جمعه ۱۹ آذر ۱۴۰۰

کمبود پرستار از مهم‌ترین ضعف‌های سیستم درمانی ایران محسوب می‌شود. با شیوع کرونا، فشار بر کادر درمان افرایش یافت و کمبود پرستار کاملا محسوس بود. مسئولین دولتی بارها ادعا کردند که درصدد جذب پرستار هستند. اما واقعیت همواره خلاف این بحث را نشان داده است. کارشناسان پزشکی کمبود پرستار را ضربه مهلک به پیکره سلامت مردم می‌دانند. در دوران کرونا پرستاران در خط مقدم نبرد با این ویروس بودند. بیش از ۱۰۰ تن از پرستاران و کادر درمانی بدلیل ابتلا به کرونا جان خود را از دست داده‌اند.

ما به ازاء ۱۴۰ هزار تخت بیمارستانی فعال در کشور فقط ۱۱۰ هزار پرستار وجود دارد. یعنی به ازاء هر تخت بیمارستانی تنها ۰.۸ نیروی پرستار در ۲۴ ساعت وجود دارد. در حالی‌که استاندارد نسبت تخت به پرستار، ۲ پرستار برای یک تخت در ۲۴ ساعت می‌باشد. کمبود تعداد پرستار درحالی است که بیش از ۱۰۰ هزار پرستار فارغ‌التحصیل بیکار می‌باشند. بیکاری و شرایط سخت کاری و کم بودن حقوق زمینه را برای مهاجرت پرستاران از کشور فراهم کرده است.

رئیس هیات‌مدیره نظام پرستاری در این رابطه می‌گوید: «در یک سال‌ اول همه‌گیری کرونا، حدود پنج تا هشت هزار پرستار از ایران مهاجرت کردند. در حالی‌که پیش از شیوع کرونا در کشور، ماهانه ۵ پرستار تهرانی از نظام پرستاری تهران درخواست مجوز گوداستندینگ برای اقدام به مهاجرت داشتند. در سال اول کرونا این آمار به ماهانه ۵۰۰ درخواست رسید. یعنی کرونا آمار درخواست مهاجرت پرستاران تهرانی را صد برابر کرد.»

وی همچنین به وجود ۱۰۰ هزار پرستار بیکار در ایران اشاره کرده و می‌گوید: « متاسفانه خود مسئولان وزارت بهداشت اذعان دارند که ما صد هزار پرستار کم داریم. یعنی تقریبا به همان تعدادی که کمبود پرستار در ایران وجود دارد، پرستار بیکار داریم. وزارت بهداشت می‌تواند با استخدام پرستاران بیکار، به جبران کمبود پرستار در ایران بپردازد.»

کمبود پرستار بخصوص در زمان‌ پیک‌های کرونا کاملا مشهود بود. به گفته معاون نظام پرستاری، در زمان موج پنجم کرونا کمبود نیروی پرستار به حدی بود که یک پرستار بایستی به ۲۵ بیمار رسیدگی می‌کرد. دبیرکل خانه پرستار در این رابطه گفته بود: «تعداد پرستاران شاغل بسیار ناچیز و تعداد آن‌ها به نسبت جمعیت ایران همچون کشورهای عقب‌افتاده است.»

نداشتن امنیت شغلی، استثمار عریان شرکت‌های پیمانکاری، ساعات طولانی کار و فشار روحی ناشی از مرگ بیماران از بیشترین مشکلات پرستاران در سراسر کشور می‌باشد. حکومت بدون توجه به فرسودگی این بخش از بهداشت ایران، تلاش می‌کنند، با استثمار آنها سودهای کلانی را به جیب بزنند. علت مهاجرت گسترده پرستاران واکنشی به موضوع بالا است. برای تغییر این وضعیت نیاز به یک تغییر اساسی در کل ساختار حکومتی است.