سه شنبه ۳ خرداد ۱۴۰۱

جناب غریب آبادی دبیر ستاد حقوق بشر جمهوری اسلامی

حضرت عالی به جهت دادخواهی حقوق بشری برای آقای حمید نوری از کشور سوئد به فریاد آمدید و بروکراسی رسانه ای حضرت عالی که مصرف داخلی دارد شاهد این ادعاست. اما آیا برای حقوق بشر فراموش شده در کشوری به نام ایران اندکی وجدانتان قلقک شد یا خیر!

جناب غریب آبادی اینجا ایران است؛ کشوری که هرصدایی که برای آزادی، عدالت و برابری بلند شد نتیجه اش سرب داغ، قمه قداره بند ها و کهریزک بود. اینجا وقتی فریاد ملتی مظلوم به جهت رای من کو بلند شد، آزادی من کو فعان شد و حالا نان من از سهم نفت کو بیان شد حقوق بشر شما چشمانش را بست و صدایش خفه شد تا  سهم این مردم گلوله و باتوم باشد و شما فقط به فکر حقوق بشر در کشور سوئد بودید.

جناب غریب آبادی اینجا وقتی فریاد زدیم ستم بس است، ظلم بس است، انفرادی و زندان نصیبمان شد و وقتی برای دفاع وکیل گرفتیم دیدیم جناب محمود طراوت روی، مسعود احمدیان و خانم نازنین سالاری اتهام تبلیغ علیه نظام بر آن ها روا شد و حقوق بشر در اینجا نیز خفه شده بود.

جناب غریب آبادی ماجرای نیزارهای ماهشهر را به یاد می آورید؟ فریاد مظلومیت بچه های خوزستان، سیستان و آنان که برای یک جرعه آب به خاک و خون کشیده شدند را شنیده اید آیا؟

جناب غریب آبادی در کشوری که قضات آن آزادی و استقلال خود در رهن نهادهای اطلاعاتی و امنیتی گذاشته اند آیا می شود به عدالت و در نهایت به حقوق بشر رسید.

به هر روی بیان قاصر است از گفتن اینهمه درد و رنج و ظلمی که به این ملت روا شد و حقوق بشر خفقان گرفت. لطفا عنایت فرمایید و به ایران بنگرید تا مفهوم حقوق بشر را دریابید.

مهران فرهادی/ ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۱″