شنبه ۱ آبان ۱۴۰۰

طی هفته‌های اخیر رئیسی قاتل و سایر کارگزاران جمهوری اسلامی در مقابل تشدید بحران اقتصادی و گسترش و تداوم اعتصاب و اعتراضات کارگری و مطالبات آنها،  در تلاش بوده‌اند بار دیگر با نسخه پوچ و بی مایۀ اقتصاد مقاومتی به اعتراض آنان پاسخ دهند و فقر و فلاکت اقتصادی تحمیل  شده به مردم را توجیه نمایند. اقتصاد مقاومتی که در اساس همان ریاضت  اقتصادی است، بیش از ده سال است که توسط خامنه ای بعنوان راهکار اقتصادی در مقابل بحران و عجز و ناتوانی رژیم در تأمین نیازهای زندگی مردم مطرح می شود. این راهکار مزورانه بر مبنای تَرمها و اصطلاحاتی چون “خصومت و دشمنی با جمهوری اسلامی” و با توجیه شرایط تحریمها عنوان می شود. کارکرد اقتصاد مقاومتی برای خامنه ای و دیگر سردمداران رژیم به خیال خود، فریب و در انتظار نگهداشتن کارگران و توده های مردم فقر زدۀ ایران است. اما در اصل به معنای تحمیل و قبولاندن فقر و فلاکت و گرسنگی به آنان و در خدمت پیشبرد سیاستهای ضد انسانی و جناتیکارانۀ رژیم است. البته سیاست گرسنه نگهداشتن نه برای سرمایه داران و مسئولان و کارگزاران و روحانیت انگلی حکومت، بلکه تنها برای کارگران و سایر اقشار تهیدست و زحمتکش جامعه می باشد.

اما تحمل بار گران فقر و گرسنگی که سال به سال برای کارگران، معلمان، بازنشستگان و حاشیه نشینان، جوانان بیکار و عاصی جامعه سنگین ‌تر نیز می‌شود برای آنان بیش از این ممکن نیست. آنان با تداوم و گسترش مبارزات روزانه خود در سراسر ایران به راهکار اقتصاد مقاومتی خامنه ای و رئیسی و دیگر کارگزاران حکومتی پاسخ درخور می دهند. ترفندها و اَعمال سرکوبگرانه و وحشیانۀ دولت رئیسی متشکل از فرماندهان سپاه پاسداران، در هماهنگی با مجلس پاسداران و قوۀ قضائیه هم کیش شان که برای سرکوب کارگران و مردم ستمدیده به کار گمارده شده اند، تا کنون نه تنها نتوانسته تردیدی در تصمیم آنان برای تداوم اعتصاب و اعتراضات خود ایجاد کند، بلکه اراده و صفوف آنان در مبارزه متحد برای تحقق مطالباتشان را قوی‌تر و مستحکم تر نموده است.

امروزه می‌بینیم که علیرغم فشار دستگاههای سرکوب و فریب مردم، تداوم اعتصاب گستردۀ کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی کشور با هدایت “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران نفت ” ادامه دارد و وارد پنجمین ماه خود شده است. می بینیم که قریب یک ماه از دور جدید اعتصاب و اعتراض و راهپیمایی کارگران نیشکر هفت تپه می‌گذرد. در این مبارزات شکوه مند کارگران هفت تپه گرچه بخشی از مطالبات خویش را به دست آورده اند، اما هنوز با اتکا به اراده متحد و متشکل مبارزۀ خود برای تحقق بقیۀ مطالباتشان را از طریق شورایی و درقالب مجمع عمومی پیش می‌برند و در مواردی موفقیتهایی نیز به دست آورده و رژیم را وادار به عقب نشینی کرده اند. لغو خصوصی سازی و اخراج امید اسد بیگی کارفرمای دزد و فاسد شرکت نیشکر هفت تپه و باز گرداندن دو نفر از همکاران اخراجی محمد خنیفر و ایمان اخضری به سر کارشان در هفته گذشته از جمله موفقیت‌های چنین مبارزه ای بوده است. اما هنوز برای تحقق دیگر مطالبات خود از جمله تعیین تکلیف قطعی مالکیت شرکت، تثبیت وضعیت کارگران فصلی شرکت، بازگرداندن به کار اسماعیل بخشی و سالار بیژنی و مختومه اعلام شدن پروندۀ  فرزانه زیلابی وکیل مبارز کارگران هفت تپه که تنها به جرم دفاع از کارگران در مقابل کارفرمایان، ازجانب نیروهای امنیتی و قوۀ قضائیه رژیم برایش پرونده سازی شده است، به مبارزۀ خود ادامه می دهند. کارگران هفت تپه روز سه شنبه ۲۷ مهر با صدور بیانیه ای بر تحقق این مطالبات نیز پافشاری کرده اند.

اما این تنها کارگران هفت تپه نیستند که با مبارزات متحد خود گریبان رژیم را گرفته اند.  هم اینک شاهد اعتصاب و مبارزات کارگران بخش خصوصی معادن زغال سنگ کرمان و خانواده هایشان هستیم. آنان بیست و هفتمین روز اعتصاب خود برای تحقق مطالبات شان از جمله اعتراض به پایین بودن دستمزدها، وعده‌های توخالی مسئولان در رابطه با همسان سازی و غیره را پیگیرانه پشت سر گذاشته اند. شاهد بازگشت مجدد به اعتصاب جمع زیادی از کارگران پروژه ای پتروشیمی شرکتهای مختلف بوشهر به دلیل عملی نشدن وعده و وعیدهای مدیریت شرکت در رابطه با  قبول شرط۲۰ روز کار در مقابل ۱۰ روز مرخصی و بهبود وضعیت غذایی و خوابگاههایشان هستیم. شاهد اعتصاب و اعتراضات مداوم و پیگیر کارگران شهرداریهای اصفهان، خرمشهر، اهواز، اندیمشک، آبژدان اندیکا در خوزستان، کارگران شهرداری سی سخت کهگیلویه و بویر احمد و جاهای دیگر هستیم. شاهد تجمع اعتراضی بازنشستگان و مستمری بگیران صندوق بازنشستگی فولاد اصفهان و اهواز و اعتراض و اعتصابات کارگران راه آهن و دیگر مراکز کارگری در ایران هستیم. 

تداوم اعتصابات طولانی مدت بخشهای مختلف کارگری در ایران علیرغم تهدیدات و ترفندهای دستگاههای امنیتی جمهوری اسلامی، نشان از وجود درجه بالایی از رهبری، ارتباط و سازماندهی شبکه‌های فعالین کارگری با هم دارد. تحمل تداوم طولانی مدت اعتصاب و مبارزات کارگران در بسیاری از شرکتها و مراکز کارگری به ویژه در شرایط فقر و فلاکت شدیدی که رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی به مردم تحمیل نموده است نشان می دهد که کارگران بیش از پیش به قدرت و ضرورت مبارزۀ متحد و متشکل برای رسیدن به خواست و مطالبات خود پی برده اند. این به معنای رشد بلوغ سیاسی و طبقاتی جنبش کارگری و ورود به فاز دیگری از این مبارزات است که سمپاتی و حمایت متقابل دیگر اقشار زحمتکش و تهیدست جامعه را نیز ببار آورده است.

تداوم و گسترش چنین اعتراضاتی به ویژه در شرایط افزایش افسارگسیختۀ قیمت کالاها که موجب حذف بسیاری از اقلام غذایی از سفرۀ کارگران و دیگر اقشار تهیدست جامعه شده است، تنها راهی است که پیش روی آنان برای خلاصی از شر جمهوری اسلامی قرار دارد.