گزارش برگزاری پلنوم دوم کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران (قسمت چهارم)
پنجشنبه ۳ شهریور ۱۴۰۱
پلنوم دوم کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران منتخب کنگره سیزدهم در روزهای شنبه و یکشنبه ۸ و ۹ مرداد ۱۴۰۱ برابر با ۳۰ و ۳۱ ماه ژوئیه ۲۰۲۲ برگزار شد. در این پلنوم در ادامه گزارش سیاسی کمیته اجرائی حزب به نشست وسیع کمیته مرکزی و مباحث پیرامون آن در مورد اوضاع سیاسی ایران بر این جهت گیری تأکید شد که پایان دادن به اوضاع فاجعه باری که رژیم جمهوری اسلامی ایران به طبقه کارگر و فرودستان و اکثریت مردم ایران تحمیل کرده و برون رفت از این بن بست و بحران ها فقط از مسیر یک تحول سوسیالیستی می گذرد. سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی فقط گام اول در مسیر این تحول بی وقفه و پیگیر اجتماعی می باشد. بدون تحول سوسیالیستی پایان دادن به این همه بیکاری و فقر و فلاکت اقتصادی، بهبود وضعیت محیط زیست، و در همانحال تضمین رشد اقتصادی و رفاه عمومی و ایجاد یک جامعه آزاد و مرفه ممکن نیست.
در همین راستا تلاش و فعالیت سازمانیافته برای انسجام بخشیدن به صف نیروهای آلترناتیو سوسیالیستی و بدل کردن راهکار و راه حل های آن به یگ گفتمان نیرومند در ابعاد اجتماعی یکی از وظایف محوری حزب کمونیست ایران به عنوان بخشی از جنبش کمونیستی ایران می باشد. پایه اجتماعی بدیل سوسیالیستی در قامت اعتصابات پی در پی کارگری و اعتراضات تهیدستان شهری و جنبش های پیشرو اجتماعی به حرکت در آمده است. طیف گسترده ای از رهبران و فعالین کارگری که با ایده کار شورایی و دخالت دادن کارگران در تصمیم گیری ها در روند مبارزات جاری آشنایی دارند در صحنه مبارزه حاضر هستند. احزاب و سازمانهای سوسیالیستی با استراتراتژی سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و برپائی حکومت شورایی و کارگری و از جمله شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست در نقشه سیاسی ایران حضور دارند و فعالیت می کنند.
همانگونه که آلترناتیو های بورژوایی هم مانند سازمان مجاهدین، سلطنت طلبان، طیف گسترده و متنوعی از اپوزیسیون رنگارنگ بورژوازی نئولیبرال طرفدار غرب نیز در صحنه هستند و برای انسجام دادن به صفوف خود و کسب هژمونی در تحولات پیش رو به پشتوانه امکانات مادی و رسانه ای که قدرتهای غربی در اختیار آنها نهاده است فعالیت می کنند.
در اوضاع سیاسی کنونی ایران که جنب و جوش مبارزاتی سراسر جامعه را فرا گرفته، اعتصابات کارگری به بخشی از واقعیت جنبش کارگری تبدیل شده و هر روزه شاهد بر گزاری چندین تجمع اعتراضی کارگری و توده ای در گوشه و کنار ایران هستیم، انسجام بخشیدن و نیرومند کردن آلترناتیو سوسیالیستی در جامعه از مسیر پاسخگویی با نیازهای همین جنبش طبقاتی جاری در جامعه، از مسیر پاسخگویی به نیاز جنبش کارگری و جنبش های اعتراضی در جامعه می گذرد.
