همبستگی طبقاتی، امید ما و هراس آنها
سه شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۰
اعتصاب و اعتراضات سراسری معلمان در روزهای گذشته و تاثیر گذاری مبارزات آنان بر جامعه به شدت طبقاتی شده و ملتهب حال حاضر، باعث شده جمهوری اسلامی، سوای سرکوب هایی آشکاری چون ربودن و زندانی کردن نمایندگان راستین معلمان و دیگر جنبشهای اجتماعی، تمهیداتی دیگری بیندیشد. بر خلاف باور جمهوری اسلامی دستگیری کسانی چون رسول بداقی بازرس کانون صنفی معلمان و یا بازداشت و ضرب و شتم آمانج امینی فعال معلمان در شهر سقز، نه تنها معلمان را به عقب نخواهد راند، بلکه حضور اجتماعی بسیار پررنگ معلمان و حمایتشان از فعالین خود نشان می دهد، اعتبار و محبوبیتی که این افراد به واسطه ی مبارزه و حقانیتشان به دست آورده اند، بسیار قدرتمند تر از دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی است. از این رو حاکمیت اسلامی به نوعی می کوشد که با استفاده از میدیاهایی نظیر صدا سیما، ایسنا، ایلنا و دهها امکاناتی که در اختیار دارد طبقه ی کارگر را به نوعی در مقابل هم قرار دهد و یا خواسته های برخی را تقلیل و خواسته های دیگری را مهمتر جلوه دهد. در حالیکه سیستم مناسبات کالایی سرمایه دارانه ای که جمهوری اسلامی نمایندگی عقبمانده ترین شکل آن است، مسبب تمام مصائبی است که در حال حاضر جان مردم را به لب رسانده است. خبرگزاری ایلنا در گزارشی در مورد وضعیت نامناسب کارگران نانوایی ها در لرستان اینگونه تیتر زد “سفره کارگران نانوایی‌‌های لرستان خالی‌تر از قبل، با ۱۵ ساعت کار یک سوم کارمندان هم حقوق نمی‌گیریم”. در این گزارش از زبان یکی از کارگران چنین آمده است: “ساعات کار در نانوایی مشکلات زیادی دارد، از ساعت پنج صبح تا هشت شب کار می کنیم و خسته به خانه می‌رویم، استراحت درستی نداریم حقوق‌مان هم کم است و از آن‌جا که مستاجر هستیم این میزان حقوق به هیچ وجه کفاف مخارج زندگی‌مان را نمی‌دهد. وی با اشاره به اینکه ماهی یک میلیون تومان اجاره خانه می‌دهم، ادامه داد: یک کارمند ساده دولت حدود ۶ الی ۷ میلیون تومان حقوق می‌گیرد اما ما کارگران نانوایی با ۱۵ ساعت کار یک سوم آن را هم نمی‌گیریم، این در حالی است که در بحث مسکن و رفاهیات نیز هیچ‌گونه کمکی به ما نمی‌شود. این کارگر نانوایی اظهار کرد: به رغم ساعات کار زیاد اما زندگی ما با ماهی دو، سه میلیون تومان نمی‌چرخد، کارگران ساده دور میدان روزی ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار تومان دستمزد می‌گیرند و ساعت چهار به خانه برمی‌گردند، هر چند آنها نیز مشکلات خاص خودشان را دارند اما ما حتی به اندازه آنها هم درآمد نداریم. ایلنا از زبان این کارگر ادامه می دهد که “اگر یک مسئول آمد و یک ماه از ساعت پنج صبح تا هشت شب در یک نانوایی با دو، سه میلیون تومان حقوق کار کرد ما هیچ گلایه‌ای نخواهیم داشت، اگر از ما حمایت نشود هیچ بعید نیست دیر یا زود به خیل کارگران دور میادین شهر اضافه شویم!”
