مرگ خاموش شش کارگر در معدن طزره دامغان
پنجشنبه ۱۶ شهریور ۱۴۰۲
شبانگاه یکشنبه ۱۲ شهریور ماه در پی وقوع انفجار در در عمق ۴۰۰ متری تونل رزمجای غربی معدن زغال‌سنگ طزره در شمال شرقی شهرستان دامغان شش تن از کارگران به نام های بهروز افروز، قربان‌علی کمال، حسین غزائیان، حمید ایزدی، ابوالفضل غنایی و محمد نعیمی صفت جان خود را از دست دادند. دلیل وقوع این انفجار تجمع گاز ذکر شده است. به گفته منابع مستقل از نهادهای حکومتی، معدن زغال سنگ طرزه تحت نظارت معادن زغال‌سنگ شرکت البرز شرقی فعالیت بهره‌برداری دارد و در چند سالی که از فعالیت این معدن می‌گذرد، نظارت بر فعالیت آن بسیار کم بوده و پیش از این نیز حوادث مشابهی در این معدن رخ داده است. بنا به گزارش ها در اردیبهشت سال ۱۴۰۰ نیز در اثر ریزش در همین معدن دو تن از معدنکاران جان خود را از دست داده اند.
این خبرهای دلخراش، این مرگهای خاموش فقط گوشه ای از فجایع ناشی از نبود وسایل ایمنی در محیط های کار در گوشه و کنار ایران را منعکس می کنند. موارد زیادی از اخبار مربوط به حوادث محیط کار هرگز گزارش نمی شوند و به ستون اخبار حوادث روزنامه ها راه نمی یابند. بر اساس پژوهش های انجام گرفته در سالهای اخیر به دلیل تشدید استثمار کارگران و افزایش مشکلات معیشتی و فقدان وسائل ایمنی، حوادث محیط کار افزایش پیدا کرده است. بنا به گزارش معاون پزشکی و آزمایشگاهی سازمان پزشکی قانونی ایران در سال گذشته مجموعا ۲۶ هزار و ۷۴ مصدوم در حوادث محیط کار به مراکز پزشکی قانونی مراجعه کرده‌اند بنا به این گزارش ۱۹۰۰ کارگر در حوادث محیط کار در سال ۱۴۰۱ جان خود را از دست داده اند. این در حالی است که وزارت کار رژیم اسلامی برای پنهان کردن عمق فاجعه تنها ۷۱۱ مورد مرگ ناشی از کار را تأیید می‌کند.
به این آمار شمار کولبران و سوختبرانی که در مرزهای کردستان و سیستان و بلوچستان در اثر تیراندازی مزدوران رژیم اسلامی جان خود را از دست می دهند و یا زخمی می شوند را هم اضافه کنید. یعنی کارگران در محیط کار به اندازه یک جنگ تلفات می دهند. استان‌های تهران، اصفهان و خراسان بیشترین مرگ ناشی از حوادث در محیط کار را داشتند. یکی از مهمترین عوامل افزایش آمار حوادث در محل کار طی سالهای گذشته، عدم رعایت ایمنی از سوی کارفرمایان گزارش شده است. کارشناسان معتقدند که حوادث در حوزه کار ساختمانی بیشترین آمار از تلفات نیروی کار را به خود اختصاص می دهد. آنطور که آمارها می گوید بیش از ۵۰ درصد حوادث ناشی از کار در کارگاه های ساختمانی اتفاق می افتد. آمارهای “سازمان تأمین اجتماعی، و مرکز آمار ایران ” حاکی از آن هستند که، از هر سه کارگر ساختمانی، تنها یک نفرِ آنان به سن بازنشستگی میرسد و دو نفر دیگر، اگر شانس بیاورند و از مرگ رهایی یابند، معلول و از کار افتاده می شوند. آنچه روشن است، نه تنها در بخش کار ساختمانی بلکه در اکثر محیط های کار و تولیدِ در ایران سطح استانداردهای ایمنی بسیار نازل است و همواره خطر مرگ، مصدومیت و نقص عضو، و یا ابتلاء به انواع بیماری های مهلک و کشنده، جان و حیات کارگران را تهدید می کند. با این وجود مدیران و مسئولینِ دوائر ذیربط هر حادثه ای در کارگاهها، کارخانه ها و دیگر مراکز کار را به سهل انگاری و بی احتیاطی کارگران ربط می دهند، و نه به فقدان اسباب و ادوات ایمنی و یا غیر استاندارد بودن محل های کار و فشارهای مضاعف کار که به خستگی و بهم ریختن حواس و تعادل فکری کارگران می انجامد.
اما یک ارزیابی کارشناسانه از رویدادها، این حقیقت را اثبات می نماید كه همه این قربانی ها ناشی از سودجویی، حرص و طمع كارفرمایان و دولت حامی آنان می باشد. سرمایه داران و صاحبان صنایع حاضر نیستند بخشی از سودی را که از خون کارگران می مکند را هزینه تأمین ایمنی محیط کار کنند و رژیم جمهوری اسلامی هم تداوم استثمار کارگران در این شرایط بردگی آور را برای آنان تضمین کرده است. بنابراین کارگران باید کارفرما و دولت را مسبب اصلی وقوع حادثه محیط کار بدانند. هر تک مورد از حوادث ناشی از ناامنی محیط کار، باید در ردیف یک جرم جنایی تلقی شود و کارفرمایان و ارگان های دولتی ذیربط باید موأخذه شوند.
واقعیت این است که کارفرمایان از سر سودپرستی و حرص و آزی که دارند، نه تمایلی به بهبود امنیت محیط کار دارند و نه نگران از دست دادن کارگران در نتیجه رویدادهای محیط ناامن کار می باشند. اینها حتی این نگرانی را هم ندارند، که کارگرانی از بیم جان شغلشان را رها کنند. چون می دانند هر آن که اراده کنند می توانند از میان خیل میلیونی ارتش ذخیره کار، کارگران دیگری را به کار گمارند و در همان محل و محیط غیر استاندارد و ناامن کار، هر کار شاقی را به آنان تحمیل کنند. بنابراین تا زمانی که خروش انقلاب کارگران و مردم زحمتکش بساط رژیم جمهوری اسلامی و نطام سرمایه داری را درهم نپیچیده است، این خود کارگران هستند که باید به فكر خویش باشند و با اتکاء به مبارزات متشکل و نقشه مند خود کارفرمایان و دولت را وادار به تأمین امنیت محیط کار خود بنمایند. تأمین ایمنی محیط کار هم مثل هر مطالبه دیگری تنها به نیروی مبارزه و همبستگی طبقاتی کارگران به سرمایه داران و دولت حامی آنان تحمیل می شود.
سخن روز: شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له