پنجشنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴

کارگرها دود نارنجی قبل از انفجار را اول با «چشم‌هایشان» دیدند. آنها که راننده بودند. آنها که آبدارچی بودند. آنها که بارخالی‌کن اسکله بودند. کارگرها اول با چشم‌هایشان دیدند که دودی موذی از روی زمین بلند شد، راهش را از میان آسمان باز کرد و هر دم رنگ عوض کرد؛ از نارنجی تا سیاه. «چشم‌ها» آن روز رنگ‌ها را خوب تشخیص می‌دادند. آدم‌ها برای حس‌کردن آنچه اتفاق می‌افتد، برای دیدن رنگ‌ها، عادت کرده‌اند اول چشم‌هایشان را به سمت واقعه بگردانند. کارگرهای اسکله شهید رجایی هم ساعت 12 و چند دقیقه ظهر ششم اردیبهشت‌ماه 1404، برای درک کردن دردی که آدمِ حسی احساس می‌کند و بی‌انتهاست، اول چشم‌هایشان را به کار انداختند؛ سرگردان میان چشمخانه.

سرگردانی چشم‌ها چند دقیقه بیشتر طول نکشید. موج انفجار، کارگرها را مثل تابلوهایی که روی دیوار میخ شده باشند، مثل پنجره‌هایی که نیمه‌باز مانده باشند، مثل رخت‌های پهن‌شده روی طناب که گیره‌ای سست آنها را گیر انداخته باشد، پرت شدند. و چشم‌هایشان برای همیشه بسته شد. یک نفر چشم‌هایش از میان گودی صورت، بیرون پریدند. یک نفر شیشه و تکه‌های آهن به اندازه یک بند انگشت، کمی کمتر از عرض چشم‌ها، داخل چشم‌هایش شد و همه‌چیز را پاره کرد و یک نفر ذرات دود، خاکستر و خاک توی چشم‌هایش رفت و عصب‌ها را از کار انداخت…..

ادامه در لینک زیر 👇👇👇👇👇
https://hammihanonline.ir/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D8%AC%D8%A7%D9%85%D8%B9%D9%87-23/37534-%DA%86%D8%B4%D9%85-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%AF%D8%B2%D8%A7%D8%B1%D8%B4%DB%8C-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%A2%D8%AE%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%88%D8%B6%D8%B9%DB%8C%D8%AA-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D9%86%D9%81%D8%AC%D8%A7%D8%B1-%D8%A8%D9%86%D8%AF%D8%B1%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3-%D8%A7%D8%B2-%DB%8C%DA%A9-%DB%8C%D8%A7-%D8%AF%D9%88-%DA%86%D8%B4%D9%85-%D9%86%D8%A7%D8%A8%DB%8C%D9%86%D8%A7-%D8%B4%D8%AF%D9%86%D8%AF