حال که رژیم اسلامی برای جلوگیری از به هم پیوستگی اعتصابات کارگری و جنبش های اعتراضی و توده ای، به تشدید سرکوب روی آورده، سلاح مؤثر برای به شکست کشاندن این استراتژی و زمینگیر کردن ماشین سرکوب رژیم تداوم و سراسری کردن اعتصابات کارگری، و در ادامه برپائی اعتصاب عمومی سیاسی است. اما باید بدانیم که اعتصاب سراسری کارگران که ستون اصلی اعتصاب عمومی سیاسی است نمی تواند نتیجه یک حرکت خود جوش و خودبخودی باشد. در راستای پاسخگویی به نیاز این جنبش طبقاتی است که در شرایط کنونی ایجاد کمیته های اعتصاب، ایجاد کمیته های کارخانه و ایجاد شورای های کارگری اهمیت عملی پیدا کرده اند. بدون تردید هیچکدام از اعتصابات عظیم کارگری که در چند سال گذشته سازمان یافتند بدون وجود کادرهای سازمانده، بدون کمیته های سازمانده اعتصاب و یا کمیته های کارخانه قابل تصور نبودند. بنابراین در اینجا سخن از فراگیر شدن این کمیته های اعتصاب و کمیته های سازمانده است. در سالهای اخیر برپائی مجامع عمومی در جنبش کارگری به یک حرکت عینی تبدیل شده است. در شرکت نیشکر هفت تپه در مقاطعی سازمانیافتگی مجامع عمومی و مجمع نمایندگان تا سطح شورا ارتقا پیدا کردند، بی جهت نبود یکی از رهبران شجاع کارگران هفت تپه ابراهیم عباسی اعلام کرد که ما در هفت تپه یک شورای کارگری پنج هزار نفره داریم. بنابراین تلاش برای فراگیرکردن کمیته اعتصاب، کمیته های کارخانه و ایجاد شوراهای کارگری در مراکز صنعتی و خدماتی مبتنی بر این واقعیات عینی است. تلاش پیگیر در راه سازمانیابی کارگران در همانحال بخشی از مبارزه برای بهبود توازن به سود جنبش کارگری و جنبش های اعتراضی در شرایط کنونی است.
در همانحال که باید تلاش در راستای این وظایف و جهت گیری ها را در محور فعالیت خود قرار دهیم، اما نباید از راه حل های میانجی برای غلبه بر پراکندگی اعتصابات و مبارزات کارگری غافل شویم. در شرایطی که هنوز کمیته اعتصاب و کمیته های کارخانه به یک پدیده فراگیر تبدیل نشده اند و هنوز شوراهای کارگری برپا نشده اند لازم است راه میانجی را برای پر کردن خلاء نبود رهبری سراسری در جنبش کارگری پیدا کرد. ماتریال انسانی و کادرهای توانا برای شکل دادن به رهبری سراسری در جنبش کارگری ایران موجود هستند. این کادرها و این رهبران در کوره اعتصابات کارگری و برگزاری مجامع عمومی در هفت‌تپه و صنایع نفت و پتروشیمی، در سازماندهی اعتصابات کارگران راه‌آهن، معادن، شهرداری‌ها، در جریان اعتصابات سراسری معلمان و بازنشستگان پرورده شده اند و توانمندی و ابتکار عمل خود را نشان دادند. به هم مرتبط شدن و پیوند و همکاری این طیف گسترده از رهبران، که رابطه زنده و ارگانیکی با کانونهای مبارزه طبقه کارگر و مزدبگیران دارند، و نهادینه شدن این همکاریها در شرایط کنونی تا حدودی خلاء نبود سازمانهای تودهای و طبقاتی کارگران را پر میکند و در این مقطع به نیاز جنبش کارگری به یک رهبری سیاسی سراسری پاسخ میدهد. در همین رابطه، لازم است حول راهکارهای میانجی در جنبش کارگری و در سطح جامعه گفتمان سازی کنیم. پیوندهای ما با داخل، تبلیغات سیاسی ما، امکانات سازمانی ما لازم است در خدمت این امر قرار گیرد. همکاریهای ما با دیگر نیروهای موجود در جنبش کمونیستی ایران باید به همین امر کمک کند.
