شنبه ۱۴ مهر ۱۴۰۳

نوشته: آلن گرش و سارا گریرا . ترجمه از فرانسه بهروز عارفی

تل آویو تا کجا پیش خواهد رفت ؟ اسرائیل که هنوز از تبدیلِ غزه به ویرانه و ارتکاب نسل کشی در آن، راضی نیست، با همان روش ها، با همان کشتارها، با همان ویرانی ها و با اطمینان از پشتیبانی زوال ناپذیر یاری کنندگان مالی غربی اش که این بار، همدست عملکرد او شده اند، عملیات خود را به لبنان مُجاوِر گسترش می دهد.

شمار کشته های بمباران ها از ۱۶۴۰ نفر گذشته است و بر تعداد «شاهکار»های اسرائیل نیز افزوده شده است. نقطه ی آغاز آن، انفجار «پِیجِرها» بود که بسیاری از ناظران غربی را در برابر «شاهکار تکنولوژیکی» از خود بیخود کرد. قربانیان، کشته ها، چهره های متلاشی شده، چشمان کورشده، عضوهای قطع شده و کاملاً از دست رفته، چه اهمیتی دارند. با این همه، تا حد انزجار تکرار خواهند کرد که طرف مقابل، حزب الله است که «تحقیر» شده ، یعنی سازمانی که یادآوری کنیم، فرانسه آن را به عنوان سازمان تروریستی نمی شناسد. گویی، انفجارها در سراسر جامعه رخ نداده که در این رهگذر، میلیشیا و غیرنظامیان را به صورتی تفکیک ناپذیر کشته است. بااین وجود، توسل به تله گذاری، نقض حقوق جنگی است، همان گونه که چندین کارشناس سازمان های امدادگر اعلام کردند (۱)

قتل های زنجیره ای رهبران حزب الله، از جمله حسن نصرالله دبیرکل سازمان، که هر بار با «قربانیان جانبیِ» بسیاری همراه بود، حتی رسوایی نیز بر نمی انگیزد. آخرین گستاخیِ نتانیاهو نسبت به سازمان ملل متحد، آن هم در مقر این سازمان، صدور فرمانِ بمباران های پایتخت لبنان بود. اعضای شورای امنیت سازمان ملل، هر روز، بیش از پیش، توصیه دیوان بین المللی دادگستری CIJ درباره غزه و بقیه سرزمین های اشغالیِ فلسطین را دفن می کنند. دیوان کیفری بین المللی CPI صدور حکم دستگیریِ بنیامین نتانیاهو را به تأخیر می اندازد، در حالی که دادستان این دیوان از فشارهای «رهبران جهان» و دیگران از جمله حمله های شخصی و خانوادگی گله می کند (۲). آیا جو بایدن، امانوئِل ماکرون و اولاف شُولتس علیه این رفتارها اعتراضی کردند ؟

تقریباً یک سال است که چند صدا، که به مثابه ی دیوانه ی شهر تلقی می شود، مصونیت اسرائیل از مجازات را که غرب تقویت اش می کند، افشا می کنند. بدون پُل هوائی برای تحویل سلاح های آمریکائی – به طور عمده و در مقیاسی کمتر، اروپائی – و بدون پشتیبانی دیپلماتیک و سیاسیِ کشورهای غربی چنین جنگی ممکن نبود. فرانسه اگر می خواست، می توانست تصمیماتی بگیرد که به اسرائیل ضربه ای جدی بزند، اما هنوز ار تعلیقِ پروانه صدور اسلحه که به این کشور واگذار کرده است، خودداری می کند. همچنین، فرانسه می تواند، در صحنِ اتحادیه اروپا، همراه با کشورهایی چون اسپانیا، از تعلیقِ توافق نامه ی همکاری با اسرائیل دفاع کند. اما از انجام چنین کاری خودداری می کند.

