یکشنبه ۱۰ فروردین ۱۴۰۴

احسان سهرابی، فعال کارگری با تاکید بر اینکه افزایش ٤۵ درصدی مزد تکافوی افزایش هزینه‌های زندگی در سال جدید را نمی‌دهد؛ گفت: « با این حال، یک تفاوت عمده مذاکرات مزدی امسال با سال‌های قبل داشت و آن اینکه، دولتی‌ها سعی کردند با رویکرد وفاق به میز مذاکره بیایند و حرف نمایندگان کارگری شنیده شد. مدیریت جلسه به شیوه‌ای بهتر از سال‌های گذشته صورت گرفت و طرفین در پایان کار، به یک اجماع نسبی رسیدند.

یک بحث مهم در ارتباط با سبد معیشت خانوارهای کارگری است؛ در نهایت سبد معیشت حدود ۲۵ میلیون تومان اعلام شد ولی بازهم حداقل دستمزد به اندازه سبد معیشت تعیین نشد؛ متاسفانه بازهم سبد معیشت محقق نشد؛ سبد معیشت، یکی از مولفه‌های اصلی است که قانونگذار برای تعیین دستمزد در نظر گرفته و هدف این بوده که قدرت خرید کارگران در گذر زمان حفظ شود. متاسفانه بازار برای کارگران تبدیل به موزه شده؛ خانواده‌های کارگری قادر به خرید از فروشگاه‌های مختلف نیستند و شب عید، کارگران پا به مغازه‌های فروش البسه، آجیل و شیرینی نگذاشتند؛ فرزندان کارگران مجبورند به تماشای اجناس بازار اکتفا کنند و حسرت بکشند.»

این فعال کارگری با تاکید بر اینکه در شرایط فعلی، افزایش ٤۵ درصدی دستمزد برای دولت افتخاری به دنبال ندارد؛ گفت: « ساعت یک صبح دستمزد افزایش یافت؛ به چند ساعت نکشیده، قیمت سکه و ارز دوباره بالا رفت. پس چطور می‌شود از افزایش ٤۵ درصدی حداقل مزد و ۳۲ درصدی سایر سطوح دفاع کرد؟ به راستی گناه این سوءمدیریت‌ها بر گردن کیست؟ چرا پاسخگوی دردهای مردم نیستند؟ اقدام موثری برای بهبود شاخص‌های زندگی مردم صورت نمی‌گیرد، حتی مبلغ یارانه نقدی فریز شده است بازار با شیب تند در مسیر صعود قرار گرفته است؛ یکبار مرغ از سفره‌ها پر می‌کشد، بار دیگر قیمت سیب زمینی فضایی می‌شود؛ دولت نیز به نظر می‌رسد توان یا اختیار مهار بازار را ندارد، برای مثال، سیب زمینی را با نرخ پایین صادر و با نرخ بالاتر وارد می‌کنند.

دولت باید پاسخ بدهد که با این نوسانات ارزی و تورم، افزایش ٤۵ درصدی حداقل مزد چطور توان ماندگاری خواهد داشت. مهم‌ترین ضربه این شرایط به ستون فقرات طبقه کارگر وارد می‌شود؛ ما صدای خرد شدن استخوان‌های کارگران را می‌شنویم؛ مزدبگیران نه توان تامین مواد غذایی خانوار را دارند نه قدرت این را دارند که هزینه‌های دارو و درمان را بپردازند؛ این شرایط باید تغییر کند؛ اصلاحات ساختاری مورد نیاز است. اوضاع بایستی فراتر از جناح بازی‌های سیاسی که سالهاست دودِ این دعواها به چشم کارگران رفته، تغییر کند.