سه شنبه ۲۲ اسفند ۱۴۰۲

بخشی از گزارش سیاسی کمیته اجرائی به پلنوم ششم کمیته مرکزی حزب و مباحث پیرامون آن، به تحلیل و ارزیابی از اوضاع سیاسی ایران اختصاص داشت. در مورد اوضاع سیاسی ایران پلنوم کمیته مرکزی حزب تأکید کرد که جامعه همچنان در یک دوره انقلابی به سر می برد و نگاهی به روند عینی اوضاع  نشان می دهد که همه پیش شرط های اقتصادی و اجتماعی که لازمه یک دوره انقلابی  است نه تنها وجود دارند بلکه تشدید نیز شدەاند. تعمیق و همه جانبه بودن بحران اقتصادی، افزایش سرسام آور قیمت کالاهای مورد مصرف روزانه کارگران و اقشار فرودست جامعه، گسترش بیکاری که به یک فاجعه اجتماعی تبدیل شده است، خط فقر ۳۰ میلیون تومانی در تهران و ۲۵ میلیون تومانی در شهرستان ها، دستمزدهای سه مرتبه زیر خط فقر، عمیق تر شدن شکاف بین فقر و ثروت بیانگر تشدید بحران اقتصادی و پیامدهای ویرانگر آن بر زندگی و معیشت خانوادەهای کارگری و فرودستان جامعه است. از سوی دیگر تشدید فشار و تعرض سازمانیافته به زنان در عرصه های مختلف حیات اجتماعی، افزایش جمعیت کودکانی که به علت فقر از تحصیل بازمانده و به خیل کودکان کار و خیابان پیوستەاند، گسترش اعتیاد و انواع آسیب های اجتماعی، ابعاد بی سابقه بحران های زیست محیطی که زندگی تودەهای مردم و خصوصا تهیدستان روستا را تحت تأثیر قرار داده است. در حالی که روند این اوضاع گسترش اعتراضات و اعتصابات کارگری و جنبش های اعتراضی را به امری اجتناب ناپذیر تبدیل کرده است، رژیم جمهوری اسلامی حاضر نیست رفرم، اصلاح و یا بهبودی در زندگی کارگران و فرودستان این جامعه ایجاد کند. سران حکومت  اسلامی در این دوره انقلابی بشدت می ترسند از اینکه کوچک‌ ترین عقب ‌نشینی از سیاست‌های تا کنونی، به روحیه تعرضی در جنبش کارگری و دیگر جنبش های اجتماعی و اعتراضی دامن بزند و به از هم‌ گسیختگی کامل نظم سیاسی حاکم بیانجامد. پروسه تدارک آنان برای برگزاری مضحکه انتخاباتی که با حیله و نیرنگ و تهدید توأم است، رد صلاحیت شمار زیادی از نمایندگان همین مجلس، رد صلاحیت مهرەهایی مانند حسن روحانی و … نشان می دهد، که سران این رژیم باز هم در فکر فشرده کردن و تنگ تر کردن حلقه نیروهای خودی و همدست کردن ارگانهای حاکمیت و سرکوب هستند. روند عینی این اوضاع در همانحال که گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگری و جنبش های اعتراضی را اجتناب ناپذیر کرده است، مختصات این دوره انقلابی را هم به تصویر می کشد.
