چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۳

رژیم اسلامی ایران در طول ۴۵ سال گذشته درحال جنگی مستمر و همه جانبه علیه طبقه کارگر در عرصه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بوده است. حداقل دستمزد، چند برابر زیر خط فقر قرار دارد و حتی پرداخت منظم دستمزد به یکی از مطالبات کارگران تبدیل شده است. کارگران ایران برای تامین سرپناه و حداقل زندگی برای خانواده‌های خود مجبورند گاه تا سه شغل ناپایدار برای خود دست و پا کنند. دولت ایران قانون کار خود را نیز به شدت زیر پا می گذارد و برای کنوانسیون های سازمان جهانی کار کمترین احترامی قائل نیست. سرکوب و بگیر و ببند کارگران به امری روزمره تبدیل شده است. در تمام این مدت طبقه کارگر در ایران علیرغم همه سرکوب های وحشیانه و محرومیت از حقوق بنیادی کار و حقوق بشر، مقاومت ستایش برانگیزی از خود نشان داده و در نبردی به شدت نا برابر برای کسب حقوق خود مبارزه کرده است.

هر سال صدها کارگر و فعال کارگری در ایران به دلیل استفاده از حقوق اولیه کارگری خود توسط جمهوری اسلامی ایران تهدید، اخراج، دستگیر، زندانی و شکنجه می شوند. در حال حاضر تعداد قابل توجهی از فعالان کارگری پشت میله های زندان هستند. چند تشکل مستقل کارگری که تا حدی از هجوم و سرکوب مداوم دولت جان سالم به در برده اند، تحت فشار مداوم و شدید قرار دارند، فعالیت آنها به شدت محدود شده است و بسیاری از بنیان گذاران و اعضای آن ها یا زندانی هستند یا در ترس دائمی از سرکوب حکومتی و بازداشت های طولانی بدون محاکمه بسر می برند.

جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اعضای سازمان جهانی کار (ILO) موظف به رعایت کنوانسیون های بنیادی این سازمان، از جمله آزادی تشکل ها و پیمان های دستجمعی است. با این حال، نقض شدید همین کنوانسیون ها، سیاست و رویه معمول رژیم ایران بوده است. رژیم ایران علیرغم داشتن سابقه سرکوب گرانه و خشونت آمیز ضد کارگری در 45 سال گذشته، اما اجازه یافته تا نمایندگان تشکلات وابسته به دولت، مانند «کانون عالی شوراهای اسلامی کار» را به جای نمایندگان مستقل و واقعی تشکل های کارگری به کنفرانس‌ سالانه سازمان جهانی کار بفرستد. و این در حالی است که هیچ اثر و نشانه‌ای از نظارت سازمان جهانی کار برای احراز مستقل بودن نمایندگان کارگری دیده نمی‌ شود. زننده تر اینکه این افراد نیابتی حتی به عضویت هیئت مدیره و سایر کمیته ها ارتقا می یابند.جمهوری اسلامی ایران همچنین نمایندگان کارفرمایی را نیز خود انتخاب می کند و بنابراین همه نمایندگان ایران، کارگزار و عوامل حکومت اسلامی هستند.

سال‌هاست که تشکل‌ها و فعالان کارگری در ایران تاکید کرده اند که این به اصطلاح «هیئت کارگری ایران» نماینده کارگران ایران نیست و از نهادهای ذیربط سازمان جهانی کار خواسته اند وارد عمل شوند و جلوی این تقلب شرم‌ آور را بگیرند، اما تنها با دیوار ستبر سکوت مواجه شده‌اند. . در سال 2005 در پی شکایتی از دولت ایران مبنی بر نقض حقوق کارگران، پرونده ای در سازمان جهانی کار تشکیل شد. از آن زمان تا کنون هر سال شکایات بیشتری به پرونده ااضافه شده است، اما پس از گذشت نزدیک به 20 سال، سازمان جهانی کار هیچ گام معنادار و موثری برای پاسخگویی به این شکایات افزون شونده بر نداشته است.

یکصد دوازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار بین 3 تا 14 ژوئن 2024 در ژنو برگزار می‌شود. ما در 7 ژوئن تجمعی در اعتراض به حضور عوامل رژیم جمهوری اسلامی که تحت عنوان «نمایندگان کارگری ایران» در این کنفرانس حضور می یابند برگزار خواهیم کرد و همزمان خواستار آزادی بی قید و شرط فعالان کارگری زندانی و تمامی زندانیان سیاسی در ایران و به رسمیت شناختن حق مسلم کارگران ایران در ایجاد تشکل ها ی مستقل کارگری و پیمان های دستجمعی خواهیم بود.  

ما همراه با تشکل‌های کارگری و کارگران زندانی در ایران، از تشکل‌های کارگری در سراسر جهان می ‌خواهیم که در همبستگی با نمایندگان واقعی کارگران ایران از مبارزات آنان حمایت کنند و صدور احکام خودسرانه و طولانی مدت زندان علیه آنها به خاطر اینکه حقوق اولیه کارگری خود را در خواست کرده اند – حقوقی که در بسیاری ازنقاط جهان به رسمیت شناخته شده – محکوم نمایند.  ما از شما می خواهیم که از تجمع ما پشتیبانی کنید. شما می توانید : الف) نام تشکیلات خود را به لیست حمایت کنندگان اضافه کنید، ب) پیام حمایت خود را برای ما بفرستید تا در تجمع خوانده شود، ج) نماینده خود را معرفی کنید تا به طور کوتاه در تجمع ما در 7 ژوئن 2024 سخنرانی کند. خوشحال خواهیم شده که اگر بیش از یک گزینه را انتخاب کنید.

با اتحاد و همبستگی

کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی

7 ژوئن در ژنو

genvilogenv@gmail.com