دوشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳

در تاریخ پر از فراز و نشیب مبارزات معلمان ایران روز ۱۲ اردیبهشت به عنوان روز معلم نامگذاری شده است. ۶۳ سال پیش در روز ۱۲ اردیبهشت سال ۱۳۴۰ هزاران معلم با مطالبه افزایش حقوق ماهانه در بهارستان تجمع کردند و خواستار دیدار با رئیس مجلس شدند. نیروهای پلیس رژیم دیکاتوری سلطنتی پهلوی به این تجمع حمله کردند و با باتوم و آب پاش معلمان معترض را مورد یورش قرار دادند. در آن روز رئیس کلانتری بهارستان، سرگرد ناصر شهرستانی، معلمان مبارز و از جمله ابوالحسن خانعلی، معلم و دانشجوی دوره دکترای فلسفه در تهران را به گلوله بست که در نتیجه آن ابوالحسن خانعلی جان خود را از دست داد و دو معلم دیگر نیز زخمی شدند. در ۱۸ اردیبهشت همان سال، اجتماع بزرگ معلمان، با صدور قطعنامه‌ ای روز ۱۲ اردیبهشت را به یاد اعتصاب معلمان و گرامیداشت یاد دکتر خانعلی، روز معلم اعلام کرد و مقرر گردید که در این روز همه ساله کلیه‌ ی مدارس و موسسات فرهنگی در سراسر کشور تعطیل شوند. در حکومت دیکتاتوری سلطنتی پهلوی تحت فشار مبارزات معلمان این روز به نام روز معلم به رسمیت شناخته شد. 

اما رژیم جمهوری اسلامی از همان اوایل روی کار آمدنش تلاش کرد که این روز تاریخی را از محتوای مبارزاتی خود خالی کند. رژیم اسلامی ترور مرتضی مطهری رئیس شورای ضد انقلاب اسلامی و از نظریه پردازان ارتجاع در یازده اردیبهشت ۱۳۵۸ را به عنوان فرصتی غنیمت شمرد و تلاش کرد ۱۲ اردیبهشت روز معلم را به نام این نظریه پرداز مرتجع اسلامی رقم بزند. اما این جعل تاریخی هرگز توسط  جامعه معلمان ایران پذیرفته نشد و مردم آزاده ایران همچنان مبارزه معلمان و مرگ معلم جانباخته دکتر خانعلی را مناسبت نام گذاری این روز میدانند. 
دو سال پیش شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان  طی  فراخوانی اعلام کرد: «از آنجایی که روز معلم مصادف با اول ماه می و روز جهانی‌ کارگر است و اکثریت والدین دانش‌آموزان ما کارگران و زحمتکشان هستند و مطالبات معلمان مانند آموزش رایگان و باکیفیت، افزایش حقوق بالای خط فقر، حق تجمع و تشکل‌یابی و حق فعالیت آزادانه و آزادی معلمان و کارگران با سایر اقشار کارگری مشترک است،  ضمن تبریک اول ماه می به کارگران از والدین دانش‌آموزان خواست برای تحقق این مطالبات خود در تجمع های کارگران در اول ماه مه شرکت نمایند».  از شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان  انتظار می رود امسال نیز با چنین رویکردی روز اول ماه مه (۱۲ اردیبهشت) را به صحنه‌ واقعی اتحاد و همبستگی خود با دیگر بخش های طبقه کارگر تبدیل کنند.

معلمان ایران با داشتن پیشینه مبارزاتی و تداعی شدن مبارزاتشان با نیروهای چپ و پیشرو همیشه به لحاظ موقعیت صنفی و سیاسی در جمهوری اسلامی تحت فشارهای شدید و سرکوب بوده اند. در شرایط کنونی حدود سه چهارم معلمان ایران زیر خط فقر زندگی می کنند. در کنار این دسته از معلمان زحمتکش مجموعه ای از جاسوسان و تربیت شدگان رانت خوار حوزه ها حضور دارند که اینان مسئول اجرای طرحهای ضد فرهنگی رژیم در مراکز آموزشی می باشند. این طرحها در بطن خود وزارت آموزش و پرورش از طرف حوزه ها و مراکز تبلیغات اسلامی، دستگاههای جاسوسی سپاه، بسیج و وزارت اطلاعات تهیه و اجرا می شوند.  رژیم جمهوری اسلامی در طول بیش از چهار دهه از حاکمیت خود با دخالت دادن مذهب در امر آموزش و پرورش تلاش کرده تا مدارس و دانشگاه ها را به مرکز ترویج جهل و خرافه مذهبی تبدیل کند. 

