چهارشنبه ۲۲ دی ۱۴۰۰

پویا محمدی

در تاریخ ۵ ژانویۀ ۲۰۲۲، هفت نفر از رفقای جناح چپ کادر رهبری حزب کمونیست ایران و کومه‌له برای استقرار در تشکیلات حزب در کردستان عراق، به شهر سلیمانیه رسیدند. تشکیلات کردستان، مدتهاست که طی یک تصفیۀ سیاسی و نیز با تبانی و حمایت اتحادیۀ میهنی، به قبضۀ جناح راست و ناسیونالیستی در تشکیلات درآمده و در متن این اوضاع قرار است که این جناح به زودی کنگرۀ خود را هم برگزار و به انشعاب خود از کومه‌له و حزب کمونیست ایران رسمیت بدهند. 

رهبری جناح راست از همان ابتدای ورود رفقا به فرودگاه سلیمانیه، تلاش نمود که اجازه ندهد آنها به اردوگاه و محل فعالیتی که به بیش از ۳۰ سال است به آن رفت و آمد دارند، پای بگذارند. در این خصوص، برخوردهای تشنج‌آمیز و هیستریک رهبری جناح راست علیه آنها به جریان افتاد. با وجود نارضایتی و کارشکنی‌های موجود، اما رفقا به اردوگاه می‌رسند. سپس بر خلاف هر رفتار و عرف موجود، نه پذیرایی و به اصطلاح خوش‌آمدی از آنها صورت می‌دهند و نه اینکه حاضر می‌شوند منازلی را برای استراحت این رفقا در اختیارشان قرار دهند. لذا رفقا در منزل کوچک یکی از دو عضو کمیتۀ اجرایی حزب حاضر در اردوگاه مستقر می‌شوند. همزمان در میان اعضا و پیشمرگانِ جناح خود به تحریکات و آژیتاسیون علیه آنان می‌پردازند. مطابق اظهارات جمال بزرگپور مأمور دبیرخانۀ جناح راست در صحبت با یکی از رفقا، تعدادی از پیشمرگان «معترض ِ» آنها، به راه می‌افتند و قصد داشته‌اند خود را به محل استقرار رفقا برسانند. بزرگپور سپس به وی می‌گوید که «انشعاب قطعی است». او رفقا را تهدید می‌کند و می‌گوید «اینجا اردوگاه نظامی است، از شما می‌خواهیم که اینجا را ترک کنید، در غیر اینصورت عواقب هر رویداد ناگواری بر عهدۀ خود شماست».

پس از این تهدیدات شفاهی، نامه‌ای هم از سوی رهبری انشعاب با هماهنگی ابراهیم علیزاده و امضای مأمور دبیرخانه یعنی جمال بزرگپور انتشار درونی می‌دهند که طی آن یک بار دیگر این تهدیدات و تشنج‌آفرینی‌های خود را تکرار کرده‌اند. از آنجایی که این نامه در نوع خود یک مجوز و دستورالعمل برای انجام یک «فاجعه» به حساب می‌آمد و موجب نگرانی‌های جدی بود، به سرعت انتشار بیرونی یافت. متعاقب آن موجی از اعتراض و محکومیت از سوی جامعۀ بیرون از تشکیلات خصوصاً احزاب و سازمان‌ها و فعالین چپ و کمونیست و نیز دلسوزان و فعالین کومه‌له در داخل کشور متوجه رهبری جناح راست و در رأس آن ابراهیم علیزاده گردید. 

تهدیدها و تنش‌های اخیر رهبری جناح راست و انشعابی، در ادامۀ چند سال فشار و پروژۀ حذف و تصفیۀ سیاسی از سوی اینان علیه جناح چپ صورت می‌گیرد. دیروز، تخریب و ترور شخصیت، اخراج، دادگاهی و تفتیش عقاید، تعقیب و فشار سیستماتیک، سانسور، توقیف برنامه و …، امروز تهدید نظامی و تحریک به فاجعه. آنان چند سال است به طور برنامه‌ریزی شده‌ای، ابتدا تشکیلات کردستان را از چارت سیاسی و تشکیلاتی حزب جدا کرده و سپس مرحله به مرحله و با توسل به اخراج، و نیز فشار و اذیت و همچنین دادگاهی رفقا در کردستان به تصفیۀ سیاسی آنان پرداخته و به تدریج آنان را مجبور نمودند که اردوگاه را ترک کنند.