اما روشن است که مختصات دوره انقلابی فقط از نقطه نظر جامعه شناختی و فقط با پیش شرط های اقتصادی و اجتماعی تعریف نمی گردد، بلکه مجموعه ای مؤلفەهای سیاسی در تکوین دوره انقلابی دخیل هستند. یعنی آن شروط اقتصادی و اجتماعی که لازمه یک دوره انقلابی است باید بازتاب خود را در موقعیت، آگاهی و ذهنیت طبقات مختلف جامعه نشان دهد. باید بدانیم که این شرایط و پیش زمینەهای اقتصادی و اجتماعی چه تأثیراتی بر آگاهی طبقه کارگر و ذهنیت طبقه متوسط یااقشار خرده بورژوازی و موقعیت طبقه سرمایه دار حاکم بجای گذاشته است.اکنون طبقه کارگر ایران بسیار بهتر از هر کارشناس اقتصادی می داند کهدر چه موقعیت حاد اقتصادی کار و مبارزات خود را پیش می برد. اما طبقه کارگر تنها زمانی می تواند به وظیفه انقلابی خود در این دوره عمل کند که راه برون رفت از این وضعیت فاجعه بار اقتصادی را، نه در حفظ مناسبات سیاسی و طبقاتی موجود، بلکه از مسیر یک قیام انقلابی علیه نظم موجود، جستجو کند. این یکی از پیش شرط های پیشروی جنبش انقلابی جاری است. این تحول در آگاهی و ذهنیت طبقه کارگر و در سازمانیابی این طبقه باید خود را نشان دهد. اما در این زمینه طبقه کارگر ایران با موانع بزرگی روبرو است. سرکوب شدید، فقر ساختاری که هزینه سرکوب را برای طبقه کارگر بسیار بالا برده است و گسترش شرکت های پیمانکاری و قراردادهای موقت و سفید امضا و ناامنی شغلی از بزرگترین موانع سر راه سازمانیابی طبقه کارگر هستند. اگر در جریان جنبش انقلابی ژینا، جنبش کارگری نتوانست  با اعتصابات سراسری در مراکز و مؤسسات صنعتی و کلیدی با اعتراضات خیابانی که بارها با اعتصابات عمومی همسو و توأم شدند، همراه و همبسته شود به دلیل همین موانعی است که پیش رو دارد.
این شرایط حاد اقتصادی و اجتماعی و تغییراتی که در موقعیت اقتصادی طبقه متوسط و اقشار مرفه خرده بورژوازی روی داده اگر چه بخش های وسیعی از این اقشار را به موقعیت لایه های پایین جامعه سوق داده است و این باعث شده که این طیف گسترده اطمینان خود را به طبقه و ساختار سیاسی حاکم از دست بدهند و در “نه گفتن” به جمهوری اسلامی تردیدها را کنار بگذارند، اما این تغییر در ذهنیت خرده بورژوازی هنوز باعث نشده که از حفظ نظم موجود بکلی دل بکنند و کم کم به تغییر رادیکال امیدوار شوند و نه تنها امیدوار شوند، بلکه در ابعاد تودەای برای ایجاد این تغییر به میدان بیایند.

از این رو این اقشار گسترده در جریان جنبش انقلابی ژینا اگر چه قلبشان با قلب زنان و مردان آزادیخواه و معترض در خیابان می تپید، و در مواردی با پیوستن به اعتصابات عمومی همبستگی خود را با اعتراضات خیابانی نشان می دادند، اما هنوز آمادگی ذهنی این را پیدا نکردەاند که در ابعاد تودەای به اعتراضات خیابانی بپیوندند و برای به زیر کشیدن رژیم جمهوری اسلامی آستین ها را بالا بزنند. تردیدی نیست که توانایی رژیم در سرکوب خونین اعتراضات و بگیر و ببندهای گسترده، موج پی در پی اعدام ها از موانع اصلی سر راه دل کندن خرده بورژوایی از وضع موجود و تودەای شدن این جنبش انقلابی بوده است. اما در همانحال نگرانی از تکرار تجربه شکست انقلاب ۵۷، نگرانی از تکرار تجربه خیزش های تودەای در خاورمیانه، نگرانی از خطر جنگ داخلی و سوریەای شدن ایران که اصلاح طلبان حکومتی و بخشی از نیروهای اپوزیسیون بورژوایی آن را دامن می زنند و هم چنین نبود یک آلترناتیو رهایی بخش نیرومند در صحنه سیاسی جامعه که تودەهای مردم بتوانند به آن امید ببندند از دیگر موانع ذهنی سر راه به میدان آمدن این اقشار در ابعاد تودەای است.
