کارگران نفت دوباره به میدان می آیند، از آنان حمایت کنیم!
دوشنبه ۲۶ دی ۱۴۰۱
روز چهارشنبه بیست ویکم دیماه “شورای همآهنگی و همبستگی کارکنان رسمی صنایع نفت” با صدور اطلاعیه ای کارکنان رسمی نفت درتهران، اهواز، ماهشهر، گچساران، عسلویه و همه مناطق نفت خیز وعملیاتی را به اعتصاب و تجمع سراسری در روز بیست وهفتم دیماه فرا خواند. کارگران نفت قبلا هشدار داده بودند که چنانچه رژیم دست از کشت وکشتار برندارد، باید منتظر اعتراضات نفتگران باشد. هر چند که آنان نیز مانند بسیاری از کارگران در بخشهای مختلف صنایع در این چهار ماه گذشته همراه خیزش ژینا حرکت کرده بودند. این بار در اطلاعیه خود با عنوان “بازی به پایان رسید” از جمله نوشتند که «گفته بودیم، بردباری ما مرز دارد، گفته بودیم پنبه ها را از گوشهایتان بیرون کنید، ما گفتیم و شما نشنیده گرفتید، اکنون سیلی خواهیم شد که همه چیز را با خود خواهد برد، نابود کننده و ویرانگر. بنا بر این نیست که ما، مانند شعله بسوزیم و تنها بسوزیم، شعله ای خواهیم شد که برای خاموش کردنمان باید سیل اشکهایتان جاری شود، گفته بودیم که با روان ما بازی نکنید». و ادامه میدهند که «تا کنون با جان دل هرآنچه را داشتیم، بی رنگ و بی ریا برای تولیدی گذاشتیم که سودش در جیب شما، سفره های خالی، آلودگی، بیماری و روانهای آشفته اش برای ما و خانواده های ما بود، بازی به نوبت. دیگر به هیچکس پاسخگو نخواهیم بود. اکنون این گوی و این میدان».
“شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت” نیز در بیانیۀ خود “بیانیه در ارتباط با اوضاع خطیر جاری” که درهمان بیست و یکم دیماه انتشار یافت نوشتند «بیش از صد روز است که در دفاع از زندگی و معیشت و کرامت انسانی مان در نبردی سخت بسر میبریم». آنان با بیان کشت و کشتارها، به بند کشیدنها و سرکوبگریهای مزدوران رژیم در چهار گوشه کشور از زمان آغاز خیزش ژینا و از جمله اعدام چهار کارگر معترض محسن شکاری، مجیدرضا رهنورد، محمد مهدی کرمی و محمد حسینی نوشتند «در کنار این سرکوبگریها معیشت ما کارگران و مردم هر روز بیشتر مورد چپاول و غارت قرار میگیرد و خط فقر به سی میلیون رسیده و ابعاد فقر و گرسنگی و نداشتن مسکن وآوارگی فاجعه بار است. ما کارگران از فقر و زندگی زیر خط فقر و بی تامینی، از افزایش چندرقازی دستمزدها و زندگی زیر خط فقر، از دویدن هر روزه دنبال دستمزدهای پرداخت نشده و جاده بستن ها، از زورگویی های پیمانکاران مفتخور و آخرش هم بیرون کشیدن پیکرهمکارمان از کوره های ذوب آتش به عصیان آمده ایم و این وضع دیگر برای هیچ کس قابل دوام نیست. معیشت، منزلت، حق مسلم ماست. ما برده نیستیم که هر روز شاهد اعمال قدرت و ارادۀ از بالای سر خود و بر کارمان و برمنش و روش زندگیمان باشیم. ما به معنای واقعی کلمه آزادی و رفاه وآسایش میخواهیم». و بالاخره آنان با شمردن یک سری از مطالبات سلبی و ایجابی نوشته اند که «امروز وقت آن رسیده است که همه ما کارگران، ما معلمان، ما بازنشستگان، ما جوانان، دانشجویان، دانش آموزان، ما مدافعین حقوق زن و حقوق کودک و ال جی بی تی ها، مدافعین محیط زیست و ما همه طیف های به جان آمده و معترض صف واحدی را شکل بدهیم و با متحد شدن حول یکسری خواستهای فوری سنگر محکمی بسازیم برای گام های بعدی و پیروزی نهایی”. آنان بیانیه خود را به این جمله به پایان میرسانند که « تأکید ما بر اعتصاب سراسری است». و این جمله در واقع آن حلقۀ مفقوده ای است که همچنان خیزش انقلابی جاری از آن رنج میبرد.
