جمعه ۲۴ دی ۱۴۰۰

ابراهیم رستمی

همراه با سلام و درود فراوان. رفقا گرامی، موضوع اختلافات سیاسی درون حزب کمونیست ایران مدتهاست به درون جامعه(ایران و خارج کشور) راه یافته‌ است. افراد زیادی به سرنوشت این جریان و آینده آن احساس مسئولیت خود را نشان داده‌اند و امیدوارم که من نیز یکی از این افراد باشم. در طول دو سال گذشته با اشکال مختلف شفاهی و نوشتاری درخواست  برای یک مبارزه سیاسی سالم بیان کرده و مراتب نگرانی خود را از این انشعاب از کسی مخفی نکرده، و از سالها پیش نقد به رویکرد از برخی مبانی را با رهبری کومه‌له در جریان گذاشته‌ام.

اما اکنون شرایط به مرحله و فاز دیگری وارد شده، بخصوص بعد از علنی شدن نامه دبیرخانه کومه‌له در 6 ژانویه با امضا رفیق جمال بزرگپور در صفحات مجازی برای اخراج تعدادی از اعضای کمیته اجرایی حزب کمونیست ایران از اردوگاهی در نزدیک سلیمانیه.

اینکه این تصمیم از کجا نشات گرفته فعلا موضوع من نیست، اما به عنوان یک سند تاریک در تاریخ کومه‌له در برخورد به مخالفان سیاسی درون حزبی خود باقی خواهد ماند. آنطور که از نامه دبیرخانه هویداست با جمعی از رفقای رهبری قدیمی و اعضای دفترسیاسی حزب کمونیست ایران به مانند یک بیگانه هم رفتار نشده است. بدترین شرایط برای یک عضو خانواده این است که علیرغم هر جایگاهی در خانه، در هنگام مراجعه به خانه خود به حکم اینکه افراد دیگر در داخل هستند، او را ممنوع الورود به خانه خود کنند. این رفقا ممنوع‌الورود به اردوگاه، افراد دفتر سیاسی همان حزب هستند که اردوگاه محل فعالیت شاخه کردستانی این حزب است. تمام این رفقا سالهای متمادی در سطح بسیار بالا مسئولیت در حزب کمونیست ایران و سازمان کردستان این حزب را برعهده داشته‌اند. این موضع از نظر اخلاقی، انسانی، عرف و احترام و سیاسی قابل بحث و تعمق فراوان است، اما اینجا هدف بیشتر بنده از نوشتن نامه، بعد سیاسی و اجتماعی برخورد به مخالفان سیاسی است.

آری انتظار برخورد سیاسی از کومه‌له داریم، همان کومه‌له که طی چند دهه یک وزنه اصلی مبارزه و حل مسائل در کردستان است. نه فقط افراد تشکیلاتی بلکه هزاران نفر از بیرون این تشکیلات خود را با بخشی از آن تاریخ کم و بیش تعریف می‌کنند. حتی مخالفین سرسخت حزب کمونیست نیز خود را با دروغ به کومه‌له تداعی میَ‌کنند که بتوانند این تاریخ را از محتوا تهی کنند. این تاریخ عبارت از اردوگاه و نیروی نظامی و عرض و طول تشکیلات علنی نیست، بلکه بیان یک نگرش، پرنسیپ و جا انداختن سنتهایست که جایگاه کومه‌له را در بعد اجتماعی تعریف کرده است.  

می‌خواهم یادآوری کنم اگر حتی حزب موجود هم نماند، مردم امروزه در کردستان برخورد درست به زندانی و اسرا، دفاع از برابری حقوق زن و مرد، حاکمیت شورایی، تسلیح همگانی به جای ارتش سرکوبگر، آزادی بی‌قیدو شرط سیاسی، خواست بهداشت و آموزش رایگان، رفع ستم ملی و جدایی دین از دولت و… و.. دیگر مفاد برنامه ای رادیکال در کردستان را با حزب کمونیست ایران تداعی می‌کنند که کومه‌له نیروی اصلی سیاسی وتشکیلاتی آن بوده است. از دیگر سنتها، سنت برخورد متمدنانه به دنبال جدایی و انشعابات است در این حزب در تمایز با نگرش‌های دیگر است. رعایت حرمت و کرامت همدیگر در صورتیکه قادر به همزیستی نبودن است. کومه‌له بدنبال انشعاب جریان کمونیست کارگری و سپس سازمان زحمتکشان و جریان روند سوسیالیستی با هر کمبودی که داشته در تمایز با احزاب بورژوایی و ناسیونالیستی نوعی از بلوغ سیاسی را در این انشعابات از خود نشان داده است.

اما اکنون متاسفانه شاهد نوعی دیگر از برخورد هستیم که در نامه دبیرخانه کومه‌له انعکاس یافته است و بدنبال به جمع‌آوری تومار برای اخراج این جمع اقدام شده که فاجعه‌بار  شده است. کومه‌له به جامعه تعهد دارد. و به حکم این جایگاه، جامعه و احزاب و افراد فراوانی نظاره‌گر اوضاع هستند که این پروسه تلخ، چگونه سپری و به چه شیوه تمام می‌شود.باید هوشیار بود و آگاه بود که آیا رژیم تمام توان خود را برای گرفتن ماهی از ٱب گل‌آلود و از تحریکات متن نامه دبیرخانه بکار نمی‌گیرد. آیا افرادی با آسیب‌های اجتماعی که اکنون مسلح هستند تحت تاثیر این نامه قرار نمی‌گیرند که دچار عمل نسنجیده نشوند. 

انتظار ما از کومه‌له و شخصا رفیق ابراهیم علیزاده واقعی است. اینکه این بحران باید مدیریت شود و هیچی توجیهی نمی‌تواند از این تعهد و مسئولیت ما به جامعه بکاهد. امیدوارم در کمال برخورد متمدنانه که انتظارش میرود و رعایت حقوق فردی و تشکیلاتی و با درجه بالایی از اخلاقیات انسان‌مداری این پروسه جدایی(در نامه دبیرخانه صحبت از جدایی قطعی آمده) روندی آموزنده را برای جامعه و تشکیلات در این زمینه بدنبال داشته باشد. 

سرمست شدن بعضی‌ها که کی قدرت را دارد و کی اکثریت و یا اقلیت است و کی صاحب اردوگاه است و غیره، راه حلی منطقی نیست. همانطور که محروم کردن اقلیت‌های ملی و مذهبی در برخی جوامع منطقی نیست. اینکه هر حرکت و عکس العمل ما چه تاثیری بر زندگی و مبارزه در جامعه و تاریخ این جریان فکری شناخته شده و معتبر خواهد گذاشت، امر مهم است. پیشگیری بهترن راه حل برای چاره جویی است. 

شاد و تندرست باشید و با آرزوی سعادت همراه با ارادت خالصانه – ابراهیم رستمی

10 ژانویه 2022 استکهلم