سه شنبه ۳ اسفند ۱۴۰۰

• به‌راستی چه چیز می‌توانست تعطیلی دسته‌جمعی کار و پیوستن به تحصن و تجمع سراسری را این‌چنین به منصه‌ی ظهور برساند، اگر اراده‌ی راسخ و تصمیم آگاهانه‌ی خود معلمانِ روشن‌بین و آزاده به همبستگی و اتحاد طبقاتی و اجتماعی‌شان برای گرفتن حق و حقوق‌شان نمی‌بود. 

• چه چیز می‌توانست محیط مدرسه و کفِ خیابان را این‌چنین به صحنه‌ی مقاومت و مبارزه‌ی شورانگیز بدل کند، اگر رشد آگاهی طبقاتی و بلوغ سیاسیِ معلمان در میان نمی‌بود. 

• چه چیز می‌توانست آنان را این‌چنین به‌سان زنجیری درهم‌تنیده در گستره‌ای به وسعت جغرافیای ایران متشکل و سازمان دهد، اگر شکل‌گیریِ شبکه‌ای به‌هم مرتبط از کنشگران و فعالان این عرصه در مقیاس سراسری و محلی نمی‌بود و اگر این پیشروان رابطه‌ای ارگانیک و تنگاتنگ با بدنه‌ی معلمان و فرهنگیان در همه‌ی سطوح نمی‌داشتند و اگر تشکلی مستقل مانند «شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران» وجود نمی‌داشت؛ تشکلی که به‌عنوان هسته‌ی هماهنگ‌کننده و حلقه‌ی پیوند میان تشکل‌های صنفی معلمان و فرهنگیان در مدارس شهر و روستاها و در گوشه‌وکنار کشور عمل می‌کند.