طی این مدت بارها و بارها ضمن افشای این اعمال و سرکوب درون تشکیلاتی توسط آنان، جامعه و طیف هواداران و دلسوزان کومه‌له و حزب کمونیست نسبت به چنین اعمال و عواقب آن مطلع شده‌اند. بارها گفته‌ایم که این جناح راست و ناسیونالیستی از آنجایی که به کمونیسم و سیاست‌ها و سنت‌ها و فرهنگ و روش کمونیستی کومه‌له پشت کرده‌اند هر چه بیشتر به روش‌ها و فرهنگ راست و بورژوایی نیز توسل جسته‌اند. بند ناف این جناح، با دروغ و ریا و تحریف و تزویر، و تشنج‌آفرینی و تهدید بریده شده است. اینان همواره چه به صورت مصاحبه و علنی و چه به صورت داخلی و درون تشکیلاتی، به طور برنامه‌ریزی شده‌ای به دشمن‌تراشی علیه جناح مقابل خود پرداخته و تلاش کرده‌اند آنان را «ضد کومه‌له» و «منشاء بحران برای کومه‌له» قلمداد کنند تا به این ترتیب به زعم خود «مجوزی» برای حذف آنان شکل بدهند. 

چند سال قبل نیز در آستانۀ برگزاری کنگرۀ ۱۷ کومه‌له، رهبری جناح راست چنان کمپین ضداخلاقی‌ و خطرناکی را علیه جناح چپ و کمونیستی در سطح اردوگاه نظامی به راه انداخته بود که یکی از پیشمرگان جدید، تحت تأثیر این تحریکات قرار گرفته و در پی تیراندازی به یکی از کادرهای جناح چپ و کشتن او برمی‌آید. اما سپس از تصمیم خود پشیمان می‌شود و نزد رهبری هر دو جناح به این تصمیم فاجعه‌بار خود اعتراف می‌کند و از آن رفیقی هم که قصد داشته او را به قتل برساند، طلب بخشش می‌کند!!

دیروز اعضایی از رهبری جناح راست در جلسۀ تشکیلاتی علیه جناح چپ عربده می‌کشیدند و می‌گفتند: با «انگشتان خود چشمتان را از حدقه بیرون می‌آوریم»، دیگری می‌گفت «در روزِ خود، حساب همه‌تان را خواهیم رسید»، دیگری می‌گفت «بگذار انشعاب بشود به درک»، دیگری در جلسۀ رهبری علیه عضو کمیتۀ اجرایی حزب در تشکیلات کردستان که با اینترنت به جلسه وصل بوده‌‌اند، به فحاشی و الفاظ رکیک برخاسته و او را به زدن تهدید کرده و می‌گفت «اگر الآن در کردستان بودم دهان و دندانهایت را درهم می‌شکستم»،  و موارد دیگری از این قبیل… .

 
در پی چنین رویه و فرهنگ زشت و قرون وسطایی‌ای است که امروز نیز شاهد نامۀ رسمی تهدید‌آمیز دبیرخانۀ رهبری این جناح با امضای جمال بزرگپور-علیزاده هستیم. بنابراین تشنج‌آفرینی و پرووکاسیون و اعمال مجرمانۀ این جناح، مسبوق به سابقه است. ریشه در فرهنگ و سیاست احزاب و جریانات ناسیونالیستی و اسلامی در منطقه دارد. مثلاً وقتی به لحاظ سیاسی و عملی پای در جای پای سازمان زحمتکشان نهاده‌‌اند، روش‌ها و فرهنگ مشمئزکنندۀ این سازمان در برخورد به مخالفین سیاسی خود را در هم در پیش گرفته‌اند.

