موج اعتصابات کارگری در مقابله با تعرض دولت های سرمایه داری!
دوشنبه ۲۸ آذر ۱۴۰۱
جرقه اعتراضاتی که در ماههای گذشته در این یا آن کشور اروپائی در اعتراض به افزایش قیمت کالاهای اولیه مورد نیاز مردم و سیر سرسام آور افزایش قیمت حامل های انرژی زده شد، سبب گردید که در بسیاری کلان شهرهای اروپائی سخن از پائیز داغ به میان بیاید. فارغ از سیاستهائی که از همان زمان سران دولتهای سرمایه داری اتخاذ کرده و یا خود را برای مقابله با این پائیز داغ آماده میکردند، روشن بود که دراکثر کشورهای سرمایه داری وضعیت وخامت بار مزدبگیران آنان را به خیابانها خواهد کشاند. حتی زمانیکه تنها چهار ماه از جنگ بین امپریالیستی در اوکراین میگذشت، دبیر کل سازمان ملل اعلام کرد که ” در سرتا سر جهان چهل ونه میلیون نفر در چهل وسه کشور در سطح اضطراری گرسنگی هستند و اکنون جنگ در اوکراین جنبه وحشتناک جدیدی به گرسنگی جهانی داده است.” اگر برای مدتی در کشورهای متروپل سرمایه داری به زور تبلیغات شبانه روزی تلاش می شد تا به افکار عمومی القا کنند که سران دولتها گویا همزمان در حین اختصاص میلیاردها دلار برای گسیل اسلحه به اوکراین، اینجا وآنجا در فکر یافتن راهی برای کاهش فشار مالی به مردم هستند، ولی واقعیت بسیار زودتر از آنکه سران این دولتها تصور میکردند، چهره خود را نمایاند. اکنون دیگر فقط تصویر بدنهای تکیده از گرسنگی میلیونها نفر در کشورهای پیرامونی نیست که هر از گاهی به رسانه ها راه پیدا می کند. اکنون در همین کشورهای متروپل بالا رفتن قیمت حامل های انرژی، بالارفتن همه روزه قیمت کالاهای اساسی نه تنها برای میلیونها نفری که درسطوح پائین هرم جامعه قرار داشتند، نه تنها برای آن میلیونها نفری که با کار موقت ومزد پائین استثمار میشوند بلکه حتی برای بخش بزرگی از کارگران صنعتی، بخش بزرگی از کارکنان بیمارستانها و بخشهای خدمات شرایطی را بوجود آورده بود که سخن از پائیز داغ فقط یک هشدار نبود.
در اوایل شهریور در بریتانیا اعلام شد که طبق تصمیم اداره کنترل قیمت ها، هزینه انرژی برای یک خانواده متوسط هشتاد در صد افزایش مییابد. هر چند که اعلام شده بود که این افزایش از یک ماه دیگر آغاز خواهد شد. ولی همین امر کافی بود که صد و پانزده هزار نفر از کارکنان پست و چهار هزار نفر از کارکنان تلفن با مطالبه افزایش دستمزد دست به اعتصاب بزنند. در حالیکه در همان زمان نرخ تورم بالای ده در صد بود ، کارفرما بیشرمانه پیشنهاد افزایش دو در صد حقوق را کرده بود. در سایر کشورهای اروپائی نیز همین وضعیت حاکم بود.” مکرون” رئیس جمهور فرانسه در حالیکه از ” پایان فراوانی، پایان بی واهمگی وپایان سبکسری” سخن میراند از مردم خواست که برای قربانی دادن آماده شوند. و این در حالی بود که ده میلیون از اهالی فرانسه زیر خط فقر هستند، هشت میلیون احتیاج به کمک دولتی برای تهیه کالاهای معیشتی داشتند و دوازده میلیون نفر قادر به پرداخت هزینه برق و گاز نبودند. و”مکرون از اینها میخواست که برای قربانی دادن آماده شوند. صدر اعظم آلمان خطاب به مردم گفت که ” دوره رفاه اجتماعی سپری شده است “.
اگر در دوسال گذشته به بهانه پاندمی کرونا مردم را دعوت به آرامش میکردند.، اکنون در دوره پسا کرونا مردم نه تنها با نتایج جنگی روبرو شده اند که خود هیچ نقشی در آن نداشته اند، بلکه تبعات تمام سیاستهای نئولیبرالی دهه های گذشته در امتزاج با نتایج بحران کروناو جنگ در اوکراین آشکارتر از همیشه به وسط جامعه آمده است.
