شورش کشاورزان فرانسوی به کدام سو می‌رود راست یا چپ؟
سه شنبه ۱۰ بهمن ۱۴۰۲
برگرفته از سایت حزب کارگران سوسیالیست SWP / برگردان: ناصر پیشرو
لینک کوتاه: https://wp.me/paiHc5-Iq
کار چپ‌ها و تشکل‌های کارگری این است که با دخالت‌گری جنبش را به مسیر درست هدایت کنند نه این‌که به کناری ایستاده و تماشاگررویداها باشند.
کشاورزان فرانسوی اعتراضات مبارزه‌جویانه را در سراسر کشور از طریق مسدودکردن جاده‌ها، سمپاشی با گچ در تالارهای شهر و کاروان‌هایی از تراکتور تحت‌عنوان «عملیات حلزون» برای ایجاد ترافیک به راه‌انداخته‌اند
کشاورزان از ساعت 14 روز دوشنبه «محاصره پایتخت برای مدت نامعلوم» را آغاز می‌کنند. FNSEA، سازمان اصلی کشاورزان، گفت: «تمام جاده‌های اصلی منتهی به پاریس توسط کشاورزان اشغال خواهد شد».
بر اساس گزارش FNSEA، روز جمعه گذشته بیش از 70000 کشاورز با 41000 تراکتور در 85 بخش از 101 بخش فرانسه تظاهرات کردند. آن‌ها 60 راه اصلی را عمدتاً در مناطق کشاورزی سنگین
مسدود کردند، و رفت و آمد را برای مدت‌های مختلف در شش بزرگراه متوقف کردند.
در ناربون در جنوب، کشاورزان ساختمان اداره مزایای روستایی را سوزاندند. در جای دیگر آن‌ها باجه‌های عوارضی در نزدیکی مونپلیه و یک دفتر گمرکی در نیمس را آتش زدند.
کشاورزان کامیون‌هایی را که محصولات کشورهای خارج از فرانسه را حمل می‌کردند متوقف نموده و یا آن‌ها را از کار انداختند و یا به رستو دو کوور تحویل دادند که یک موسسه خیریه‌ای است که بسته‌های غذایی و غذای گرم را برای افرادی با شرایط سخت زندگی توزیع می‌کند.
برای بسیاری از کشاورزان کوچک فقر واقعی است. آن‌ها توسط تولیدکنندگان بزرگ، دولت و سوپرمارکت‌ها تحت فشار قرار گرفته‌اند.
همان‌طور که یکی از کشاورزان می گوید: «هزینه‌های ما در حال افزایش است،نظیر – گازوئیل، انرژی، محصولات بهداشتی گیاهی. در ضمن ما نمی‌توانیم چیزی را که تولید می‌کنیم بفروشیم زیرا هزینه زندگی دیگران نیز در حال افزایش است. مزرعه من، چند هکتار است و سیب، گلابی و کیوی معادل 680 پوند در ماه درآمد می‌دهد. من بچه دارم. بدون دستمزدی از شریکم از پس زندگی بر نمی‌آمدیم. برای یک کیلو سیب، من 35 سنت، از توزیع کنندگان دریافت می‌کنم و او 80 سنت به سوپرمارکت آن را به قیمت سه یورو می‌فروشد. ما می خواهیم سود تقسیم شود تا بتوانیم از درآمد کارمان با عزت زندگی‌کنیم.»
خواسته‌های کشاورزان شامل کاهش مالیات بر سوخت مصرفی آن‌ها، کاغذبازی کم‌تر برای ادعای حمایت دولت و پرداخت عادلانه تر از سوی توزیع کنندگان و خرده فروشان است. هم‌چنین آن‌ها خواهان مقررات زیست‌محیطی کم‌تری از اتحادیه اروپا و محدودیت‌هایی بر «کالاهای خارجی» هستند.
این فریاد خشم «مرد کوچک» است که به دشمنان واقعی و خیالی حمله می‌کند. اغلب کشاورزان عناصری از جناح چپ و ایده‌های واپس‌گرا را با هم دارند. آن‌ها مانند همه مالکان کوچک ، می توانند با ایده شورش مترقی و جمعی در کنار کارگران بوده و به جنبش آن‌ها جذب شوند. هم‌چنین آن‌ها می‌توانند پشت خواسته‌های نژادپرستانه، بیگانه‌هراسی و محدود و منجمد صف‌آرایی کنند.
چپ و تشکل‌های کارگری باید تلاش کنند که این نوع جنبش‌ها را به سمت درست هدایت کنند. سوسیالیست‌ها نمی‌توانند ناظر و تماشگر این نوع اعتراضات باشند بلکه باید تلاش کنند آن را به سمت درست تغییر دهند.
شورش کشاورزان در آغاز سال در آلمان آغاز شد و سپس دامنه آن به لهستان، هلند و بلژیک گسترش یافت. کشاورزی در فرانسه، مانند همه جای اروپا، تحت سلطه تولیدکنندگان بزرگ تجارت کشاورزی هستند. اصولا بین مالکین کوچک ناامیدی زیادی از شرایط وجود دارد.