معلمان علیرغم پاکسازیها، اسارت، شکنجه و اعدام معلمین کمونیست و انقلابی توسط رژیم بویژه از دهه ۸۰ خورشیدی ببعد همزمان با تحرک دیگر بخش های جنبش کارگری مبارزات توده ای خود را از سرگرفتند. در این سال ها رژیم جمهوری اسلامی برای مقابله با جنبش اعتراضی معلمان، چهره هایی مانند معلم انقلابی و رزمنده فرزاد کمانگر، هاشم شعبان نژاد “شاعر، وبلاگ نویس”، هادی راشدی را اعدام کرده و چندین معلم مبارز دیگر را به زندان انداخته است. اما مبارزات معلمان با وجود این فشارهای روزافزون و بگیر و ببند فعالین آن، هم به لحاظ شکل و هم به لحاظ شعارها و مطالباتی که در جریان آن مطرح شدند، بطور عینی دایره قوانین اسلامی و چهارچوب های تنگی که برخی از تشکل های صنفی  طرفدار اصلاح طلبان حکومتی برای آن تعریف می کردند، را پشت سر گذاشته و هر چه بیشتر ماهیتی سیاسی و رادیکال پیدا کرده است. در واقع بعد از خیزش های سراسری تهیدستان شهری در دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ و در جریان جنبش انقلابی جاری که با نام رمز ژینا و زن، زندگی آزادی آغاز شد جنبش مطالباتی معلمان نیز عمیق تر و گسترده تر شده است. این خیزش ها زمین سیاسی را برای گسترش جنبش مطالباتی کارگران، معلمان و فرودستان شخم زده اند و نقاط عطفی در دامن زدن، عمیق تر کردن و سیاسی تر کردن این جنبش مطالباتی بودند.

در این دوره از آنجا که معترضان به ‌خوبی این امر را دریافته‌ اند که تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی امکان پاسخ ‌گویی به مطالبات آنها در سطح کلان وجود ندارد، اعتراضاتشان  ابعاد سیاسیِ پیدا کرده و کلیت رژیم اسلامی را به چالش می کشند. معلمان ایران در دل جنبش انقلابی جاری با برپائی چندین اعتصاب و اعتراض سراسری با اعلام موضعی قاطع در برابر تهاجم رژیم به زنان و حملات شیمیایی عوامل آن به مدارس دخترانه، با نه گفتن به مضحکه های انتخاباتی حکومت اسلامی سرمایه داران ظرفیت های خود را برای تأثیر گذاری بر فضای سیاسی جامعه نشان داده اند. معلمان یک پای اصلی برافراشتن پرچم مطالباتی حداقلی جنبش های پیشرو اجتماعی بوده اند که در آن از جمله بر آزادی های بی قید و شرط سیاسی، آزادی کلیه زندانیان سیاسی، جدائی دین از دولت، برابری زن و مرد در کلیه عرصه های حیات اجتماعی، تحصیل رایگان برای همه کودکان و رفع تبعیض ها و افزایش حقوقها به بالای خط فقر و خواست منع خصوصی سازی و کالایی شدن آموزش و درمان رایگان و … تأکید شده است. پیشروی مبارزات معلمان برای تحمیل خواسته هایشان و آزاد کردن معلمان و کارگران و کلیه زندانیان سیاسی در بند، در گرو تحکیم اتحاد و همبستگی با بقیه بخش های جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی و اتخاذ تاکتیکهای مناسب برای هر چه یکپارچه تر کردن و سراسری تر کردن این اعتراضات می باشد.

سخن روز: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1 (http://www.instagram.com/Peshrawcpiran1)
https://t.me/KomalaCpiranTv