شنبه ۱۴ بهمن ۱۴۰۲

رفقای عزیز مرکز اتحادیه های کارگری هند،

رفقای شرکت کننده در کنفرانس سراسری اتحادیه های کارگری هند،

 سلام های گرم ما را بپذیرید!

از سوی حزب کمونیست ایران بخاطر دعوت ما برای شرکت در کنفرانس کارگری‌تان، صمیمانه از شما رفقا تشکر میکنیم. 

رفقا، از آنجا که از اتحادیه های کارگری از ایران هم دعوت کرده بودید، لازم است این را به اطلاع برسانیم که در ایران تحت حاکمیت نظام سرمایه داری اسلامی، هرنوع سازمانیابی کارگری بطور رسمی ممنوع است،‌ اما کارگران به تجربه و با تلفیق مبارزه علنی و مخفی برای نمونه تشکیل مجمع عمومی و  ‌کمیته های اعتصاب، اعتصاب و همایش های خیابانی خود را با خرد جمعی  و طبقاتی به پیش برده و میرند و در این راه فداکاریهای زیادی کرده اند تا جایی که دهها رهبر خوشنام کارگری در ایران در زندانهای رژیم بخاطر مبارزات خود در بند هستند و یا جانشان را در زندان از دست داده اند.

رفقای عزیز، در شرایطی این کنفرانس برگزار میشود که تشدید رقابت نیروهای امپریالیستی بر سر تقسیم دوباره جهان و حفظ هژمونی خود و تنش بین آمریکا، روسیه و چین، جهان را  در آستانه‌ی یک جنگ جهانی دیگر قرار داده است. در کنار تداوم بحران‌های‌ مالی و  ساختاری سرمایه‌ جهانی، جنگ دو بلوک امپریالیستی به رهبری آمریکا و روسیه درمحور اکراین، گسترش بی سابقه فقر و نابرابری، حمله به دستاوردهای مبارزاتی طبقه کارگر جهانی، پیامدهای پاندمی کورونا و رشد نیروهای راست افراطی و فاشیستی، شاهد یکی از وحشتناک ترین اشکال بربریت سرمایه‌داری، یعنی قتل عام  مردم ستمدیده در فلسطین اشغالی به وسیله حکومت اشغالگر و فاشیستی اسرائیل به دنبال حملات تروریستی ۷ اکتبر نیروهای حماس هستیم. جنایات دولت اسرائیل علیه مردم فلسطین که تا حالا بیش از ٢٥هزار کشته در غزه را به دنبال داشته است، در برابر انظار دولتهای بزرگ سرمایه داری، در پوشش دروغین “حق دفاع از خود” و با حمایت مالی، سیاسی، نظامی و رسانه ای ایالات متحده آمریکا و متحدین غربی آن و دم و دستگاههای بین المللی سرمایه مثل سازمان ملل انجام میگیرند. اما وجدانهای بیدار انسانی در جهان علیه این جنایات ساکت نبوده و به اعتراض پرداخته است. برگزاری اعتراضات صدها هزار نفری علیه جنگ و نسل کشی در بسیاری از کشورهای اروپایی و عربی، در آمریکا و حتی در خود اسرائیل، سران آن دولتها را در حمایت از جنگ به احتیاط واداشته است.  بمباران‌های شبانه روزی و فاشیستی حکومت ترکیه،‌ با سوء استفاده از جنگ در غزه و سکوت جهانی، در شمال و شرق سوریه (روژآوا) با بمب ‌افکن‌های ناتو و ده‌ها پهباد انجام می‌گیرند که گاهی از مرز صد حمله در روز فراتر می‌روند، ویرانی تمامی زیرساخت‌های جامعه،مراکز بهداشتی، ‌آموزشی، ‌خدماتی،‌ بیمارستان‌ها، آب و انرژی ،‌حتا نانوایی،‌انبارهای گندم و بذر نزدیک به  ۴ میلیون انسان آزادیخواه و زحمتکش را در خودمدیریتی‌‌های آن منطقه را به غزه‌ای دیگر تبدیل کرده‌ است.

رفقا، اتحاد و همبستگی و مبارزه کارگران و مردم ستمدیده و نیروهای آزادیخواه و برابری طلب است که قادر خواهد در برابر جنگ‌های ارتجاعی سرمایه‌داری جهانی که برای اشغال و دست‌به‌دست کردن‌ دوباره بازارها،و مهار بحران‌های اقتصادی و سیاسی به جنگ افروزی پرداخته‌اند، پایان دهد. تنها جنبش  متحد و همبسته‌ی بین‌المللی کارگران،‌ زخمتکشان  و نیروهای ضد جنگ و  ضدنسل کشی است که باید با نیرویی  فراگیر و جهانی به میدان آید و بیش از پیش، کارخانه ها، مراکز صنعتی و بندرگاەها،‌ مراکز خدماتی، و شاهرگ‌های حیاتی سرمایه‌داران جنگ افروز  را به سان اهرم‌های طبقاتی علیه اهداف ضدانسانی آنان  به جنبش آورد.

