فاجعه مرگبار غرق شدن پناهجویان و حافظان قلعه اروپا
دوشنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۲
در ساعت ۲ بامداد چهارشنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰۲ برابر با ۱۴ ژوئن ۲۰۲۳ در اثر واژگونی یک قایق ماهیگیری در آبهای یونان که ۷۵۰ پناهجو را از لیبی به مقصد ایتالیا حمل می کرد صدها نفر از پناهجویان جان خود را از دست دادند. بنا به گفته بازماندگان این واقعه دلخراش ۱۰۰ نفر از سرنشینان قایق کودک بوده اند. بنا به گزارش پزشکانی که به کمک بازماندگان این حادثه شتافته اند حدود ۶۰۰ نفر از پناهجویان در این فاجعه مرگبار جان باخته اند. روز جمعه یک روزنامه یونانی نوشت که علت غرق شدن کشتی می‌تواند اقدام یکی از قایق‌های گارد ساحلی برای وصل کردن طناب به کشتی باشد. به گزارش این روزنامه، «نفرات گارد ساحلی با بستن طناب در نظر داشتند ثبات کشتی را حفظ کنند و برای بررسی نیاز سرنشینان به آن نزدیک شوند. به نقل از یکی از سرنشینان کشتی ماهیگیری گفته شده که گارد ساحلی با بستن طناب سعی کرد کشتی را به سمت چپ بکشد اما کشتی ناگهان به راست متمایل و غرق شد».
شش روز قبل از وقوع این فاجعه مرگبار وزرای داخله اتحادیه اروپا در بروکسل به منظور حفاظت از قلعه اروپا و حل بحران پناهندگی نشست مشترک برگزار کردند. در این نشست وزرای داخله اتحادیه، پیشنهاد کمیسیون اتحادیه بر سر”قواعد جدید مشترک سیستم پناهندگی اروپا” را مورد بررسی قرار دادند و بر سر یک سیاست مشترک ضد پناهندگی به توافق رسیدند. بعد از دستیابی به این توافق، رسانه ها و بلندگوهای تبلیغاتی وابسته به دولت های اروپایی اعلام کردند که این توافق جدید جان پناهجویان را از غرق شدن در دریای مدیترانه نجات خواهد داد، اما این توافقنامه جدید چیزی جز لگد مال کردن آخرین بندهای کنوانسیون ژنو در امور حقوق پناهجویان نبود. بر اساس توافق جدید و جهت حفاظت از قلعه اروپا، پناهجویان در خارج از مرزهای اروپا باید در خواست پناهندگی بدهند وچنانچه با پناهندگی آنان مخالفت شود، بلافاصله به کشور خود و یا کشور به اصطلاح امن ثالثی باز برگردانده خواهند شد. اگر با درخواست پناهندگی آنان موافقت شد در اینصورت بین کشورهای اروپائی تقسیم خواهند شد واگر کشوری آنان را نپذیرد در اینصورت باید جریمه نقدی بپردازد. این بدان معناست که این کشورها با پرداخت جریمه از به اصطلاح “شر” پناهجویان خلاصی مییابند. از هم اکنون دستکم چهار کشور اتحادیه اروپا از جمله لهستان و مجارستان، اعلام کرده اند که هیچ پناهنده ای را نخواهند پذیرفت ومخالفت خود را با پرداخت جریمه اعلام کرده اند. طبق توافقنامه جدید در خارج از مرزهای اروپا “مراکز پناهندگی” بوجود خواهد آمد که پناهجویان تا تعیین تکلیفشان در آن مراکز نگهداری خواهند شد. هر چند که وزرای داخله اتحادیه درست کردن “مراکز پناهندگی” را عنوان کرده اند، ولی در واقع این مراکز، بازداشتگاههای مخوفی هستند که در خارج از مرزهای قلعه اروپا ایجاد میگردند. برای هموار کردن ایجاد این مراکز نخست وزیر نئوفاشیست ایتالیا به لیبی سفر کرده و با یکی از دو دولت موجود در آنجا توافقنامه امضاء کرد. این البته راز پنهانی نیست که مرزهای لیبی محل کشتار بیرحمانه پناهجویان توسط نیروهای ساحلی این کشور هستند. بازداشتگاهها ی لیبی که پناهجویان در آنها نگهداری میشوند، محل بیرحمانه ترین رفتار با پناهجویان است و آن پناهجویانی هم که در داخل لیبی هنوز پایشان به ساحل و یا به بازداشتگاهها نرسیده است در بازارهای علنی لیبی به بردگی کشیده میشوند.
