پنجشنبه ۱۷ آذر ۱۴۰۱

سه ماه از خیزش انقلابی توده های ستمدیده بر علیه حاکمیت جمهوری اسلامی می گذرد. سه ماهی که رژیم را به لبه پرتگاه کشانده و کافیست با یک تکان اندک رژیم جنایتکار اسلامی را برای همیشه به زباله دان تاریخ سپرد. همانگونه که چهل سال پیش مردم ایران پدرخوانده این رژیم، یعنی حاکمیت دو هزار ساله پادشاهی را به درک واصل کردند اینبار هم قطار این خیزش با عبور از روی جنازه جمهوری اسلامی به تمامی اشکال ارتجاع از اسلامی شیعی و سُنی تا ناسیونالیسم و بقایای متعفن سلطنت مهر باطل خواهد گذاشت.

ما در طی این سه ماه رفقای زیادی را از دست دادیم، همرزمان ما اسیر و زندانی شده اند، زخمی دادیم، از لحاظ مادی و معنوی زیر فشار قرار گرفتیم، اما هر بار و در هر ایستگاهی به جمع همراهانمان اضافه شده است و هر بار با تجاربی بیشتر و درایت و رهبری منسجم تری به میدان آمده ایم.

آنطرف تر حال رژیم که زمین را زیر پایش داغ کرده ایم تماشایی است. سران ریز و درشت نظام در اوج ذلالت به تکاپو افتاده اند و تماما تلاش می کنند تا شاید سقوطشان را کمی به تاخیر بیاندازند.

نه سخنرانی دیروز رئیسی قاتل در جمع بسیجی ها که از ترس انقلاب سوم ایران صدایش میلرزید، نه ادبیات لمپنی و نازل زاکانی شهردار تهران که حتی در جمع بسیجی های دور و برش احساس امنیت نمی کرد و با هو کشیدن و مرگ بر دیکتاتور توسط دانشجویان انقلابی روانه شد، نه تکاپوی سخنگوی دولت که در میان فریادهای “بی شرف، بی شرف” دانشجویان تلاش می کرد با بلند کردن صدایش حداقل حرفهایش را به اتمام برساند و نه صحبتهای چند روز پیش خامنه ای، که تلاش می کرد با رجوع به آیه های قران به فرمانده های سپاه و بسیج روحیه بدهد، هیچکدام نه تنها نتوانسته به نیروهای خودی در دانشگاه روحیه بدهند.

حاکمیت آخرین دست و پاهایش را می زند و همچون ماری زخمی به خود می پیچد و هر چه را که می بینید گاز میگیرد، از یک سوی شکنجه و صدور احکام فله ای اعدام از سوی بی دادگاه هایش، از سویی دیگر شاخ و شانه کشیدن های محسنی اژه ای و پخش فیلم سناریوهای سوخته اعتراف اجباری از قهرمانان ما، تا حمله به خانه های مردم در محلات سنندج از جمله حسن آباد و بهاران و دستگیری جوانان، تا علامت گذاری مغازه های کسبه در کردستان و دیگر استان های کشور که سه روز در همراهی با انقلاب درب مغازه هایشان را بستند و اعتصاب کردند، همه و همه نشان از یک چیز دارد و آن زبونی و استیصال حاکمیتی که مرگ را به چشم خود دیده است.

رفقا و همرزمان، امروز پس از 16 آذر و سه روز اعتصاب شکوهمند، ما در سراسر ایران این واقعیت را به رژیم فهماندیم که قطار این جنبش تا به سرانجام رساندن انقلاب سوم میل به ایستادن ندارد. دانشجویان در تمامی دانشگاه های کشور فریاد اتحاد سر دادند، و همزمان دوش به دوش دانشجویان، مردم انقلابی تهران دسته دسته خود را به میدان آزادی رساندند تا شکوه و عظمت همبستگی و اتحاد را در برابر حاکمیت زبون و جنایتکار اسلامی به نمایش بگذارند. این در حالی بود که در محلات و خیابان های تمامی شهرهای بزرگ از بندر انزلی گرفته تا یاسوج و کرمان و اصفهان، رژه توده های ستمدیده لرزه بر کاخ ستمگران انداخت.

ما جوانان انقلابی و فعالین جنبش شورایی در سنندج اعلام میداریم که مردم ترس را همراه با زنجیرهایشان به دور انداخته اند، این جنبش با هیچ کدام از ترفندها و تکاپوی رژیم مهار شدنی نیست. ما از همین جا و از شهر سنندج به تمامی مزدوران دون پایه و سربازان و افسران جزء رژیم هشدار می دهیم که درنگ نکنند، به آغوش خانواده های خود بازگردند، روی اسب شکست خورده رژیم قمار نکنند و بیش از این در جنایت هایش شریک نشوند. در غیر اینصورت فردا در روز قیام دادگاه های مردمی در انتظارشان است.

زنده باد آزادی، برابری، حکومت شورایی

جوانان انقلابی محلات سنندج

۱۷ آذر ۱۴۰۱