پلنوم چهارم کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران برگزار شد (قسمت چهارم)
دوشنبه ۲۸ فروردین ۱۴۰۲
فروردین ۱۴۰۲- آوریل ۲۰۲۳
پلنوم چهارم کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران منتخب کنگره سیزدهم که در روزهای شنبه و یکشنبه ۱۲ و ۱۳ فروردین ۱۴۰۲ برابر با ۱ و ۲ ماه آوریل ۲۰۲۳ برگزار شد در بخشی از مباحث خود پیرامون گزارش سیاسی کمیته اجرائی حزب به پلنوم بعد از نگاهی به اوضاع جهان و موقعیت منطقه ای رژیم جمهوری اسلامی به روند اوضاع سیاسی در ایران پرداخت. در این بخش از مباحث جایگاه انتشار منشور مطالباتی از جانب تشکل های کارگری و مدنی مورد بحث قرار گرفت.
در چنین شرایطی انتشار منشور مطالبات حداقلی از جانب تشکل های مستقل صنفی و مدنی گامی بود در راستای پاسخگویی به بخشی از نیازهای این دوره و غلبه بر ضعف هایی که جنبش انقلابی جاری با آن روبرو است. اما انتشار منشور مطالبات حداقلی این تشکل ها مانند اقدامی ابتدا به ساکن و بدون زمینه های قبلی نبود. اگر همه به وجود یک چپ نیرومند اجتماعی و حضور آن در همه جنبش های پیشرو اجتماعی و اعتراضی و جنبش انقلابی جاری واقف هستیم، تدوین کنندگان منشور در واقع بخشی از فعالین و رهبران و نهادهای همین چپ اجتماعی هستند که پا جلو گذاشته و این منشور را تدوین و انتشار دادند. به رغم هر انتقادی که به مضمون و پروسه تدوین منشور مطالبات حداقلی وجود داشته باشد، این منشور خواسته و مطالبات محوری جنبش های پیشرو اجتماعی، جنبش کارگری، جنبش زنان، جنبش دانشجویی و جوانان، اقلیت های تحت ستم، جنبش محیط زیست که در یک قرن گذشته بی پاسخ مانده اند را بیان کرده و زمینه مناسب تری برای پیوند این جنبش ها فراهم آورده است. همانطور که در مقدمه این منشور هم اشاره شده است، تحقق این مطالبات تحت ساختار و روبنای سیاسی حاکم قابل تحقق نیستند، در این تردیدی نیست که تحقق مطالبات دوازده گانه منشور بدون سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی و تعرض به سرمایه داری ممکن نیست. این منشور با به هم مرتبط کردن فعالین عرصه های مختلف تلاشی در راستای شکل گیری رهبری سراسری و پاسخی کوبنده به بخشهای مختلف اپوزیسیون بورژوازیی ایران است که می خواهند از بالای سر مردم و با کمک قدرتهای امپریالیستی پروژه های آلترناتیوسازی خود را پیش ببرند.
نظر به جایگاه عینی-ای که انتشار این منشور مطالباتی در اوضاع سیاسی کنونی ایران پیدا کرده است، همه سوسیالیست ها و انسانهای آزادیخواه و برابری طلب را فرا می خواند که به هر شکلی که می توانند از این منشور حمایت کنند. اما این منشور به رغم جایگاهی که به لحاظ عینی پیدا کرده است، هنوز محصول کار و تلاش فقط بخشی از رهبری آن نیروی چپ اجتماعی موجود در صحنه سیاسی ایران است. بنابر این نباید فراموش کنیم که جبهه اصلی تقویت این منشور در داخل ایران قرار دارد. این منشور در داخل ایران باید فراگیر تر شود. برای فراگیر کردن آن باید این روحیه را تقویت کنیم که تدوین کنندگان منشور به استقبال انتقادات دلسوزانه و مسئولانه آن بخش از فعالین جنبش های اجتماعی بروند که هنوز پای منشور را امضا نکرده اند. برای مثال باید از انتقادات سندیکای شرکت واحد و گروه اتحاد بازنشستگان و … استقبال کرد، موانع سر راه فعالین و رهبران شرکت هفت تپه و … برای امضای منشور را برطرف کرد و هر چه بیشتر برای توده گیرتر کردن این منشور تلاش کرد.
یکی دیگر از جبهه های حمایت از این منشور خارج از کشور است، بویژه آنکه اپوزیسیون راست در این جبهه سازمانیافته تر عمل می کنند. حزب کمونیست ایران از همان روز اول طی اعلامیه ای از این منشور مطالباتی حمایت کرد و بر ضرورت حمایت همه نیروهای موجود در جنبش چپ و کمونیستی از این منشور تأکید کرد. نیروهای کمونیست و چپ در طی یک ماهی که گذشت با صدور اعلامیه و اطلاعیه های مختلف در حمایت از این منشور، با انجام مصاحبه ها و میز گردهای متعدد تلویزیونی، با برگزاری ده ها سخنرانی و پانل در کلاب هاوس نقش خود را در این زمینه ایفا کردند. همچنین تلاشهای ارزشمندی از جانب همین طیف از رفقا در انگلستان، در فرانسه، سوئد و برخی دیگر از کشورها برای جلب حمایت اتحادیه ها و نهادهای کارگری از این منشور مطالباتی انجام گرفت. تدارک و سازماندهی همایش کلن در حمایت از منشور مطالباتی از جانب احزاب و سازمان ها و چهره های مستقل چپ و کمونیست و از جمله حزب کمونیست ایران و کومه له سازمان کردستان این حزب، گامی مهم در ادامه همین تلاش های تاکنونی است.
شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له