چهارشنبه ۱۰ بهمن ۱۴۰۳

تحت حاکمیت رژیم سرمایه داری اسلامی معضل دستمزدهای چند مرتبه زیر خط فقر و کاهش قدرت خرید کارگران به یکی از مسائل اساسی جنبش کارگری تبدیل شده است. افزایش سرسام آور نرخ تورم، سقوط ارزش پول ملی و افزایش پی در پی هزینه‌های زندگی باعث شده است که دستمزدهای کارگران دیگر پاسخگوی نیازهای اولیه زندگی نباشد. یکی از دلایل اصلی این مشکل، عدم تناسب افزایش دستمزدها با نرخ تورم واقعی است. طبق آمارهای رسمی، نرخ تورم سالانه در چندین سال گذشته بیش از ۴۵ درصد بوده است، در حالی که افزایش سالانه حقوق و دستمزدها به طور متوسط حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد بوده است.

این شکاف میان نرخ تورم و دستمزدها منجر به کاهش قدرت خرید کارگران شده و هر ساله فاصله دستمزدهای تعیین شده با خط فقر عمیق تر شده است. تحت این شرایط و نوسان قیمت دلار، بهای کالاهای مورد نیاز روزانه خانواده های کارگری از قبیل مواد غذایی، مسکن، خدمات بهداشتی، درمان و هزینه تحصیل فرزندان بشدت افزایش یافته است و دستمزدهای تعیین شده حتی هزینه زندگی ده روز در ماه خانواده های کارگری را تأمین نمی کند. تحت این اوضاع فلاکتبار اقتصادی که به اکثریت طبقه کارگر ایران تحمیل شده است، دولت پزشکیان در لایحه بودجه سال ۱۴۰۴ حقوق کارگر مجرد در سال آینده را ۲۰ درصد و افراد متاهل را به صورت میانگین ۲۸ درصد افزایش داده است. شورای عالی کار رژیم نیز بر همین مبنا چانه زنی با نمایندگان سرمایه داران بخش خصوصی و دولتی و نمایندگان تشکلهای زرد کارگری وابسته به حکومت اسلامی برای تعیین حداقل دستمز سال ۱۴۰۴ را از اواسط دی ماه آغاز کرده است.

تعیین افزایش ۲۸ در صدی دستمزدهای مطابق لایحه بودجه سال ۱۴۰۴ در حالی است که اخیر حمیدرضا امام قلی تبار، بازرس “مجمع عالی نمایندگان کارگران” که  در جوار شوراهای اسلامی و خانه کارگر یکی دیگر از نهادهای ضد کارگری وابسته به حکومت اسلامی است در گفت ‌وگو با تسنیم اعتراف کرده است که میزان هزینه تأمین سبد معیشت خانواده کارگری حدود ۴۰ میلیون تومان در ماه است. او گفته است: « این میزان برای یک خانواده ۳.۳ نفره است که حداقل های زندگی را بگذرانند. برای زندگی ایده آل هزینه سبد معیشت بیشتر از ۵۰ میلیون تومان است. اگر میانگین دریافتی جامعه کارگری را حدود ۱۵ میلیون تومان در حالت خوشبینانه در نظر بگیریم، تقریباً حدود ۳۰ درصد هزینه های خانوار با حقوق ۱۵ میلیون تومانی تأمین می شود. این در حالی است که در برخی از استان ها حدود ۹ درصد کارگران زیر قانون کار حقوق دریافت می کنند، یعنی حقوقی حدود ۷ و ۸ میلیون تومان دریافت می کنند».

