مبارزه علیه مجازات اعدام وارد فاز نوینی می شود
چهارشنبه ۲۳ شهریور ۱۴۰۱
در روز ۱۹ شهریور بیانیه ای از سوی ۳۷ تشکل کارگری، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، زنان، ورزشکاران، جوانان بیکار، فعالین لغو کار کودک، دستفروشان و گروه هائی از مردم در حمایت از تجمع اعتراضی خانواده های زندانیان محکوم به اعدام انتشار یافت. آنان در بیانیه خود که با عنوان “دست از کشتار زندانیان بردارید” نوشته اند که “روز ۱۵ شهریور ۱۴۰۱ جمعیتی از خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام، مقابل دادگستری و دادگاه عمومی و انقلاب کرج تجمع کردند و روزهای بعد نیز به تجمعات خود مقابل قوه قضائیه در تهران با خواست “اعدام نکنید” ادامه داده و خواهان توقف اعدام زندانیان هستند. این تجمعات در حالی شروع شدند که در روز ۱۵ شهریور، اولین روز از برپایی تجمعات، ۱۰ نفر در زندان‌های کرج و میناب به دار آویخته شدند و طبق اخبار انتشار یافته طی روزهای گذشته حداقل ۱۸ نفر دیگر در زندان‌های گوهردشت، قزلحصار و میناب جهت اجرای حکم اعدام به سلول‌های انفرادی منتقل شده‌اند”. بیانیه در ادامه مینویسد که “نگاهی به گزارش‌های منتشر شده در رابطه با اعدامهای اخیر، واقعیت وحشتناک قتل عام روزانه را به وضوح ثابت خواهد کرد. در مدت ۵ ماه، از اواخر دی ۱۴۰۰ تا خرداد ۱۴۰۱ تعداد ۱۶۸ نفر ثبت شده؛ یعنی در هر یک روز و ۳ ساعت یک نفر اعدام شده است”. تجمع اعتراضی خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام و انعکاس وسیع آن در سطح جامعه نشان می دهد که مبارزه علیه مجازات اعدام در ایران وارد فاز نوینی شده است.
واقعیت این است که مجازات اعدام امری جز قتل دولتی و سازمانیافته نیست، فارغ از اینکه این جنایت کجا و به دست چه رژیمی انجام میگیرد. توجیه گران ومدافعان این قانون، جنایت خود را تحت عنوان دفاع از امنیت عمومی، جلوگیری از ارتکاب به جنایت و تأمین حقوق شهروندان، انجام میدهند. در حالیکه تجربه همه کشورهای جهان نشان داده است که وجود این مجازات نه تنها اثر بازدارنده نداشته، بلکه با ترویج روح خشونت در جامعه و کاهش حرمت انسان ها، آنرا تشدید کرده است. صاحبان قدرت برای قتل عمد و سازمان یافته ای که اعمال میکنند، قوانینی تنظیم کرده اند، قاضیانی برگمارده و جلادانی را به مثابه مجری حکم برگزیده اند. تنظیم این قوانین و ایجاد ارگانهای تعیین و اجرای حکم از جیب جامعه برای آنان کم هزینه تر از درمان نابسامانی های اجتماعی است که موجب ارتکاب جرم و جنایت میباشد. در واقع دولت هایی که حکم مجازات اعدام را صادر و به اجرا می گذارند خود را در قبال ریشه کن کردن جرم و جنایت و نابسامانی های اجتماعی بی وظیفه می کنند.
بدیهی است مناسباتی که وسیله دفاعیش جلاد باشد، حرمتی برای شأن انسان قائل نبوده و نابودی فیزیکی مخالفینش را امری عادی و دفاع از حرمت و حقوق و امنیت شهروندان جلوه می دهد. در این میان کارنامه جمهوری اسلامی بیان اوج این توحش است. رژیم جمهوری اسلامی از هر حربه ای برای پیشبرد این جنایات استفاده میکنند. قتل عام زندانیان سیاسی در ماههای پایانی تابستان شصت و هفت، قتل های زنجیره ای در پائیز هفتاد و هفت، به گلوله بستن کارگران خاتون آباد، به گلوله بستن کولبران، سرکوب خونین اعتراضات ۸۸، کشتار بیش از هزار و پانصد نفر در آبان ۹۸ تنها نمونه هائی از سیاستهای جنایتکارانه این رژیم در بیش از چهار دهه گذشته بوده است.
ما در تحلیل از برگماردن یکی از اعضای هیئت مرگ در رأس دستگاه اجرائی اعلام کردیم که با این انتخاب رژیم به آخرین حربه خود یعنی استراتژی سرکوب برای مقابله با اعتراضات و پتانسیل انفجاری که در جامعه موجود است، روی آورده است. دستگیری گسترده کارگران، بازنشستگان، معلمان، هنرمندان ونویسندگان، فعالین محیط زیست و اعدامهای همه روزه به بهانه های گوناگون نمود آشکاری از این استراتژی جنایتکارانه رژیم است. در واقع تجربه جمهوری اسلامی نشان داد که از ترکیب اسلام و سرمایه داری چه پدیده دهشتناکی تولید میشود. همه جنایات جمهوری اسلامی بیان این واقعیت است که رژیم برای بقاء خود راهی جز تکیه بر سرکوب، اعدام و شکنجه ندارد. حتی زمانیکه مجرمین عادی را اعدام میکند، قصدش ارعاب جامعه و ارعاب مخالفین نظام و بویژه آنانی است که مصمم هستند این رژیم را به شیوه انقلابی به پائین بکشند. اما با همه سبعیت و وحشیگیری که رژیم از خود نشان میدهد، آن چیزی که آشکار است این واقعیت است که موج اعدام و سرکوب جامعه را مرعوب نمی کند. تجمع اعتراضی خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام و بیانیه ۳۷ تشکل و نهاد در همبستگی با این خانواده ها و در اعتراض به اعدام مجرمین عادی، آشکارترین بیان تعهد عمیق بخشهای بزرگی از جامعه جهت پاسداری از حرمت انسان و در محکومیت مجازات اعدام است. رهبران جنبش کارگری و دیگر جنبش های اجتماعی و فعالین این تشکلها و نهادها لازم است توانایی و ظرفیت های خود را در جهت سراسری کردن اعتصابات کارگری و اعتراضات توده ای جهت زمین گیر کردن ماشین سرکوب دولتی بکار گیرند. اعتراض علیه مجازات اعدام و قتل عمد دولتی فارغ از اینکه جهت نابودی زندانیان سیاسی صورت گیرد و یا مجرمین عادی در بند، وظیفه تمام انسان هایی است که افق رهائی را در فردای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی نوید می دهند. کمونیست ها با صراحت اعلام می کنند که خواهان لغو مجازات اعدام هستند و برای برچیدن مجازات اعدام قاطعانه مبارزه می کنند.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له