چهارشنبه ۱۰ اسفند ۱۴۰۱

روز چهارشنبه ۲۲ فوریه کنفرانس ایران به دعوت سازمان کارگران سوئد (ال.او)، اتحادیه کمونال، اتحادیه کارگران ترانسپورت، مرکز اولوف پالمه و سازمان زنان حزب سوسیال دموکرات سوئد در شهر استکهلم برگزار شد. گزارش کامل این کنفرانس قبلا در اخبار روز منتشر شده است. نوشته زیر ترجمه متن سخنرانی مجید تمجیدی در پانل کارگری این کنفرانس است.

با سلام به حضار محترم!

با توجه به صحبت های سخنرانان قبلی از آنجا که زمان استراحت هم در نظر گرفته نشده بود من لازم نیست در مورد وقایعی که در ایران اتفاق افتاده و در جریان است، به جزئیات بپردازم. چیزی که من از شما میخواهم این است که در نگاه به انقلاب جاری در ایران الگوها و کلیشه های شرق شناسی و دانش پیشین خودتان را کنار بگذارید. بخصوص از افراد متعلق به دنیای تحقیق و دانشگاهی میخواهم که این کار را بکنند. سعی کنید با کنجکاوی این وقایع را دنبال کنید. اتفاقات غیرمنتظره ای میتواند اتفاق بیافتد.   

پنج ماه پیش بود که جنبش زن، زندگی، آزادی برای لغو حجاب اجباری در ایران متولد شد. این جنبش با خشونت محض روبرو شد. اما ساکت نشد. برعکس؛ روسری اش را دور انداخت، صدایش را بلندتر کرد و مصمم و یکصدا خواست خود را مطرح کرد: جمهوری اسلامی باید سرنگون شود.

زن، زندگی، آزادی با آغوش باز نماینده چند صد سال خواستهای تلنبار شده مردم است که بر پرچم آن آزادی و رفاه برای همگان حک شده است. این جنبشی است که تمام بخش های مورد تبعیض در جامعه را در خود جای میدهد. میخواهد صدای بی صدایان باشد و قدرت را به بی قدرتان بدهد. اینها بطور روزمره در نوشته ها، فیلمها، شعرها، ترانه ها و سرودها، تابلوهای نقاشی و در شعارهایی که مردم در تظاهراتها میدهند، بیان میشود. موازی با این انقلاب اجتماعی یک رنسانس فرهنگی هم در حال وقوع است.

نسل من در انقلاب ۵۷ در مورد خواست برکناری شاه روشن بود اما نه در طرح خواستهای مشخص. چیزی که به خمینی این امکان را دارد که با طرج شعارهای پوپولیستی و با کمک غرب به قدرت برسد. اما در این انقلاب بخشهای مختلف جامعه خواست های خودشان را بطور مشخص مطرح میکنند.

یک نمونه مشخص منشوری است که چند روز پیش توسط بیست تشکل صنفی و مدنی منتشر شد. تاکنون بیش از بیست سازمان و حزب سیاسی با گرایشهای مختلف سیاسی از آن حمایت کرده اند. دیروز ۱۸ تشکل در داخل کشور از آن حمایت کردند و در روزهای آتی تشکلهای بسیار بیشتری از آن حمایت خواهند کرد.

پیام اصلی این منشور تعیین حکومت آتی توسط خود مردم و رفع تبعیض در هر شکلی است، از جمله تبعیض بر اساس طبقه، مذهب، ملیت، اچ. بی. تی. کیو+

در این منشور به ۱۲ خواست اصلی از جمله آزادی بی قید و شرط و فوری زندانیان سیاسی، آزادی بی قید و شرط بیان، لغو اعدام و شکنجه، طرح خواستهای کارگری مثل امنیت شغلی و افزایش دستمزدها، رفع ستم ملی، حق برابر زن و مرد، حقوق برابر برای افراد اچ. بی.تی.کیو+، جدایی دولت و دین، رفع عاجل و جدی مسئله محیط زیست، ، حکومتی مبتنی بر رای و دخالت مستقیم مردم در تصمیم گیریها در تمام سطوح، داشتن رابطه صلح آمیز با جهان بر مبنای گفتگو و احترام متقابل مطرح شده است.

مردم در ایران برای رسیدن به این خواستها جان خودشان را فدا میکنند و مانیفست آنها شایسته معرفی به افکار عمومی و جلب حمایت بین المللی، بویژه از طرف اتحادیه های کارگری و سازمانهای مدنی است. پیام روشن مردم ایران که باید با صدای بلند بین المللی شود این است که:

• از ما حمایت کنید اما برای ما تصمیم نگیرید.
• اجازه دهید خود ما برای آینده خودمان تصمیم بگیریم.
• با این مانیفست ما میدانیم داریم به کجا می رویم. برای رسیدن به آنجا از ما حمایت کنید.

زن، زندگی، آزادی