چهارشنبه ۲۱ مهر ۱۴۰۰

در مباحث نشست وسیع کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران منتخب کنگره دوازدهم  که در روز شنبه ۲۷ شهریور برابر با ۱۸ ماه سپتامبر برگزار گردید یکی از محورهای بحث به تهدیدات رژیم جمهوری اسلامی علیه نیروهای اپوزیسیون مستقر در کردستان عراق اختصاص یافت.

تحولات یک ماه و نیم اخیر و بویژه بعد از خروج آمریکا از افغانستان نشان می دهد که از دولت عراق گرفته، تا حکومت اقلیم کردستان، و کلیه نیروهای دخیل در اوضاع عراق و بیش از همه رژیم جمهوری اسلامی خودشان را برای سناریوی بعد از رفتن آمریکا از عراق آماده می کنند. آمریکا در توافق رسمی با دولت عراق قرار است تا آخر سال میلادی نیروهای نظامی خود را از عراق خارج نماید. این پروسه با خارج شدن نیروهای عملیاتی آمریکا ازپایگاه عین الاسد و اربیل آغاز شده است. بنابراین حملات و تهدیدات اخیر رژیم جمهوری اسلامی علیهنیروهای اپوزیسیون مستقر در کردستان عراق و نظامی گری در خارج از مرزها را نه فقط به عنوان بخش جدائی ناپذیری از استراتژی گسترش سرکوب در داخل مرزهای ایران، بلکه همچنین باید بر متن اوضاع جدید تحلیل و ارزیابی کرد. جمهوری اسلامی با تجاوز به خاک کردستان عراق و فعال کردن کیس مربوط به نیروهای اپوزیسیون می خواهد در رقابت و مقابله با دولت های عرب منطقه مانند قطر و اردن و عربستان، و مداخله گری های دولت ترکیه موقعیت خود را در عراق بعد از خروج آمریکا تقویت کند.

رژیم اسلامی در حالی که دولت ترکیه به بهانه حضور نیروهای پ کا کا بخش هایی از کردستان عراق را اشغال کرده است و جنگنده ها یش در عمق ۳۰۰ کیلومتری خاک کردستان عراق بمباران می کنند، می خواهد نشان دهد که او هم به بهانه حضور نیروهای اپوزیسیون می تواند قسمت هایی از خاک کردستان را اشغال کند. می خواهد نشان دهد که در عراق بعد از خروج آمریکا حضور نیروهای مسلح اپوزیسیون در خاک کردستان عراق را تحمل نمی کند. جمهوری اسلامی برای پیش برد این اهداف نه تنها در تلاش است که از اهرم فشار اقتصادی، نظامی و دیپلماتیک دولت مرکزی عراق علیه حکومت اقلیم کردستان استفاده نماید، بلکه مستقیما نیز به احزاب حاکم در کردستان عراق فشار خواهد آورد. رژیم جمهوری اسلامی هم مانند دولت ترکیه از یک موضع شوینیستی،  تجربه حکومت اقلیم کردستان را به رغم تمام ناکامی ها و بیگانگی اش با منافع مردم کردستان عراق را به زیان منافع خود می داند و تضعیف و بی اعتبار کردن بیشتر آن را هدف قرار داده است. رژیم اسلامی می خواهد نشان دهد که بعد از هزیمت مفتضحانه آمریکا در افغانستان،  دولت عراق نمی تواند تحت فشار آمریکا ده ها میلیارد دلار پولهای رژیم در بانک هایش را همچنان بلوکه کند.

جمهوری اسلامی با اعمال این فشارها بر بستر این اوضاع می خواهد تسلیم طلبی را در میان بخشی از نیروهای اپوزیسیون کرد ایران رواج دهد. بی جهت نیست که همزمان با حملات و تهدیدات رژیم اسلامی، “جبهه متحد کرد” که تاریخا مانند بازوی اصلاح طلبان حکومتی در کردستان عمل کرده اند و طیفی از فعالین وابسته به ملی مذهبی ها در شهرهای کردستان طبل مذاکره نیروهای اپوزیسیون با رژیم را می کوبند.