اگر امروز ابراهیم علیزاده و جمال بزرگپور و حسن رحمانپناه، وجود پیشمرگان مسلح و بروز رویداد ناگوار را به جناح چپ و کمونیستی هشدار می‌دهند و از آنان می‌خواهند اردوگاه را ترک کنند، خود را صاحب اردوگاه می‌دانند و آنان را باعث ایجاد تشنج و اغتشاش در اردوگاه قلمداد می‌کنند؛ دیروز هم قاسملو با همین توجیه که گویا پیشمرگان حزب دمکرات از کومه‌له و تبلیغات کمونیستی آن عصبانی هستند، جنگ مسلحانه علیه کومه‌له به راه انداخت، خود را صاحب کردستان می‌دانست و کومه‌له را اغتشاشگر و باعث ایجاد تشنج در کردستان قلمداد می‌کرد.

وقتی که دیروز ابراهیم علیزاده در تریبون رسمی به صراحت اعلام می‌کند که به حکومت اقلیم کردستان باج می‌دهد و تلویحاً از جناح مقابل می‌خواهد که از اردوگاه به بیرون بروند، معلوم است که در مرحلۀ بعدی با اتکا و تبانی و چراغ سبز همین باجبگیران در پی اقدامات فاجعه‌باری علیه آنان برخواهد آمد. همان موقع در مطلبی به نقد این تهدیدات و نیز پیامدهای آن، که امروزه شاهد آنیم، پرداخته‌ام. (http://www.azadi-b.com/?p=9703)

نامۀ تهدیدآمیز رسمی اخیر علیزاده و همفکرانش علیه رفقا و همسنگران ۴۰ سالۀ خود، یک بار دیگر و به خوبی نشان داد که اینان به چه میزان به ادعاهای خود مبنی بر ایجاد التزام و تفاهم میان احزاب برای پرهیز از توسل به خشونت و کاربرد اسلحه در اختلافات «پایبند» هستند. علیزاده که در تریبون رسمی و در تضاد با سیاست‌های کومه‌له اعلام می‌کند حاضر است با احزاب ناسیونالیست در مورد جزئیات چگونگی واگذاری حاکمیت به مردم در آیندۀ کردستان به توافق برسد، اما در مقابل رفقای قدیمی خود آنهم در یک اردوگاه محدود، به هیچ روی حاضر نیست نه تنها بر روی مقداری امکانات و تسهیلات که حاصل رنج و زحمات خود آن رفقا نیز بوده است، به توافق برسد؛ بلکه حاضر نیست وجود آنها را تحمل کند و برای اخراج آنها نیز به تهدید جانی متوسل می‌شود! 

صحبت در این باره زیاد است. آنچه روشن است این است که همان طور که قبلاً بارها تأکید کرده‌ایم، یک جریان سیاسی مغایر و متضاد با کومه‌‌له از جنس سازمان زحمتکشان در منطقه شکل گرفته است. این سازمان نیز از همان بدایت خود به تهدید و سپس تحرکات نظامی و تروریستی علیه کومه‌‌له و حزب کمونیست و دیگر نیروهای چپ و کمونیست در کردستان پرداخت. رویکرد جناح راست نیز در تطابق و همگرایی با رویکردهای آنان است. 

نامۀ تهدیدآمیز رهبری جناح راست، در کنار دیگر اعمال و کردار ضددمکراتیک آنان، به عنوان لکۀ سیاهی در کارنامۀ چند سال اخیر راست‌روی‌های آنان و تقابل‌های حذف‌گرایانه‌شان علیه جناح چپ، و نیز به عنوان وجه مشخصۀ کنگرۀ انشعابشان باقی خواهد ماند و موجبات محکومیت و رسوایی بیشتر آنان را فراهم خواهد آورد. 

۲۱ دی ۱۴۰۰

۱۱ ژانویه ۲۰۲۲