ممنوعیت تحصیل دختران، تازه ترین ره آورد طالبان!
دوشنبه ۸ فروردین ۱۴۰۱
کاترین راسل، مدیراجرایی یونیسف در بیانیه ای اعلام کرده است که میلیون ها دختر دبیرستانی روز چهارشنبه از پشت درهای مکاتب در افغانستان به خانه هایشان بازگردانده شدند. همزمان رئیس حقوق بشر سازمان ملل متحد نیز با صدور بیانیه ای «نگرانی و ناامیدی شدید» خود از عدم پایبندی طالبان در قبال آموزش دختران افغانستان را ابراز کرد. خبر ممنوعیت دوباره دختران از تحصیل از کلاس هفتم به بالا با واکنش های گسترده داخلی و بین المللی همراه بوده است. انتشار تصاویری از دختران گریانی که بعد از هشت ماه انتظار از پشت دروازه های مکاتب به خانه‌هایشان برمی‌گشتند، باعث انزجار عمیقی در جامعه ای شد که هر روزه با محدودیتهای جدیدی روبرو میشود که جهادیستهای طالبانی از زمان رسیدن به قدرت بر میلیونها تن از اهالی این کشور و بویژه زنان تحمیل میکنند.
ساعاتی بعد از انتشار این خبر “دبورا لاینز” رئیس هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان طی نامه ای به وزیر خارجه طالبان با تأکید بر اینکه این تصمیم طالبان اعتماد را از بین می برد، از وی خواست تا تحصیل دختران و پسران را ضمانت کند. این سخنگویان آنگونه رفتار میکنند که گویا دارودسته جنایتکار طالبان پدیده نوظهوری هستند ومی توان به قول وقرار هائی آنها را به رعایت حقوق اولیه مردم متعهد کرد. در حالی که برای آن قدرتهای امپریالیستی و مشاورانشان که در جریان یک هزیمت مفتضحانه میلیونها تن از مردم افغانستان را در پنجه های خونین این جهادیستها رها کردند، حکومت طالبان و قوانین آن یک پدیده تجربه شده و شناخته شده بود.
یکی از کاربران شبکه اجتماعی فیسبوک با انتشار عکسی می گوید که “امروز با دیدن اشک دخترش که متعلم صنف هفت مکتب است، احساس شرمندگی کرده است”. او میگوید «در طول این هشت ماه من به همراه همسرم و پسرم تلاش کردیم که به دخترم کمک کنیم تا در خانه درس بخواند اما او همیشه به یاد مکتبش بود و از چند روز قبل آمادگی گرفته بود تا اولین روز سال تحصیلی به مکتب برود، امروز خیلی خوشحال بود و با همکلاسی هایش به مکتب رفت اما مدتی نگذشت که آمد و خودش را در آغوشم انداخت و گفت ما را به مکتب راه ندادند. هیچ پدر و مادری نمی تواند تحمل کند که اولادش به مکتب برود اما گروهی باشد که مانع تحصیلش شود”. او ادامه می دهد: «اینکه طالبان چرا درهای مکاتب را به روی دختران بسته اند سوالی است که باید از طالبان پرسیده شود. طالبان گفته بودند که درهای مکتب را به روی دختران باز می کنند اما امروز معلوم شد که دروغ گفتند و مردم را فریب دادند “. او میگوید “شرمنده دخترم هستم “.
شاید این کاربر شبکه اجتماعی طالبان را نمی شناخت، شاید هم تبلیغات بلندگوهای امپریالیستی به باورش رسانده بودند که طالبان عوض شده اند و اکنون همه آن توهمات فروریخته است. طالبان از همان جوهری برخوردارند که اسلافشان در جمهور ی اسلامی مدت کوتاهی بعد از خزیدنشان به قدرت، اولین یورش خود را به زنان و با اجباری کردن پوشش اسلامی سازمان دادند. طالبان و القاعده و گروه های رنگارنگ مجاهد در افغاتستان طور دیگری رفتار نکردند، داعش در سوریه وعراق، بوکو حرام در سودان و سومالی و مالی غیر از این نکردند. ذهنیت تاریخی مردم در عراق جنایات وحشیان داعش علیه زنان ایزدی را فراموش نمیکند. اکنون در افغانستان بار دیگر تاریخ تکرار میشود. آنانی که سنی ازشان گذشته است خوب بیاد میآورند که چگونه امپریالیستهای غربی انواع جهاد یستها را در داخل افغانستان ویا در مدارس پاکستان آموزش دادند که به جنگ اشغالگران روسی بروند. آنانی که سنی ازشان گذشته است میدانند که با خروج ارتش روسیه همینها میداندار جامعه شدند وهم یکدیگر را دریدند وهم جامعه را به قهقرا بردند. مگر غیر از این است که طالبان در همان دوره دوساله اول حاکمیتشان زنان و دختران را خانه نشین کردند.
زمانی هم که در ” دوحه ” طالبان با نمایندگان امپریالیسم آمریکا به مذاکره نشسته بودند سخنگوی طالبان بدون لکنت زبان اعلام کرد که “ما به حقوقی که اسلام برای زنان تعیین کرده پایبندیم، به آنهائی که نگرانند میگویم که طی بیست سال گذشته آزارهائی که زنان دیده اند قابل مقایسه با دوره حکومت ما نیست و در دوره ما یک دهم این وضعیت هم حاکم نبود. ما با حق زنان بر مبنای موازین اسلامی موافق هستیم”. البته زنان در همه کشورهائی که جریانات اسلامی به قدرت رسیده اند، معنای ” حقوق زنان برمبنای موازی اسلامی”را خوب میدانند. و اینرا آنانی که بیست سال خاک افغانستان را به توبره کشیدند، بهتر از همه میدانستند. آنان که بیست سال پیش طالبان را از افغانستان راندند و بیست سال بعدتر همانها را دوباره به قدرت رساندند، حقوق اولیه زنان و مردم ستمدیده افغانستان را قربانی اهدف استراتژیک امپریالیستی خود کردند. برای آمریکا مسئله مرکزی شکل دادن به نظم جدید امپریالیستی در خاورمیانه بزرگ بود. برای مادیت بخشیدن به این استراتژی شیرازه جامعه افغانستان را در هم کوبیدند. اگر به افغانستان به نام مبارزه با”تروریسم و آزادی زن” لشکرکشی کردند. در سوریه و لیبی به بهانه مقابله با “دیکتاتورها” بمب هایشان را بر سر مردم ریختند، در عراق به بهانه وجود ” سلاحهای کشتار جمعی تهاجم نظامی را سازمان دادند.
آنچه که روشن است مردم افغانستان وبویژه زنان راهی به جز مقاومت در مقابل این سناریوهای ارتجاعی نیروهای امپریالیستی و گروههای اسلامی ندارند. زنان در ایران دریافته اند که باید با تمام قد به میدان آمده ونه تنها قوانین ضد زن جمهوری اسلامی را به چالش بکشند بلکه جهت مبارزه با همه اشکال ستمکشی زنان در جامعه سرمایه داری و فرهنگ مرد سالارانه به میدان بیایند. تجارب مشابهی که زنان در افغانستان و در ایران در مبارزه با حکومت اسلامی به دست آورده اند و هم سرنوشتی آنان، زمینه های همبستگی مبارزاتی آنها را بیش از هر زمان دیگری فراهم آورده است.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه‌له