تشدید بحران اقتصادی که خود را در عدم توانایی در بازتولید گسترده و رکود تولید صنعتی، حجم عظیم نقدینگی بحرانزا، بحران تحقق ارزش، انتقال سرمایه‌ها به روند سرمایه‌ی مالی و سوداگری و رکود سرمایهگذاری در حوزه تولیدات کشاورزی و مواد غذایی به دلیل سیاستهای ویرانگر زیست محیطی و … بروز داده است، رژیم جمهوری اسلامی و طبقه سرمایه دار حاکم را به شدت در تنگنا قرار داده است. سران رژیم برای مقابله با پیامد تشدید بحران اقتصادی از یک سو با کتمان و کم اهمیت جلوه دادن  آن و از سوی دیگر با افزایش صادرات نفت و بند و بست های پشت پرده با غرب برای انتقال دلارهای حاصل از صادرات نفت برای جبران کسری بودجه و تأمین بودجه نیروهای سرکوبگر و سرپا نگاه داشتن دستگاه عریض و طویل اداری دولت روی آوردەاند. تشدید این بحران اقتصادی و ادامه تحریم ها که به سهم خود گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگری و توده ای را اجتناب ناپذیر کرده، ناهمخوانی ضعف بنیه اقتصادی با سیاست های مداخله جویانه و ماجراجویی های نظامی رژیم اسلامی در سطح منطقه، سر باز کردن اختلافات  و کشمکش های جدید در میان باندها و جناح های مختلف حاکم که شکست مفتضحانه و بی سابقه مضحکه انتخاباتی ۱۱ اسفند آن را تشدید خواهد کرد، تأثیرات این مجموعه بر صفوف نیروهای مسلح و سرکوب در حالی که دستگاه ایدئولوژیک و روحانیت در توجیه این اوضاع به بن بست رسیده است، موقعیت رژیم اسلامی را بیش از پیش بحرانی و ضعیف خواهد کرد. موشک پرانی نیروهای نیابتی رژیم در عراق و سوریه علیه پایگاەهای امریکا در منطقه و جنگ افروزی حوثی های یمن بیش از آنکه نشانه قدرت رژیم اسلامی باشد تلاش آن برای پنهان کردن نقطه ضعف هایش در برابر قدرقدرتی نظامی دولت اسرائیل را به نمایش می گذارد. دولت روسیه با آگاهی به این نقطه ضعف ها و سردرگمی استراتژیک رژیم جمهوری اسلامی اهرم موازنه سازی در تعیین سیاست خارجی را از دست آن خارج کرده و رژیم جمهوری اسلامی در رقابت های منطقه ای موقعیت ضعیف تری پیدا کرده است. با همه اینها رژیم اسلامی هنوز اعتماد به نفس خودش را از دست نداده و با تکیه یک جانبه به تشدید سرکوب و بگیر و ببند و اعدام برای بقا خود تلاش می کند. اما تکیه یکجانبه بر گزینه سرکوب و اعدام موقعیت رژیم را شکننده کرده است. آن روز که حربه سرکوب کارائی خود را به کلی از دست بدهد، سران حکومتی از حفظ سیستم ناتوان می مانند و روند متلاشی شدن رژیم آغاز می شود. شکست حکومت اسلامی در نمایش انتخاباتی می تواند این روند را تسریع کند و به سنگری برای پیشروی جنبش های اعتراضی در جامعه تبدیل گردد.
در دوره انقلابی کنونی همه مؤلفه های سیاسی فوق که به آنها اشاره شد به موازات هم در حال حرکت هستند، اما روشن است که این مؤلفه ها همزمان با هم رشد نمی کنند. همین ناهمزمانی در رشد این مؤلفه های سیاسی که دوره انقلابی کنونی را تبیین می کنند، در واقع افت و خیزهای این دوره را هم توضیح می دهد. یک ارزیابی واقعبینانه از اوضاع و شناخت موانع سر راه پیشروی جنبش انقلابی و سوسیالیستی و آن ظرفیت ها و نیروهای مادی که برای غلبه بر این موانع می توانیم بر آنها تکیه کنیم تا حدودی می تواند به قطب نمای حرکت ما تبدیل گردد. در شرایط کنونی برای تضمین پیشروی جنبش انقلابی گستراندن استراتژی انقلابی و تلاش برای شکل دادن به یک آلترناتیو و بدیل کارگری و سوسیالیستی در اولویت فعالیت های ما قرار دارد. ادامه دارد …
سخن روز: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1 (http://www.instagram.com/Peshrawcpiran1)
https://t.me/KomalaCpiranTv