این نکبه (فاجعه) فلسطینی که تمامی ندارد، و این نابودیِ مرتب که در لبنان شتاب می گیرد، فقط جنایت های اسرائیل نیست، بلکه همچنین جنایت غربی ها نیز می باشد، که در آن، واشینگتن، پاریس و برلین مسئولیتی مستقیم دارند. دور از جنب و جوش ها و نمایش هایی که در روزهای اخیر، مجمع عمومی سازمان ملل صحنه ی آن بود، نباید از خشم بایدن و نیز آرزوهای غیرعملیِ امانوئل ماکرون درباره «حفاظت از غیرنظامیان» فریب بخوریم، ایشان حتی لحظه ای از نشان دادن پشتیبانیِ خلل ناپذیر از حکومت راست افراطی بنیامین نتانیاهو غافل نمانده اند. حتی، خروج شماری از دیپلمات ها از سالن مجمع عمومی سازمان ملل، هنگام سخنرانی نخست وزیر اسرائیل را نیز فراموش کنیم، که این حرکت بیشتر تطهیر بود تا سیاست. زیرا اگر کشورهای غربی نخستین مسئولان جنایت های اسرائیل هستند، دیگران، نظیر روسیه یا چین هیچ تصمیمی برای پایان دادن به این جنگ که هر روز بردامنه ی آن افزوده می شود، و امروز به یَمَن کشیده شده و شاید فردا دامن ایران را نیز بگیرد، اتخاذ نکرده اند.

این جنگ، ما را در عصر تاریکی فرو می برد که در آن، قانون ها، حقوق، پیشگیری از خطا، هر آنچه از فرورفتن انسانیت در وحشیگری جلوگیری می کرد، به طور منظم شکست خورده است. دورانی که یک طرف، تصمیم گرفته که آن دیگری را که «وحشی» اش می پندارد، نابود سازد. اگر از واژه های نتانیاهو استفاده کنیم، «دشمن های وحشی» که «تمدن یهودی-مسیحی» را تهدید می کند. نخست وزیر اسرائیل تلاش می کند غرب را در جنگ تمدن ها درگیر کند که بارمذهبی دارد، و اسرائیل خود را پیشگام آن در خاورمیانه می پندارد. و البته توفیقی نیر کسب کرده است.

با تحویلِ مداوم اسلحه و مهمات به اسرائیل، با پشتیبانیِ زوال ناپذیر از «حقِ دفاع از خودِ» سفسطه آمیز، باامتناع از شناسائی حق تعیین سرنوشت فلسطینیان و مقاومت در برابر اشغالی که «دیوان بین المللی دادگستری» غیرقانونی خوانده و حُکم توقف آن را می دهد – تصمیمی که شورای امنیت سازمان ملل متحد از اجرای آن خودداری می کند – ، این کشورها در مورد تکبُر نفرت انگیزاسرائیل مسئولیت مستقیم دارند. عضوهای نهادهای معتبری چون شورای امنیت سازمان ملل یا «هفت بزرگ 7G» [هفت کشور پرقدرت جهان]، حکومت های این کشورها قانون جنگلی را که اسرائیل تحمیل می کند و نیز منطقِ تنبیه دسته جمعی را تأیید می کنند.

پیش از این، در سال ۲۰۰۱ در افغانستان و در سال ۲۰۰۳ در عراق، این منطق به اجرا در آمده و پیامدهایی داشته که می دانیم. در سال ۱۹۸۲ نیز، اسرائیل به لبنان تجاوز کرده، با اشغال جنوب آن کشور، بیروت را محاصره و بر کشتار های اردوگاه های فلسطینیِ صبرا و شتیلا نظارت کرده بود. این «پیروزی»مرگبار بود که به رشدِ حزب الله منجر شد، درست نظیر سیاست اشغالگرانه ی اسرائیل که به ۷ اکتبر منجر شد. زیرا منطقِ جنگ و استعمار، هرگز نمی تواند به صلح و امنیت بیانجامد.

برگرفته از سایت لوموند دیپلوماتیک


پاورقی ها: ۱ – برای نمونه به گزارش عفو بین المللی مراجعه کنید: le rapport d’Amnesty International, « Sept choses à savoir sur les attaques aux bipeurs et talkies-walkies au Liban », 23 septembre 2024.
۲ – به مصاحبه ی وی با بی بی سی گوش دهید: « ICC chief prosecutor defends Netanyahu arrest warrant in BBC interview », 5 septembre 2024