با این موازنه و اوضاع جدید نمی شود با مذاکره از بالا و با باج دادن به حکومت اقلیم کردستان مقابله کرد ، اگر این تحولات در بالا در جریان است و حملات رژیم و تهدیدات پی در پی، آن را تکمیل می کند، فقط و فقط با فشار از پایین باید با آنها به مقابله برخاست.

در چنین شرایطی بد ترین کار زدن بر طبل مذاکره با رژیم جمهوری اسلامی است. که متأسفانه از فحوای کلام برخی از رهبران احزاب ناسیونالیست چنین پیداست که با آن موافقند. در شرایطی که این رژیم زیر فشار اعتصابات و اعتراضات کارگری و توده ای در سطح سراسری قرار گرفته است و مبارزه برای سرنگونی این رژیم وارد فاز جدیدی شده است، زدن بر طبل مذاکره با رژیم جنبش حق طلبانه مردم کردستان را از متحدین خود در سطح سراسری منزوی می کند. در حالی که طی بیش از چهار دهه گذشته بارها به اثبات رسیده است که رژیم از ابزار مذاکره فقط برای ضربه زدن به رهبری احزاب اپوزیسیون، و رواج حالت انتظار در میان مردم کردستان استفاده کرده است.

اما چه باید کرد؟ از اقدامات عاجل، قبل از هر چیز باید با توجه به کارنامه جنایتبار رژیم اسلامی، تهدیدات آن را جدی گرفت. و در اردوگاهها تمهیداتی را به عمل آورد که در صورت حملات و بمباران های رژیم تلفات را به حداقل رساند.

لازم است احزاب اپوزیسیون کردستان ایران در همکاری و هماهنگی با احزاب اپوزیسیون کردستان ترکیه همبستگی و حمایت مردم کردستان عراق و نیروهای چپ و ترقی خواه از جنبش حق طلبانه مردم کردستان ایران و کردستان ترکیه را جلب کنند و تلاش کرد که نفرت و اعتراض مردم کردستان عراق علیه مداخله گری های جمهوری اسلامی و دولت ترکیه به یک حرکت مادی تبدیل گردد. به طوری که به حکومت عراق و حکومت اقلیم کردستان نشان دهیم که ما نیرویی نیستیم که بتوانند به راحتی روی سرنوشت ما معامله کنند. این اعتراضات لازم است در خارج از کشور همه ادامه یابدو هزینه سیاسی مداخله گری های نظامی جمهوری اسلامی را بالا برد. نیروهای سیاسی اپوزیسیون ایران در خارج از کشور و بویژه نیروهای چپ و کمونیست نباید نسبت به این تحولات در منطقه و مداخله گری های نظامی جمهوری اسلامی بی تفاوت باشند.

لازم است به مردم کردستان اطمینان دهیم که رژیم با این تهدیدات و حملات و تحمیل محدودیت های احتمالی بیشتر به نیروهای اپوزیسیون در کردستان نمی تواند جنش حق طلبانه مردم کردستان را به شکست بکشاند. این جنبش ریشه در واقعیات های این جامعه و ریشه در پیامد بیش از چهار دهه اعمال سیاست های شووینیستی رژیم علیه مردم کردستان  دارد. تجربه خیزش آبان نشان داد که جنبش حق طلبانه مردم کردستان تا چه اندازه خود را هم سرنوشت مبارزات کارگری و توده ای و خیزش تهیدستان شهری در سراسر ایران می داند. باید یک بار دیگر نشان داد که میدان ابراز وجود جریان سوسیالیستی و جنبش انقلابی کردستان تنها اردوگاه و فعالیت مسلحانه نیست، بلکه حضور کارگران و مردم زحمتکش و تشنه آزادی در صحنه سیاسی جامعه مهمترین میدان ابراز وجود این جنبش است و آنجاست که می توان جمهوری اسلامی را به زانو در آورد.