له