جامعه، مبارزات درخشان کارگران هفت تپه را در طول چند سال گذشته و موفقیت آنان را دیده است. جامعه، اعتصابات متوالی کارگران فولاد اهواز و آذر آب اراک را دیده است. اعتصابات و تجمعات معلمان و بازنشستگان را به دفعات گوناگون دیده است. جامعه اعتصاب درخشان کارگران پیمانی و پروژه ای در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی، از روزهای پایانی خرداد ماه سال گذشته را برای هفتەهای متوالی دیده است که بیش از صد پالایشگاه، شرکتهای پتروشیمی ونیروگاهها و مراکز تولیدی را دربرگرفت. در آن زمان تشکلها و سندیکاهای کارگری، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، خانواده جانباختگان، زندانیان سیاسی، نویسندگان و فعالین اجتماعی و حتی تعدادی از تشکلها و اتحادیه های کارگری جهانی هر یک به گونه ای به پشتیبانی از آن اعتصاب پرداختند. بدون تردید آن اعتراضات واعتصابات اعتماد به نفس بالائی نه تنها در میان کارگران اعتصابی، بلکه در بخش های دیگر طبقه را دامن زده، کل فضای سیاسی و اعتراضی جامعه را تحت تأثیر قرار داده و روحیۀ مبارزه جوئی در دیگر جنبش های اعتراضی و اجتماعی را تقویت نمود. همه اینها در دوره ای اتفاق افتادند که هنوز خیزش انقلابی جاری آغاز نگشته بود و باز میدانیم که بدون آن همه اعتراضات واعتصابات زمینۀ مناسب جهت انفجار جامعه فراهم نمیآمد. ما حتی در تحلیل از خیزشهای دی ماه نود وشش و آبان نود وهشت هم بر این نکته انگشت گذاشته بودیم که آن خیزشها هم نمیتوانستند بدون وجود شرایط عینی مهیا شده از اعتصابا ت و اعتراضات مزد وحقوق بگیران، در چنان ابعادی در صحنه سیاسی جامعه ظاهر شوند.
اکنون فراخوان نفتگران برای اعتصاب زمانی انتشار مییابد که چهار ماه از آغاز خیزش انقلابی تودەهای مردم می گذرد. در این چهار ماه زنان ومردان شجاع در مقابل مزدوران سرکوبگر رژِیم اوج شهامت وقهرمانیها را نشان دادند. از چهاردهم تا شانزدهم آذر اعتصابات و اعتراض های گسترده ای جامعه را در خود فرو برد. بسیاری از کارگران در صنایع فولاد، در معادن به اعتصاب پیوستند، شورای سراسری فرهنگیان، تشکل های دانشجویی در بسیاری از دانشگاهها، مدارس، تشکلهای مختلف بازنشستگان، تشکلهای زنان با انتشار فراخوان در اعتصابات شورانگیز سه روزه شرکت کردند. دانشجویان در جریان اعتصاب سه روزه بار دیگر فریاد زدند که “فرزند کارگرانیم، در کنارشان میمانیم”. در اعتصاب سه روزه آذر و در همۀ چهارماه گذشته بسیاری از چشم ها به کارگران نفت خیره شده و منتظر ورود قدرتمند آنان به خیابان بودند. اکنون که همزمان کارگران رسمی و پیمانی در صنایع نفت اعلام اعتصاب کرده اند، این اعتصاب می تواند گام بسیار مهمی جهت پیشروی جنبش انقلابی و پیوند خیابان و کارخانه در اوضاع سیاسی کنونی باشد.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له