جمعه ۶ خرداد ۱۴۰۱

نیما مهاجر

برای ایجاد یک تشکل توده‌ای در قدم نخست لازم است به بررسی و تعیین بخشی از توده‌های هم‌سرنوشت پرداخت که اولا: یا با معضلات و بحرانهای مشترکی روبرو باشند، دوما: یا اینکه خواسته‌ها و افق‌های مشترکی داشته باشند.

سپس در قدم دوم لازم است کوشش کرد که این بخش از جمعیت را حول مطالبات واقعی و مشخصی دور هم جمع کرد. موضوع این تجمع‌ها و مطالبات آن‌ها می‌تواند در مورد آموزش، بهداشت و درمان، کار، تورم، آسیب‌های اجتماعی، جنگ و ناامنی، امکانات شهری، مسئله‌ی محیط زیست، مسکن، و دیگر مسائل دمکراتیک، جنسیتی یا ملیتی باشد. پیشروان حاضر در محل از یک طرف تشخیص می‌دهند که پاسخگویی به کدام بحران و مطالبه‌گری پتانسیل بسیج توده‌ای را داراست، از طرف دیگر تصمیم می‌گیرند که در شروع کار تجمع‌های توده‌ای را به شکل اعتراضات علنی و خیابانی برگزار کنند یا گلگشت‌های نیمه مخفی و بی سر و صدا. در واقع مسئله‌ی اصلی این است که پیش‌نیاز و تدارکات تجمع توده‌ای پایدار را برای پاسخ دادن به نیاز و مطالبات عینی فراهم آورد. تجمع توده‌ای هر چند می‌تواند در گروههای مجازی (واتساب، تلگرام و…) عملی شود اما تجمع فیزیکی توده‌ها در یک مکان مشخص اهمیت بسزایی دارد. کارگران و زحمتکشانی که در یک مکان دور هم جمع می‌شوند، از مشکلات و مطالبات‌شان سخن می‌گویند، راهکارها را بررسی می‌کنند و برای اقدام عملی تصمیم می‌گیرند؛ بهتر می‌توانند از همدیگر انرژی و اعتماد به نفس بگیرند، بهتر می‌توانند به یکدیگر اتکا کنند و با قوت قلب بیشتری قدم در راه می‌گذارند.

در قدم سوم لازم است به ابتکارات و روش‌هایی اندیشید که بتوان این تجمعات توده‌ای را به صورت نقشه‌مند، پایدار و منظم برگزار کرد. تنها زمانی که این تجمع‌ها از حالت واکنشی، لحضه‌ای، خودبخودی و موردی به حالتی کنش‌گرانه، از پیش اندیشیده، مکرر و سازمان‌یافته ارتقا یابد، می‌تواند به امر سازمانیابی کمک کند.

گام چهارم، برگزاری مجمع عمومی، انتخاب نمایندگان، ایجاد صندوق همبستگی، انتشار نشریه، ایجاد رسانه‌ی مستقل، تاسیس ارگان‌های آموزش … و در کل اقداماتی است که بتواند به امر سازمانیابی استقلال طبقاتی، آگاهی بخشی و پرورش کادرها یاری برساند.

گفتنی است که برداشتن گامهای عملی ایجاد تشکل توده‌ای تحت سلطه دیکتاتوری و خفقان به کاردانی، صبر انقلابی، فداکاری و بکارگرفتن روش‌های مخفی، نیمه‌مخفی و علنی سازمانیابی نیاز دارد. نیروهای پیشرو بدون در نظر گرفتن اصل توازن قوا و عملی کردن اشکال مختلف سازماندهی هم متحمل هزینه‌های زیادی می‌شوند هم امکان دارد حرکت‌شان در همان نطفه خفه شود.

پیشروان کارگری و عناصر مترقی حاضر در جامعه از این طریق و با برقراری پیوند ارگانیک و آگاهانه با بدنه‌ی زحمتکشان در موقعیت رهبری مبارزات جاری قرار می‌گیرند. تنها زمانی که عناصر آگاه در کنار خیل عظیم کارگران و زحمتکشان تشکل‌های توده‌ای را ایجاد کرده باشند، می‌توانند در خیزش‌های خودانگیخته و اعتراضات توده‌ای منشاء اثر باشند. در غیر اینصورت در مقام تماشاگر یا دنباله‌روان حرکت‌های خودجوش باقی می‌مانند و جز برگزاری آکسیونهای فرقه‌ای و صدور بیانیه‌های بی‌پشتوانه راه به جایی نخواهند برد. اقدامی که با اقبال توده‌ها مواجه شود مهمترین معیار برای نشان دادن ماجراجویانه یا سنجیده بودن یک حرکت است. تاریخ نشان داده است فقط نیروی منسجمی که دانش و توان بسیج توده‌ای را داشته باشد قادر خواهد بود به سمت تصرف قدرت سیاسی خیز بردارد.

خرداد ۱۴۰۱