کاملا مشخص است که کارکرد چنین گزارشاتی در جهت ضربه زدن به همبستگی زحمتکشانی است که خیابانها را به میدان تحصن و مبارزه تبدیل کرده اند و تلاشی است برای جا انداختن اینکه وضعیت قشری مانند کارمندان و معلمان به آن اندازه وخیم نیست که کلاسهای درس را به تعطیلی بکشانند و به اعتراضات سراسری دست بزنند. هراس مسئولان جمهوری اسلامی از احتمال پیوستن کارگران دیگر عرصه های کار و زحمت به معلمان است. آنها آرزویشان این است که کارگران نانوایی ها که جزو تحت ستم ترین کارگران هستند به خیل ساکت دیگر کارگران بی کار بپیوندند در حالی که پتانسیل اعتراضی کارگران نانوایی ها و میزان فقری و استثماری که توسط جمهوری اسلامی در همه ی این سالها بر آنان روا داشته شده است، می تواند به هرچه پرشور تر شدن و همبسته تر شدن اعتراضات کارگران و معلمان منجر شود.
این مسئله البته برای جمهوری اسلامی بسیار روشن است که میزان نفرت و خشم مردم به منتهی درجه ی خود رسیده است و با چنین تلاشهایی دیگر نمی تواند به چشم مردم زحمتکش خاک بپاشد. از این رو تلاش برای بازکردن هرچه بیشتر پای آتش به اختیارها در درون جنبشهای اعتراضی و مشخصا سیستم آموزشی بیشتر از هر زمانی در دستور کار حاکمیت قرار گرفته است. ایسنا خبرگزاری دانشجویان، روز جمعه ۲۶ آذر به نقل از رئیس دانشگاه صادق چنین گزارش کرد” امروز دانشگاه و حوزه باید برای تحقق خواست مردم به میدان بیایند. حجت‌الاسلام حسینعلی سعدی، عضو خبرگان رهبری و رییس دانشگاه امام صادق با اشاره به اهمیت وحدت حوزه و دانشگاه در گام اول و توجه به آن در گام دوم در سخنرانی پیش از خطبه نماز جمعه تهران تاکید کرد:”ارتقای فهم و نگاه ما نسبت به این راهبرد اساسی از ضروریات امروز است. نیاز داریم در این مقطع که گام انقلاب برداشته شده است و از مرحله تشکیل و استقرار و تثبیت نظام اسلامی عبور کردیم بتوانیم مسایل دیگر و خواستهای مردم و نیازهای آنها را نیز پاسخ دهیم. ما امروز در حال برداشتن گام نظام سازی و ایجاد دولت اسلامی مبتنی بر اراده و خواست مردم هستیم اما در مسیر حرکت باید برنامه ریزی جدی داشته باشیم.”
این “برنامه ریزی” جدی برای حاکمیت تلاش برای استفاده ی هرچه بیشتر از نیروهای شبه نظامی حوزه هاست که قبلا هم تحت لوای بسیجی های خط امام یا سربازان گمنام طی ۴۰ و اندی سال گذشته با شکستی مفتضحانه روبرو گشته اند. اگرچه جمهوری اسلامی چاره ای ندارد جز اینکه در شکل سرکوب چه به صورت آشکار و چه به صورت نرم و پنهان تمهیدات جدیدی اتخاذ کند، اما بالاگرفتن اعتراضات سراسری و نارضایتی مردم نسبت به کل حاکمیت جمهوری اسلامی، و در عین حال فساد و اختلافات جناحی درون حاکمیت روزهای سختی برایشان نوید می دهد. در این میان اما برای جنبشهای اعتراضی فقط مبارزه ی خیابانی کفایت نمی کند. بالابردن میزان سازماندهی ها، ارتباط با دیگر جنبشهای اجتماعی، دفاع از فعالین خود، تشکیل صندوقهای اعتصاب و یا کمیته های سراسری و شهری توسط فعالین و پیشروان جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی برای همکاریهای هرچه بیشتر و داشتن برنامه های کوتاه و بلند مدت با طرح شعارهای روشن می تواند هم از یک طرف هزینه ی سرکوب را برای جمهوری اسلامی بالاببرد و هم از طرف دیگر جامعه را برای برانداختن انقلابی جمهوری اسلامی آماده سازد.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له