کارگران صنعت نفت و گاز با سلاح اعتصاب به میدان آمدند
دوشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۱
اکنون بیش از سه ماه از آغاز جنبش انقلابی در ایران می گذرد. طی سه ماه گذشته حضور زنان و مردان آزادی خواه در اعتراض های خیابانی، در دانشگاه و مدرسه و در میدان رویارئی با تهاجم نیروهای سرکوبگر و با طرح شعارهای انقلابی و اتخاذ تاکتیک های متنوع، اعتصابات پراکنده کارگری، اعتصاب بازاریان در شهرهایی که کانون داغ این اعتراض ها بوده اند، و در کل روند اوضاع سیاسی، خود آگاهی به ضرورت گذار انقلابی از حکومت اسلامی سرمایه داران را به روشنی نشان داده است. از سوی دیگر فراخوان ده ها تشکل دانشجویی و شبکه به هم مرتبط جوانان انقلابی محلات و دانش آموزان برای اعتراض های خیابانی و اعتصاب سراسری در روزهای ۲۸ و ۲۹ و ۳۰ آذر نشان از آن دارد که این جنبش انقلابی سر بازایستادن ندارد. روند اوضاع نمایان گر آن است که کارگران نیز در ابعاد اجتماعی و گسترده تری به این پیکار انقلابی می پیوندند.
در پی چند مورد اعتصاب سراسری معلمان، اعتصاب و راهپیمایی کارگران “ذوب آهن اصفهان” برای افزایش دستمزدها، اعتصاب کارگران در برخی از خودروسازی ها برای حقوق های معوقه، اعتصاب سراسری رانندگان کامیون در بیش از ده شهر ایران، اعتصاب کارگران در برخی از پتروشیمی ها در جنوب و پتروشیمی در سنندج و …. اکنون کارگران صنایع نفت و گاز با سلاح اعتصاب به میدان آمده اند. کارگران رسمی صنعت نفت و گاز در پی فراخوان های قبلی، روز ۲۶ آذر ماه ۱۴۰۱ در شرکت نفت اهواز، شرکت نفت و گاز پارس در عسلویه، شرکت نفت و خطوط گاز در گناباد، شرکت نفت و گاز در منطقه عملیاتی تنگ بیجار، شرکت نفت در ماهشهر، کارگران آتش نشانی در منطقه نفتی جزیره خارک، دست به اعتصاب زده و تجمع های اعتراضی برگزار کردند. نفتگران اعتصابی خواستار اجرای ماده ۱۰ قانون وظایف و اختیارات وزارت نفت، حذف مالیات زیاد از حقوق‌ها، حذف سقف حقوقی، افزایش حقوق و دستمزد، پرداخت پاداش بازنشستگی، بهبود خدمات رفاهی و وضعیت بهداشت و درمان، ابطال اساسنامه صندوق نفت و رسیدگی به دیگر مطالباتشان هستند. این جنبش اعتصابی کارگران به طور عینی جنبش انقلابی برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی را تقویت می کند. از آنجا که میان مبارزه اقتصادی و مبارزه سیاسی کارگران ارتباط و تأثیر متقابلی وجود دارد، مبارزه اقتصادی کارگران در این دوره و تحت تأثیر فضای سیاسی حاکم بر جامعه به سرعت با مبارزات و مطالبات سیاسی در هم می آمیزد.
اگر چه توده‌ی کارگران در مراکز و مجتمع‌های بزرگ تولیدی و خدماتی هنوز به این نتیجه نرسیده اند که باید از مسیر برپایی یک قیام انقلابی علیه نظم سرمایه داری حاکم به این همه فقر و بی حقوقی پایان دهند، اما اخبار مربوط به محیط های کارگری و اعتصاب کارگران حکایت از آن دارد که جنبش کارگری می تواند به سرعت این دوره را پشت سر بگذارد. تردیدی نیست که رهبران و فعالین جنبش کارگری به ضرورت سیاسی و طبقاتی به میدان آمدن طبقه کارگر و تلاش برای تأمین هژمونی جنبش کارگری بر جنبش های اعتراضی واقف هستند. تلاشهای خستگی ناپذیر و اطلاعیه ها و فراخوانهای شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، شورای هماهنگی تشکل های معلمان و دیگر تشکل های کارگری مستقل از دولت در خصوص ضرورت به میدان آمدن کارگران جهت به عقب نشاندن ماشین سرکوب و اعدام رژیم، این حقیقت را به روشنی نشان می دهد. اگر سرکوب شدید، تفرقه افکنی نیروهای حراست حکومتی در محیط های کار، تهدید به اخراج و عدم امنیت شغلی، فقر بی سابقه و نگرانی از تأثیرات پیامدهای اعتصاب بر زندگی خانواده های کارگری در حالی که خط فقر نسبی خانوارها در ایران به بالای ۱۸ میلیون تومان در ماه رسیده است، از جمله موانعی هستند که فعالین و رهبران کارگری برای بسیج کارگران و سازماندهی اعتصاب با آن روبرو می باشند، اما غلبه بر این موانع امری ممکن است.
در لحظه کنونی چیره شدن بر این ضعف و کمبودها و آماده کردن طبقه کارگر برای رهبری این جنبش انقلابی، وظایف سنگینی را بر دوش فعالین و رهبران سوسیالیست جنبش کارگری و احزاب و سازمانهای کمونیستی قرار می دهد. طبقه کارگر بدون سازمانیابی در تشکلهای طبقاتی و توده‌ای و حزب سیاسی کمونیستی خود و ایجاد تشکل و فراگیر کردن نهادهایی از نوع کمیته های اعتصاب و ایجاد شوراهای کارگری که اعتصابات و مبارزات جاری کارگران را هدایت و رهبری کنند، نمی تواند ظرفیت های خود را برای ایجاد تحول انقلابی به کار گیرد. کمونیست ها که مدافع انقلاب پیگیر و بی وقفه هستند نباید برای یک لحظه از انجام این وظایف غافل شوند. لازم است به کارگران نشان داد که جهت دستیابی به یک زندگی مرفه و انسانی به طور اجتناب ناپذیری باید از رژیم سیاسی و مناسبات طبقاتی حاکم عبور کرد و فتح قدرت سیاسی در جامعه و خلع ید از سرمایه داران را در دستور کار و اقدام مستقیم گذاشت. چرا که پیش شرطهای اقتصادی و اجتماعی انقلاب به مرحله ای از تکامل رسیده که هیچ بحثی بر سر رفرمهای سیستماتیک و بهبود سطح زندگی توده های کارگر و زحمتکش تحت حکومت اسلامی سرمایه داران و یا جمهوری سکولار بورژواها نمیتواند در میان باشد.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له