رفقای عزیز، در جغرافیای ایران نیز در سال ۱۳۹۶ جنبش مردمی وارد فاز طبقاتی شد. شعار «کار،‌نان،‌آزادی، مدیریت شورایی»‌در مجتمع نیشکر هفت تپه  در این سال به وسیله‌ی کارگران پیشتاز جنبش کارگری در ایران داده شد. در سال ۱۳۹۸ طبقه کارگر اعتصاب‌های همه روزه  سازماندهی کرد و به پیش برد. جنبش توده ای سال ۱۴۰۱ دست به دست اعتصاب های کارگری همچنان جاری است و آزمون‌های مختلفی را به سوی آگاهی و سازمان‌یابی طبقاتی به پیش می برد. مبارزه کارگران و توده های ستمدیده مردم ایران هـمچنان علیه جمهوری اسلامی ادامه دارد و هر روزه شاهد دهها اعتراض و تجمعات اعتراضی توسط کارگران، زنان، معلمان به عنوان بخش مهم و تعیین کننده‌طبقه کارگر، بازنشستگان، دانشجویان، پرستاران و دیگر لایه های زیر ستم و استثمار علیه حکومت اسلامی سرمایه در ایران هستیم. 

رفقا، بیش از یک سال از خیزش انقلابی ۱۴۰۱ با شعار ” زن، زندگی، آزادی” که با رمز «ژینا»  آغاز شد می‌گذرد.  جنبشی که پایه های حکومت اسلامی سرمایه داران را لرزاند و به رغم فروکش کردن اعتراضات خیابانی تحول بزرگی را در آگاهی و ذهنیت توده ها ایجاد کرد، دستاوردهایی را رقم زد و به رغم تشدید سرکوب، در اشکال مختلف هنوز ادامه دارد. این خیزش نیز بر متن تعمیق بحرانهای اقتصادی و اجتماعی به محرکی برای مبارزه اقتصادی و سیاسی طبقه کارگر تبدیل شده و به اعتراضات و مبارزه کارگران قوت تازه ای بخشیده است. اعتراض و اعتصاب کارگران گروه ملی فولاد اهواز علیه سیاست‌های ضدِکارگری کارفرما و دولتِ حامی آن‌ها که از روز یکشنبه سوم دی‌ماه ۱۴۰۲تا کنون ادامه دارد، یکبار دیگر صحنه سیاسی جامعه را متوجه همبستگی و پیگیری مطالبات خود کرده است.

رژیم جمهوری اسلامی که مانند مار زخم خورده به خود می پیچید و برای هیچکدام از مشکلات و مطالبات جامعه جوابی ندارد، از سر استیصال تلاش میکند که جامعه را به قبل از جنبش ژینا گرداند. رژیم با موج پی در پی اعدام ها و بگیر و ببند فعالین جنبش های اجتماعی و اعتراضی، تهاجم برنامه ریزی شده و گسترده علیه زنان برای تحمیل حجاب اسلامی و تعرض به جنبش دانشجویی با هدف مرعوب کردن جامعه و بازپسگیری دستاوردهای این جنبش انقلابی نه تنها جامعه را مرعوب نکرده است، بلکه با مبارزات هرروزه معلمان و بازنشستگان و اعتصابات با شکوه طبقه کارگر پاسخ گرفته است.

جمهوری اسلامی در یک سال گذشته بیش از ٧٠٠ تن را اعدام که همانا قتل حکومتی است و بیشتر از کارگران و تهی دستان بوده‌اند را به پیش برده است. رژیم اسلامی که در انواع بحرانها گرفتار است، هنوز  بیهوده فکر می کند با ادامه گسترش فضای ترس و وحشت می تواند خود را از آتش خشم مردم بجان آمده نجات دهد، در حالیکه خودشان هم می‌دانند که سیاست کشتار و ارعاب و ترور آنها دیگر در برابر جنبش عمومی و کارگری کارآیی خود را از دست داده‌اند. خیزشهای آبان ماه ۹۸ و دی ماه ۹۶ علیه فقر و گرانی،خیزش انقلابی  و همچنان جاری سال ۱۴۰۱ که پایه های این رژیم  رانتی و دلال  و سرکوبگر را به لرزه در آورد، خیزش زنان  که نه تنها علیه حجاب، بلکه در برابر  حاکمیت ضد انسانی و  قوانین ضد زن و ارتجاعی حکومت اسلامی  نه تنها از مبارزه باز نایستاده بلکه حکومت را به بن بست کشانیده است، همه گواهی بر این امر است که جامعه در برابر سرکوبگریها و جنایات رژیم مرعوب نشده اند، بلکه این رژیم است که مرعوب جامعه شده و برای نجات جود دست به هر جنایتی میزند، از جمله زندان، شکنجه و اعدام در داخل ایران، و ماجراجویی در منطقه و موشک پرانی علیه ساکنین و مردم بی دفاع  سرزمین‌های همسایه.