در آمریکا کارگران در یکی از بزرگترین غولهای تجارت وفن آوری جهانی و در جریان یک مبارزه چند ساله، تلاش کردند “آمازون ” را وادار کنند که اولین اتحادیه کارگری آمازون را در آمریکا به رسمیت بشناسد. در آلمان درماه ها و هفته های گذشته کارکنان مدارس شیپور اعتصاب را نواخته وبه دنبال آن کارگران دربنادر شمالی آلمان وسپس اعتصابات صدها هزارنفری کارگران فلز کار در تعدادی از شهرها ، بیان آشکار پائیز داغ بود. خواست افزایش دستمزد در محور مطالبات کارگران قرار داشت. در همه این اعتصاب ها کارفرمایان مجبور شدند به مطالبات اعتصاب کنندگان گردن بگذارند. افزایش دستمزد در همه این رشته ها بین هشت تا چهارده درصد بود. در بریتانیا جائیکه به مثابه زادگاه نئولیبرالیسم شناخته میشود، زمانیکه در ماه ژوئن بیش از هشتاد درصد حرکت خطوط راه آهن بریتانیا متوقف گردید، دولت بریتانیا شوکه شد، از آنرو که سی سال از آخرین اعتصاب کارکنان راه آهن میگذشت. اعتصاب در شرایطی بود که طبقه کارگر انگلستان بعد از تهاجم وحشیانه دولت مارگارت تاچر به جنبش کارگری و اتحادیه های کارگری، یک بار دیگر قد علم کرده بودند. اتحادیه کارگران راه آهن همان زمان تهدید کرده بود که اگر به مطالباتشان جواب داده نشود در ماه های آینده نیز دست به اعتصاب خواهند زد. و اکنون بریتانیا با عظیمترین مبارزات کارگری از چهار دهه پیش روبرو شده است. دولت اعلام کرد که برای مقابله با موج گسترده اعتراضات قانون محدود کردن میدان عمل اتحادیه ها را به مجلس خواهد برد، قانونی که به گفته نخست وزیر باید جلوی ” اغتشاشات اتحادیه ها را بگیرد”. واقعیت این است که میزان تورم در بریتانیا معادل دوازده در صد است و اکنون کارکنان راه آهن، کارکنان پست، کارکنان بخش بهداشت وکارکنان علمی دانشگاهها در اعتصاب به سر میبرند تمام این گروها نه تنها در سال های گذشته افزایش حقوق نداشتند بلکه بنا به گفته اتحادیه کارکنان علمی دانشگاهها در طول ده سال گذشته بطور واقعی معادل بیست وپنج درصد کاهش حقوق داشته اند. با اعلام اینکه صدهزار نفر از کارکنان بخش بهداشت در تدارک سازماندهی اعتصاب برای روزهای پازدهم و بیستم ماه جاری هستند، رانندگان آمبولانس ها نیز اعلام کردند که به اعتصاب خواهند پیوست.
اتحادیه کارکنان راه آهن نیز با اعتراض به طرح محدود کردن فعالیت اتحادیه ها واعتصابات کارگری برای روزهای بیست وچهار تا بیست هفت ماه یعنی روزهای تعطیلی میلاد مسیح دست به اعتصاب خواهند زد. روز پنجشنبه پانزدهم دسامبر یک روز تاریخی در مبارزه طبقاتی بریتانیا بود برای اولین بار کارکنان بخش بهداشت در انگلستان، والس و ایرلند شمالی همزمان دست به اعتصاب زدند. کارکنان بخش های دیگر “سازمان ملی بهداشت “نیز اعلام کردند که همراه سیصد و بیست هزار نفر از پرستاران در این اعتصاب شرکت داشتند. اتحادیه پرستاران برای اولین بار در تاریخ یکصد و شش ساله خود اعتصاب میکنند. آنان در کنار افزایش دستمزد خواهان شرایط بهتری در محیط کار هستند. کارگران اعلام کردند، بابت ساعات کار اضافی مزدی پرداخت نمیشود. و همین امر سبب شده است که بیمارستان ها با کمبود وسیع نیروی انسانی روبرو شوند. دولت بریتانیا میگوید اگر حقوق کارکنان را افزایش دهد، در این صورت از بودجه بهداشت عمومی کاسته خواهد شد. این در حالی است که دولت بریتانیا به اندازه کافی برای ارسال میلیاردها پوند اسلحه وکمکهای مالی برای جنگ بین امپریالیستی در اوکراین بودجه دارد، ولی برای کارکنان بخش بهداشت بودجه ای نمیتواند اختصاص بدهد. در لحظه حاضر بنا بر آمار موجود هفت میلیون دویست هزار بیمار در انتظار نوبت برای بستری شدن هستند. برای روزهای بیست ویک وبیست هشت ماه دسامبر نیز پانزده هزار نفر رانندگان آمبولانس ها اعلام اعتصاب کرده اند. دولت بریتانیا از هم آکنون در حال آموزش دادن نیروهای نظامی جهت جایگزینی رانندگان آمبولانسها است.
سیستم سرمایه داری و الگوی نئولیبرالی آن درست در زادگاهش مورد حمله مزد بگیران قرار گرفته است و بنابراین نباید تردید داشت که اعتصابات جاری در بریتانیا بدون گذاشتن رد پائی در اروپا پایان خواهند یافت.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له