چهارشنبه ۲۳ خرداد ۱۴۰۳

یکصد و دوازدهمین کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار از ۳ تا ۱۴ ژوئن، با شرکت هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی در حالی برگزار می شود که مجموعه این هیئت از عوامل و مزدوران حکومتی تشکیل شده است. هیئت به اصطلاح کارگری ایران شامل سران “تشکلات کارگری” وابسته به دولت است؛ تشکلاتی که در سرکوب و مهار مبارزات کارگران نقش مستقیم داشته اند. جمهوری اسلامی ایران در طول ۴۵ سال حکومت خود با توسل به ارگان های سرکوب، حقوق اولیه کارگران از جمله حقوق مندرج در مقاوله های بنیادی سازمان جهانی را همواره و در ابعاد گسترده نقض و پایمال کرده است. هر تلاش و مبارزه کارگران برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری، پیمان های دستجمعی، اعتصاب و اعتراض ، با تهدید، بگیر و ببند و زندان پاسخ گرفته است. هر سال صدها نفر از فعالین کارگری و معلمان تنها به دلیل فعالیت های کارگری و سندیکایی که در بسیاری از کشورها امری عادی محسوب می شود، تهدید، اخراج، احضار، زندانی و شکنجه می شوند. هم اکنون حداقل ۴۰ نفر از فعالین کارگری و معلمان در زندان بسر می برند.

زنان کارگر و زنان بطور کلی علاوه بر سرکوب ها و نقض حقوق بنیادی بشر توسط حکومت که شامل همه شهروندان می شود، با تبعیض مضاعف در محیط کار و جامعه روبرو هستند؛ نرخ اشتغال زنان در ایران حدود ۱۴ درصد و یکی از پایین ترین نرخ های مشارکت زنان در منطقه است. در بسیاری از مشاغل، بخصوص در کارگاهها و دیگر مشاغل تولیدی و خدماتی کوچک، زنان کارگر دستمزد کمتری دریافت می کنند که از حداقل دستمزد ناچیز رسمی نیز پایین تر است. رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران در یک کلام آپارتاید جنیستی را بر کشور حاکم و قانونی کرده است. تحمیل پوشش مورد نظر حکومت بر زنان ( حجاب اجباری )، منوط بودن حق کار و مسافرت زنان به کسب اجازه از همسر، نداشتن حق حضانت فرزندان و حق طلاق، محروم بودن از بعضی مشاغل، نابرابری حقوقی در دعاوی قضایی که همگی در قوانین رسمی کشور به صراحت درج شده، نشان دهنده گوشه ای از ابعاد آپارتاید جنیستی حاکم بر ایران است. خیزش “زن زندگی آزادی” که پایه های حکومت استبدادی ایران را به لرزه درآورد و در جهان طنین انداز شد، پیش از هر چیز اعتراض به این آپارتاید جنسیتی و نابرابری تحمیل شده بر زنان بود. مبارزه و نبرد شجاعانه زنان علیه پوشش اجباری همچنان روزانه در جریان است و رژیم به رغم راه انداختن جنگ خیابانی و ضرب و شتم، دستگیری و جریمه زنان بی حجاب نتوانسته است که صدای آزادی خواهی و برابری طلبی زنان را خاموش کند.