دولت مسعود پزشکیان در ادامه سیاست های سرمایه دارانه و ارزان سازی نیروی کار با تعیین افزایش ۲۸ درصدی دستمزدها در لایحه بودجه ۱۴۰۴ بار دیگر نشان داد که میخواهد هزینه سنگین بحران سرمایه داری ایران و ورشکستگی اقتصادی، هزینه های هنگفت ناشی از برنامه های هسته ای و شکست سیاست های منطقه ای رژیم را با تحمیل فقر و فلاکت روز افزون به میلیون ها خانواده کارگری تأمین نماید. دولت پزشکیان در حالی به تعرض خود به سطح معیشت کارگران ادامه می دهد که مطابق لایحه بودجه دولت در سال جاری ۲۰۰ درصد افزایش بودجه برای «تقویت بنیه دفاعی» در اختیار ستاد کل نیروهای مسلح قرار می گیرد. در همین ماههای اخیرصدها میلیارد تومان به طرح فوق ارتجاعی و زن ستیزانه برپایی کلینیک ها مقابله با بدحجابی اختصاص داده اند. اما این حاکمان سرمایه با زنجیره  فساد مالی و دزدی های کلانی که در کارنامه دارند، زمانی که مسئله افزایش حداقل دستمزد به میان میآید چماق افزایش تورم و میزان “دخل و خرج” دولت را بر بالای سر کارگران می چرخانند.
 
اکنون با توجه به اعلام افزایش ۲۸ درصدی دستمزدها در لایحه بودجه ۱۴۰۴  و ادامه چانه زنی نهادهای حکومتی در شورای عالی کار بر سر تعیین حداقل دستمزدها، برخی از تشکل های کارگری مستقل از دولت، هزینه زندگی ماهانه خانواده کارگری در سال  ۱۴۰۴ را ۴۰ تا ۴۵ میلیون تومان در ماه محاسبه کرده و پیش بینی کرده اند با توجه به روند افزایش نرخ تورم این رقم به ۵۵ تا ۶۰ میلیون تومان در ماه خواهد رسید. با اینحال رژیم اسلامی سرمایه داران حتی حاضر نیست هزینه بازتولید نیروی کار که چیزی جز هزینه مایحتاج روزانه کارگر و خانواده اش برای خوردن، پوشیدن و بهداشت و سلامت است را بپردازد. با توجه به کینه طبقاتی و سرسختی دولت و سرمایه داران برای پایین نگه داشتن حداقل دستمزدها، تعیین حداقل دستمزدها متناسب با هزینه تأمین یک زندگی انسانی و تعیین خط قرمز برای سرمایه داران در پایین نگهداشتن دستمزدها به یکی از مطالبات محوری کارگران ایران تبدیل شده است.

بخش پیشرو جنبش کارگری ایران به عنوان بخشی از جنبش طبقه کارگر جهانی با این هدف که کم درآمدترین بخش طبقه کارگر نیز باید بتواند با توجه به سطح تورم واقعی، نیازمندیهای اساسی زندگی خانواده کارگری در دهه سوم قرن بیست و یکم را تأمین نماید، بر افزایش حداقل دستمزدها تأکید می کند. در شرایطی که به رغم همه سختی ها، جنبش کارگری ایران یکی از پر جنب و جوش ترین  و پر اعتصاب و اعتراض ترین دوران خود را طی می کند و خواست افزایش دستمزدها متناسب با تأمین یک زندگی انسانی خواست بخش های مختلف جنبش کارگری ایران را تشکیل می دهد و این خواست از مقبولیت اجتماعی برخوردار است، زمینه یک جنبش متحدانه و سراسری برای افزایش دستمزدها وجود دارد.

در این شرایط لازم است تشکل های مستقل کارگری، شبکه فعالین پیشرو و رهبران کارگری که با کانون های داغ مبارزه کارگران رابطه و پیوندهای زنده و ارگانیکی دارند، دست به دست هم دهند، و با نهادینه کردن پیوندها و همکاریهای خود برای سازماندهی اعتصابات و اعتراضات سراسری کارگران حول افزایش دستمزدها بستر سازی کنند. با به حرکت در آمدن متحدانه کارگران در کارخانه ها و مجتمع های بزرگ صنعتی است، که کارگران کارگاههای کوچک صنعتی در ابعاد گسترده به آن می پیوندند. سازماندهی اعتراض ها و اعتصابات گسترده و یکپارچه در کارخانه ها و مؤسسات و مراکز و صنعتی تولیدی بزرگ و کلیدی تنها ضامن تداوم و پیشروی جنبش کارگری و در هم شکستن تهاجم لجام گسیخته حکومت اسلامی سرمایه داران به سطح زندگی و سفره خالی کارگران است.

سخن روز: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1 (http://www.instagram.com/Peshrawcpiran1)
https://t.me/KomalaCpiranTv