یکشنبه ۳ مرداد ۱۴۰۰

روز جمعه اول تیرماه کارکنان عملیاتی سکوهای گازی طی نامه ای خطاب به معاون عملیات و پشتیبانی شرکت نفت و گاز پارس جنوبی اعلام کردند که از روز شنبه دوم مرداد ماه از عزیمت به سکوهای عسلویه خوداری میکنند و همچنین در سایت یک عسلویه و فرودگاه دست به تجمع اعتراضی خواهند زد. به گزارش شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، شمار کارکنان ۲۹۰ نفر است و دلیل اعتراض آنها به نحوه ی افزایش مزدی سال ۱۴۰۰ و خلف وعده های داده شده مقامات مسئول اعلام شده است.

کارکنان عملیاتی سکوهای گازی  در حالی به اعتصاب سراسری کارگران پیمانی نفت و پتروشیمی می پیوندند که اعتراضات مردم خوزستان همچنان ادامه دارد. گسیل گسترده ی نیروهای سرکوبگر امنیتی و یگان های ویژه تاکنون  نتوانسته خیزش مردم در خوزستان را فرو بنشاند.  موج این اعتراضات تاکنون دستکم ۲۸ شهر را فرا گرفته است. اعمال خشونت و سرکوب مردم معترض و تشنگان آب در استان خوزستان در حالی صورت میگیرد که مردم ایران درگیر موج پنجم کرونا هستند. قاسم جان‌بابایی، معاون درمان وزارت بهداشت به دلیل شیوع گسترده موج پنجم کرونا در سراسر ایران در تمامی بیمارستان‌ها اعلام آماده باش داده است. کانال خبری وزارت بهداشت خود جمهوری اسلامی در خصوص رنگنبدی جدید کرونایی اعلام نموده، ۲۳۲ شهرستان در وضعیت قرمز، ۱۱۷ شهرستان در وضعیت نارنجی و ۹۹ شهرستان در وضعیت زرد قرار دارند. همه گیری کرونا، مشکلات معیشتی کارگران و تهیدستان، تعطیلی واحدهای تولیدی و بیکارسازی ها، بحران در موسسات اعتباری صندوق های بازنشستگی،  گرانی روز به روز مواد غذایی، مشکلات زیست محیطی و تشدید بحران کم آبی زندگی بخش وسیعی از ساکنان شهرها و روستاهای ایران را در شرایط بس دشواری قرار داده است.

گسترش اعتصابات کارگری و خیزش مردم خوزستان در شرایط همه گیری کرونا نشان از آن دارد که کارگران و مردم بیش از این تاب تحمل این همه فقر و محرومیت را ندارند. اعتصاب سراسری کارگران پروژه ای پیمانی صنایع نفت و پتروشیمی، اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه، خیزش قهرمانانه مردم خوزستان، تداوم تجمع اعتراضی بازنشستگان پاسخ طبقه کارگر و تهیدستان شهری به استراتژی سرکوب عریان و گسترده رژیم اسلامی است. اگر رژیم جمهوری اسلامی با یکدست کردن قوای سه گانه و با رئیسی جلاد به میدان آمده است، طبقه کارگر و تهیدستان شهری هم با اعتصابات سراسری و به اعتراضات خیابانی به مقابله برخاسته اند. اگر چه اعتراض به کم آبی جرقه خیزش خوزستان را زده است، اما این خیزش کلیت رژیم و سیاست های کلان آن که منطقه را به نابودی کشانده است را هدف قرار داده است.

برای به شکست کشاندن استراتژی سرکوب رژیم و برای زمینگیر کردن ماشین سرکوب آن، پیوند جنبش های اعتراضی در کف خیابان با جنبش اعتصابی کارگران در کارخانه و مراکز تولید و خدماتی به یک ضرورت سیاسی و مبارزاتی تبدیل شده است. شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی صنعت نفت در حمایت از خیزش مردم خوزستان طی بیانیه ای اعلام کردند: «مطالبات مردم خوزستان مطالبات ما کارگران نفت که بخشی زیادی از سال را دقیقا در خوزستان و استانهای همجوار آن در جنوب ایران بسر میبریم و زیر آفتاب سوزان تابستانی کار میکنیم نیز هست. سیاست های سودجویانه سرمایه داری و حرص و ولع وابستگان به نهادهای حکومتی محیط زیست را در همه جا تخریب کرده و به نابودی کشانده است و در برابر این فاجعه مردم بی تامین به حال خود سپرده شده اند و نتیجه همه اینها وضعیت اسفباری است که امروز در خوزستان جلوی چشممان قرار دارد. بعلاوه همه مردم فغانشان از فقر و گرسنگی و بی عدالتی ها و اختلاسها بلند است. تا جاییکه حتی آب شرب هم از آنها گرفته شده است. این وضع باید از اساس و پایه تغییر کند. ما هم در این دردها شریکیم. مردم محروم و رنج کشیده خوزستان امروز صدای اعتراض همه ما کارگران و مردم در سراسر کشور هستند و حمایتشان میکنیم.»

کارگران و مردم جان به لب رسیده ایران که با نرفتن به پای صندوق نمایش انتخاباتی در روز ۲۸ خرداد و با «نه بزرگ » نمایش انتخاباتی رژیم را رسوا و به شکست کشاندند، اکنون هم با موج اعتصابات و خیزش خیابانی خود نشان دادند که مرعوب استراتژی سرکوب عریان و بی امان رژیم نمی شوند. این تحول نشانه امید بخشی از پیوند جنبش اعتراضی خیابان با جنبش اعتراضی و اعتصاب کارگران در محیط کار و تولید است. خیزش قهرمانانه مردم خوزستان که با فریاد مرگ بر جمهوری اسلامی، مرگ بر خامنه ای همراه شده است فقط در همبستگی و پیوند با اعتصاب سراسری و با شکوه کارگران پیمانی نفت و پتروشیمی، در همبستگی با کارگران هفت تپه و فولاد اهواز، در همبستگی با اعتراضات بازنشستگان و معلمان و دانشجویان و جنبش های اعتراضی در سراسر ایران است که می تواند جایگاه واقعی خود را در به عقب نشاندن حکومت اسلامی و مبارزه برای سرنگونی آن باز یابد. در دل این اعتصابات، خیزش های توده ای و جنبش های اعتراضی است که شرایط برپائی شوراها و دیگر تشکل های پایدار کارگری، ایجاد شوراهای محلات و نهادهای حاکمیت کارگری و توده ای و ملزومات نبرد نهایی برای سرنگونی انقلابی جمهوری فراهم می آید.