کار کودکان به امری رایج در آمده است. آمارهای غیر رسمی از وجود سه تا چهار میلیون کودک کار خبر می دهد. تنها در سال گذشته طبق گزارش های رسمی بیش از ۹۳۰هزار نفر از کودکان به دلیل فقر خانواده و نپذیرفتن کمترین مسئولیت از سوی دولت، از تحصیل بازماندند و یا ترک تحصیل کردند. بسیاری از آنان به لشکر پرشمار کودکان کار پیوسته اند؛ کودکانی که دنیای کودکی از آنها سلب شده ، بشدت استثمار می شوند و در معرض دائمی انواع سواستفاده ها، بهره کشی ها، خشونت و صدمات روحی و جسمی قرار دارند. طبقه کارگر ایران به رغم همه دشواری ها اما قربانی خاموش این تعرض و حمله گسترده رژیم سرمایه داری حاکم نبوده است. در ایران تحت حکومت اسلامی، مبارزه آشکار، بی امان و سخت طبقاتی بین کارگران و طبقه حاکم در جریان است. در یک دهه گذشته هر سال بطور متوسط حدود دو هزار مورد اعتصاب، تجمع و تظاهرات توسط کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و دیگر اقشار طبقه کارگر صورت گرفته است. در تمام این مدت کارگران و فعالین کارگری برای برخورداری از حق ایجاد تشکل های مستقل، حق اعتصاب، اعتراض و تجمع ، افزایش دستمزد ها و مزد برابر در ازای کار برابر، الغای انواع تبعیض ها و برچیدن قراردادهای موقت و شرکت های پیمانی، مبارزه کرده اند. همه شواهد نشان می دهد که کارگران ایران خواهان دگرگونی بنیادی شرایط ضد انسانی و غیر قابل تحملی هستند که طقبه حاکم و سرکوب گر به آنها تحمیل کرده است.
ما ضمن همبستگی با مبارزات کارگران در ایران و پشتیبابی از خواست های آنها، اعلام می داریم:

۱- هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار، تماما از عوامل و کارگزاران حکومت ایران تشکیل شده است و کارگران ایران نماینده ای در این اجلاس ندارند. تداوم حضور این هیئت در اجلاس به ویژه در حالی که فعالین کارگری در زندان بسر می برند، توهین به طبقه کارگر در ایران محسوب می شود.
۲- ما خواهان آزادی فوری و بدون و قید شرط همه زندانیان سیاسی از جمله کارگران، معلمان، فعالین کارگری و بازنشستگان و لغو مجازات شنیع اعدام و هر نوع شکنجه جسمی و روحی هستیم.

۳- ایجاد تشکل های مستقل کارگری، بستن قرار دادهای دستجمعی، حق اعتصاب، تجمع، راه پیمایی، ایجاد سازمان و حزب، آزادی بیان و عقیده از حقوق مسلم و بنیادی کارگران است و هیچ حکومتی حق ندارد این حقوق را به هیچ بهانه سلب کند. ما سلب این حقوق توسط جمهوری اسلامی را به شدت محکوم می کنیم.

۴- استقلال سازمان ها و تشکل های کارگری امری خدشه نا پذیر است. ما ایجاد تشکل و ” کنفدارسیون کار” از بالای سر کارگران و بنام کارگران ایران را ناقض منافع کارگران می دانیم و آن رامحکوم می کنیم.

۵- ما خواهان برابری حقوقی زنان و مردان در همه عرصه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و لغو فوری همه قوانین مبتنی بر تبعیض جنسیتی، قومی، نژادی، مذهبی و زبانی هستیم.

۶- ما همراه با بسیاری از تشکل های کارگری، نیروهای مترقی و مدافعان حقوق انسان در سراسر جهان، کشتار هر روزه کودکان، زنان و بطور کلی غیرنظامیان در غزه توسط دولت اسرائیل که مصداق نسل کشی است را به شدت محکوم می کنیم و خواهان متوقف شدن فوری این جنایت و بر قراری صلح در منطقه و جهان هستیم. ما ضمن تبری جویی از جریان های مسلح اسلامی، از حق مردم فلسطین برای تعیین سرنوشت خویش که توسط دولت نژاد پرست اسرائیل از آنان سلب شده، قاطعانه پشتیبانی می کنیم.

۷- ما از همه اتحادیه های کارگری، تشکل های مدافع حقوق انسان، نهاد ها و سازمان های مترقی و آزادی خواه می خواهیم که برای آزادی زندانیان سیاسی و به ویژه توقف موج اعدام ها در ایران دست به اقدام عملی بزنند.

۸ – ما از همه شما که در این تجمع شرکت کرده اید، از سخنران ها و اتحادیه های کارگری که از برگزاری این تجمع حمایت کرده اند، صمیمانه تشکر می کنیم .
پایدار باد همبستگی کارگران در سراسر جهان!
کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو ۲۰۲۴

بازنشر: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv (https://alternative-shorai.tv/)
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpirn
https://t.me/KomalaCpiranTv