یک بعد دیگر از فعالیت ما نقد پیگیر اپوزیسیون بورژوایی و بویژه طیف نیروهای اپوزیسیون نئولیبرال طرفدار غرب است. این بخش از نیروهای اپوزیسیون به تکیه بر امکانات رسانه ای که در اختیارشان قرار گرفته در تلاش هستند که فضای فکری جامعه را به اشغال خود درآورند. رویکرد آنان به مسئله سرنگونی یا براندازی که چیزی جز دست به دست شدن قدرت سیاسی از بالا، دور زدن توده ها و حفظ ماشین دولت بورژوایی نیست باید پیگیرانه مورد نقد قرار گیرد. در تقابل با رویکرد آنان باید معنای واقعی سرنگونی انقلابی را به یک گفتمان نیرومند در سطح جامعه تبدیل کرد. باید ماهیت واقعی برنامه های اقتصادی آنان را که چیزی تداوم برنامه های نئولیبرالی نیست را برای کارگران و زحمتکشان برملا ساخت. باید نشان داد که دمکراسی مورد نظر آنان در بهترین حالت چیزی جز یک استبداد غیر مذهبی نیست. باید تلاش کرد با توده گیر کردن راه حل های سوسیالیستی برای پایان دادن به معضل اجتماعی بیکاری، پایان دادن به ستمکشی زن، پایان دادن به ستمگری ملی، رویکرد سوسیالیستی برای ریشه کن کردن آسیب های اجتماعی، راه مقابله با بحران ویرانگر محیط زیست و … ناکارائی “راهکارهای” اپوزیسیون بورژوایی را نشان داد. فقط با مقبولیت اجتماعی پیدا کردن این نقدها و نشان دادن تناقض برنامه های اقتصادی اپوزیسیون بورژوایی با پلاتفرم مطالباتی آن می توانیم مانع آن شویم که توده های کارگر و مردم زحمتکش ایران و زنان عاصی از قوانین زن ستیز مذهبی به نیروی ذخیره اهداف سرمایه دارانه آنها تبدیل گردند.
در خدمت پاسخگویی به همین نیازها رهبری حزب لازم است و باید هر چه بیشتر در قامت رهبری سیاسی ظاهر شود. خود را در قبال نیازهای مبارزه طبقه کارگر و فرودستان این جامعه پاسخگو بداند. باید نقد پیگیر بدیل های بورژوایی را وظیفه تعطیل ناپذیر خود بداند.
در همین راستا لازم است تحرک جدیدی در فعالیت های شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست ایجاد شود. این شورا لازم است وارد دوره پسا کرونا شود و پایتخت های و مراکز مهم سیاسی در اروپا را به محل برگزاری سمینارهای حضوری با مشارکت فعالین چپ و کمونیست مستقل، حول مسائل کلیدی مربوط به جنبش کارگری و طبقاتی و تحولات پیشارو در ایران تبدیل نماید. باید بطور سازمانیافته تلاش کرد که همکاری حزب با احزاب و سازمانها و نیروهای چپ و کمونیست در سطح تشکیلات های کشوری و شهری نیز نهادینه شود.
*****
نشست کمیته مرکزی حزب بعد از تصویب قرارهایی به منظور تحکیم موازین فعالیت حزبی وارد مبحث مربوط به تقسیم کار و آرایش درونی کمیته مرکزی شد. در این مبحث در راستای جهت گیری های فوق ارگانهای مختلف فعالیت حزب، ابقا، تقویت و یا تجدید سازمان شدند. انتخابات برای تعیین کمیته تشکیلات شهرها، هیئت تحریریه نشریه جهان امروز، شورای تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له، کمیته ای جهت مدیریت کار سایت ها و شبکه های اجتماعی حزب، دفتر روابط بین المللی، هیئت تحریریه نشریه بسوی سوسیالیسم، کمیسیون آموزش و کمیسیون مالی از جمله ارگانهایی بودند که در این پلنوم ابقا و یا تجدید سازمان یافتند.
پلنوم دوم کمیته مرکزی منتخب کنگره سیزدهم حزب در بخش پایانی کار خود، به منظور هدایت فعالیت های سیاسی و تشکیلاتی حزب در فاصله دو پلنوم، از میان رفقای کمیته مرکزی حزب که در لیست کاندیداها قرار گرفته بودند یازده نفر را به عنوان اعضای کمیته اجرائی حزب انتخاب نمود. اسامی این رفقا عبارتند از: روناک آشناگر، هلمت احمدیان، آرزو بیکس، رئوف پرستار، نصرت تیمورزاده، حسن شمسی، محمود قهرمانی، صلاح مازوجی، جلال محمد نژاد، صدیقه محمدی و عباس منصوران.
کمیته اجرائی حزب کمونیست ایران
مرداد ۱۴۰۱
اوت ۲۰۲۲
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له