یکشنبه ۲ آبان ۱۴۰۰

به نام خداوند جان و خرد

 ملت قهرمان ایران،

 همانطور که اکثر شما مطلع هستید، طبق اصل۲۷ قانون اساسی تجمع و انتقاد از رژیم جمهوری اسلامی و وضعیت موجود حق هر شهروند ایرانی است، ولی متاسفانه سر دمداران رژیم حتی به استناد به قانون اساسی خود، این حق را به رسمیت نمی شناسند وبه محض اینکه شهروندی به نقض حقوق بشر درایران اعتراض می کند او را دستگیر کرده و به زندان انفرادی اطلاعات می برند و اگر بلافاصله سر به نیست نشود، اگر با ارعاب و شکنجه نتوانند جرمی برایش بتراشند، برچسب هواداری یکی از گروههای مخالف خود را زده و سپس توسط قاضی های دست نشانده وزارت اطلاعات آنها را به زندانهای طویل المدت محکوم می کنند.

مطلع هستید همسر اینجانب یکی از امضا کنندگان اولیه بیانیه معروف به «۱۴ نفرها» است که در این بیانیه بنا به وظیفه ملی وبرای جلوگیری از فروپاشی کامل جامعه از نظر اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و غیره، به مسئولان هشدار داده شده است و خواهان استعفای آقای علی خامنه ای از مقام رهبری به شکل خود خواسته و محترمانه شده  تا پس از آن، مردم بتوانند نمایندگان واقعی خود را برای اداره امور کشور انتخاب کنند.

همانطوریکه مردم ایران میدانند همسر اینجانب آقای هاشم خواستار و دوستان ایشان را به جرم امضاء این بیانیه و درخواست بالا، علیرغم داشتن سن بالا و ناراحتی جسمی، به حبس طویل المدت محکوم کرده اند وامسال سال سوم است که بدون یکروز مرخصی و یا حتی یک ملاقات حضوری، در زندان انفرادی اطلاعات مشهد محبوس کرده اند.  

ملت قهرمان ایران،

بدین ترتیب به اطلاع شما میرسانم که متأسفانه تمام درخواست ها و دادخواهی زندانیان سیاسی -عقیدتی و خانواده های آنان و مدافعین حقوق بشر در داخل و خارج از کشور برای آزادی زندانیان سیاسی- عقیدتی و حتی داشتن حداقل حقوق یک زندانی بی نتیجه مانده است و مسئولان امور حتی به اعتراض ها ودر خواست های گزارشگر ویژه سازمان ملل و سازمانهای جهانی مدافع حقوق بشر در مورد بازدید از زندانهای ایران و ملاقات با خانواده زندانیان و درخواست بهبود وضعیت  زندانیان توجه نکرده و نمیکنند و همچنان بر اذیت و آزار عزیزان ما در زندان ها ادامه میدهند.  

 متاسفانه شواهد کنونی و واقعیتی ما که تاکنون شاهد آن بوده ایم این است هیچ فریاد رسی برای ما مردم ایران و زندانیان سیاسی -عقیدتی که به جرم آزادیخواهی و مطالبه حقوق بشر در ایران اسیر و زندانی شده اند وجود ندارد. در چنین وضعیتی ما خانواده ها و دوستان و آشنایان  زندانیان سیاسی-عقیدتی  در داخل و خارج از کشور و تمام طرفداران حقوق و  کرامت انسانی، چاره ای نداریم که فریاد دادخواهی خود را بازهم بلند و بلندتر کنیم و شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» را همه جا بر در ‌و دیوار  شهرها و ‌روستاها بنویسیم و این شعار را در هر محله و آبادی فریاد بزنیم. اگر شعار «زندانی سیاسی آزاد باید کرد»  یکی از خواسته های اصلی هر اعتصاب و تجمع اعتراضی مردم ایران شود بدون شک صدای مظلومیت ما خانواده های زندانیان به گوش دنیا خواهد رسید و مردم در کشورهای آزاد از ما حمایت خواهند کرد و دولتمردان خود را مجبور خواهند کرد که حامی حقوق بشر و مظلومان در ایران باشند نه حامی جنایتکاران و ناقضان  حقوق بشر در کشور ما. امیدوارم روزی برسد که ما هم در کشور خود زندانی سیاسی -عقیدتی نداشته باشیم. 

 صدیقه مالکی فرد همسر زندانی سیاسی هاشم خواستار 

۳۰ مهرماه ۱۴۰۰