همچنین اعتصابات و اعتراضات پر شکوه کارگران فولاد اهواز، کارگران ذوب آهن اصفهان، کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی، یکشنبەها، دوشنبەهای و سەشنبەهای اعتراضی بازنشستگان در هفتەها و ماههای اخیر و اعتصابات کارگران نیشکر هفت تپه، معلمان، کارگران معادن و راه آهن و ماشین سازی ها و شهرداری ها در سالهای اخیرهمه نشان از آن دارد که کارگران ایران نه تنها مرعوب فشارها، بگیر و ببندها و سرکوبگری های خونین حکومت اسلامی سرمایه داران نشدەاند، بلکه عزم کرده اند که مبارزات خود را ادامه دهند و نگذارند زندگی و معیشت آنان مورد تعرض سرمایه داران و دولت حامی آنان قرار گیرد و بیش از این غارت شوند.

گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگران در ایران اجتناب ناپذیر است چون نه رژیم اسلامی پاسخی به مطالبات کارگران دارد و نه کارگران هیچ راهی برای عقب نشینی دارند. در جریان اعتصاب کارگران ذوب آهن اصفهان کارگران طی بیانیه ای با صراحت تأکید کردند که: “گارد ویژه و باتوم دیگه اثر ندارد”، همچنین اعلام کردند که: «فراموش نکنید که چرخ‌های این صنعت با دستان ما می‌چرخد و با دستان ما نیز می‌تواند متوقف گردد». کارگران گروه ملی صنعتی فولاد نیز در جریان اعتصاب و راهپیمایی خود اعلام کردند: “ما کارگران فولاد علیه ظلم و بیداد می‌جنگیم می‌جنگیم”، بازنشستگان هم شعار “تنها کف خیابان، به دست میاد حقمون” را به پرچم مبارزات پیگیرانه خود تبدیل کرده اند. این قاطعیت در پیگیری خواستەها و این شور و شوق مبارزاتی کارگران در شرایطی که با فروکش اعتراضات خیابانی، سران رژیم جمهوری اسلامی و ایدئولوگ های طبقه متوسط با دروغپردازی روحیه یأس و سرخوردگی را رواج می دهند، نقش تعیین کنندەای در زنده نگاه داشتن و تقویت شور و شوق مبارزاتی و به عقب راندن تلاش های رژیم جهت امنیتی کردن فضای جامعه دارند. 

تغییر اوضاع مشقت بار زندگی کارگران و توده های مردم در ایران،  به سوی  رهایی، در گرو تعرض سازمانیافته کارگران به حکومت اسلامی سرمایه داران و سرنگونی انقلابی آن و  تداوم بی وقفه انقلاب برای تحقق سوسیالیسم است. طبقه کارگر در ایران با تعرض سراسری خود به ویژه در مؤسسه ها و صنایع کلیدی و همراه کردن دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی قادر خواهد بود این رژیم کارگر  و کودک و زن کش و ضد انسانی را به عقب نشینی وادار نماید و سرانجام  ویرانگری‌ها  شر این حکومت اسلامی جنایتکار سرمایه‌داری را از سر خود و مردم ستمدیده ایران و منطقه بردارد.

رفقا، همزمان باید به این امر مهم هم اشاره کرد که طبقه کارگر،‌ نه تنها باید با ‌آگاهی و سازمانیابی مستقل و طبقاتی به آنچنان سازمان‌های طبقاتی بپردزاد که ظرفیت و استعداد بیان، ‌طرح و پیشبرد مطالبات ساده تا هر خواست و حقوق ‌طبقاتی و انسانی خود را داسته باشد و به‌پیش ببرد، بلکه این ساختارهای طبقاتی، تنها زمانی به پیروزی می‌رسند که همه طبقه کارگر زن و مرد را نمایندگی‌ کنند و به طور پویا و نوین و با رویکردی شورایی به میدان بیاید. برای جنبش طبقه کارگر ضروری است که جنبش های اجتماعی دیگر نظیر جنبش زنان، جنبش‌های دانشجویی، جنبش دفاع از محیط زیست و دیگر جنبش های اعتراضی پیشرو را با خود متحد و همراه  و سراسری کند.

رفقا با آرزوی دستاورد و موفقیت برای شما در پیشبرد اهداف کنفرانس و همچنین مبارزه  طبقاتی هر روزه‌تان!

برای  طبقه کارگر هندوستان به سان بخشی حیاتی از طبقه کارگر جهانی و شما و کنفرانس  جاری آرزوی پیروزی و سربلندی داریم.

دفتر روابط بین الملل حزب کمونیست ایران

٢٥ ژانویه ٢٠٢٤