نخست وزیر ایتالیا سپس همراه رئیس کمیسیون اتحادیه اروپا ونخست وزیر هلند به تونس سفر کرده وبا ” قیس سعید” رئیس جمهور تونس ملاقات کردند. اتحادیه اروپا به او وعده کمک مالی نهصد میلیون یوروئی را دادند که صد میلیون آن برای اسکان دادن پناهجویان وممانعت دولت تونس از خروج پناهجویان از تونس به سمت اروپا اختصاص مییابد. اینکه نخست وزیر نئوفاشیست ایتالیا از “قیس سعید” به عنوان سیاستمداری ستایش میکند که دولت ایتالیا اکنون از پیشنهاد او برای برگزاری کنفرانس بین المللی مهاجرت در رم دفاع میکند، خود گویای جوهر معامله کثیفی است که به بهای جان میلیونها پناهجو انجام گرفته است.
جای سئوال است که در این “مراکز پناهندگی” چگونه پناهجویان قادر خواهند بود دلایل پناهجوئی خود را بیان دارند، کدام وکیل از حقوق آنان دفاع خواهد کرد، به چه زبانی باآنان مصاحبه خواهد شد و چه معیارهائی برای امن شناختن کشورهای ثالث و یا کشورهائی که این پناهجویان از آنجا گریخته اند، به کار گرفته خواهد شد.آیا کشورهای ایران وترکیه برای آن افغانستانی که از جهنم طالبان گریخته و خودرا به مرز اتحادیه اروپا رسانده است، کشورهای ثالث امنی هستند. همان کشورهائی که در خیابان مردمانش به گلوله بسته میشوند ویا مناطق کرد نشینش بمباران هوائی میگردند. آیا آن پناهجوئی که از جنگ داخلی در سودان و یا چاد مسیر پر خطری را طی کرده، از بازار برده فروشان لیبی خود را نجات داه و اگر در دریای مدیترانه طعمه امواج خروشان نگشته و به مرز اروپا رسیده اند، کدام یک از این کشورها در مسیر راهش کشور ثالث و امن هستند؟
وزرای داخله اتحادیه اروپا با این تصمیمشان میلیونها پناهجوی سوریه ای، عراقی، یمنی، اهل چاد ویا سودان را به همان جهنمی گسیل خواهند کرد که از آن گریخته و برای نجات از آن خود را به آب وآتش زده اند. آنچه را دولت های اروپایی انجام می دهند، همانی است که بریتانیا در توافق با کشور افریقائی “رواندا ” ماههاست انجام داده است. تصاویر دلخراش اردوگاه “موریا” در “لسبوس” یونان سیم های خار دار دور این مراکز، خودکشی جوانان وعدم امکانات پزشکی حتی برای کودکان فراموش شدنی نیستند. البته این تصاویر متعلق به یکی از کشورهای اروپاست در اینصورت چندان مشکل نخواهد بود که فهمید چه سرنوشتی در انتظار پناهجویان در بازداشتگاههای خارج از مرزهای اروپا قرار دارد. بی جهت نیست که سازمانهای مدافع پناهجویان توافقنامه را یک” تهاجم آشکار به قانون پناهندگی ویک اشتباه تاریخی” نامیدند.
واقعیت این است تا زمانی که جنگهای نیابتی، مذهبی و قومی که نتیجه حاکمیت بربریت سرمایه داری و میلیتاریسم و مداخله گری نظامی قدرتهای سرمایه داری رقیب است پایان نگیرند، جهان همچنان ناظر تراژدی انسانی آوارگان خواهد بود. طبقه کارگر و بشریت آزادیخواه و برابری طلب جهت پایان دادن به این فجایع دلخراش چاره ای جز پایان گذاشتن به نظمی ندارد که هر لحظه فاجعه می آفریند.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له