تصاویر و فیلم‌های اعتراضی نشان می‌دهد که راننده‌های تراکتورهای روانه شده در خیابان از نوع ماشین‌آلات بزرگی نیستند که توسط شرکت‌های بزرگ استفاده می‌شود. اغلب این کشاورزان افراد مسن هستند و بسیاری نیز به‌نظر می‌رسد که اواخر عمر خود را می‌گذرانند.
جنوب فرانسه، مرکز اعتراضات، منطقه‌ای است که بیش‌ترین آسیب را از تغییرات اقلیمی وارد کرده‌است. اگرچه بسیاری از کشاورزان نمی‌دانند که چرا باید در مورد آن اقدام کنند، در حالی‌که سایر صنایع تخریب‌کننده اقدام کمی انجام می‌دهند.
دولت امانوئل ماکرون، رئیس جمهور نئولیبرال، با احتیاط و همدردی بسیار واکنش نشان داده‌است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که بیش از 85 درصد مردم از اعتراضات حمایت می‌کنند.
جرالد دارونین، وزیر کشور، به کشاورزان گفته است که می‌خواهد «از آن‌ها حمایت سیاسی‌کند و در عین حال آن‌ها را قانع کند که به‌اموال عمومی احترام بگذارند و به پلیس ضدشورش گفته که دستور حمله به‌ان‌ها را نخواهد داد.»
او به دروغ می گوید: «من پلیس ضد شورش را علیه مردمی که در رنج هستند اعزام نمی‌کنم.» البته اگر آن‌ها اعتصاب‌کنندگان یا جوانانی باشند که علیه نژادپرستی خشمگین شده و به خیابان سرازیر شوند از دستور حمله به آن‌ها دریغ نمی‌کند.
روز جمعه، گابریل آتال، نخست وزیری که اخیراً منصوب شده ، برای ارائه امتیازهایی به منطقه Haute-Garonne رفت. او از بسته‌های یونجه به‌عنوان میز استفاده کرد و پیشنهاد کاهش مالیات گازوئیل و چند اقدام جزئی دیگر را ارائه کرد. اما کشاورزان که‌ا غلب در جلسات جمعی برای گوش دادن به سخنرانی او جمع می شدند، این پیشنهاد را بسیار اندک و دیرهنگام اعلام نموده و محکوم کردند. آن‌ها از تقسیم شدن به گروه‌های «مسئول» و «وحشی» آن‌طور که دولت امیدوار بود، خودداری‌کردند.
روز پنجشنبه، فدراسیون اتحادیه‌های کارگری CGT، که یک سازمان مبارزه و توده‌ای‌کارگران است، بیانیه‌ای در حمایت از کشاورزان منتشر کرد.
در این بیانیه آمده‌است: «مانند کارگران، به‌ویژه کارگران کشاورزی، کشاورزان بیش‌تری نیز هستند که دیگر از کار خود امرار معاش نمی‌کنند. در همان زمان، قیمت مواد غذایی در حال افزایش است و کارمندان بیش‌تری نیز در حال جدال با معیشت و تغزیه مناسب هستند. چرا؟ زیرا ثروت توسط شرکت‌های چندملیتی کشاورزی که مداوما گسترش می‌یابند، تسخیر می‌شود.
کشاورزان هم‌چنین اولین بازندگان اصلی ناشی از عدم حمایت از شرایط زیست محیطی‌کشاورزی هستند. راست افراطی برای انحراف از صاحبان قدرت، اشکال اپوزیسیون جنسیتی، نژادپرستانه و همجنس‌گراهراسی را سازماندهی می‌کند.
کشاورزانی می‌گویند «کل مدل کشاورزی باید بازنگری شود تا بتوان خوب تولید کرد، غذای مناسب داشت و از کاردرآمد خوبی داشت. بنابراین دستمزدها باید افزایش یابد تا کارگران بتوانند مواد غذایی باکیفیت تولید شده در داخل بخرند».
اما در پاسخ، رئیس کشاورزان جوان، یکی از شاخه‌های FNSEA، گفت: «ما هرگز برای جنبش‌های اجتماعی جمع نشده‌ایم. ما درگیر نبردهای یکسانی نیستیم، بحث اختلاط موضوعات نیز مطرح نیست.»
رسانه‌های فرانسوی این جنبش را به شورش جلیقه زردها تشبیه کرده‌اند که در سال‌های 19-2018 فرانسه را درنوردید و حکومت مکرون را متزلزل کرد.
برخی از کشاورزان با افتخارر از این مبارزان نام برده و خود را با بخشی از یک حس سراسری هم‌سرنوشتی با مبارزه علیه نابرابری و سلطه نخبگان می‌دانند. اما دیگرانی هستند که می گویند: «ما مثل آن‌ها نیستیم، ما از مزایایی برخوردار نیستیم، ما از حرفه خود دفاع می‌کنیم.»
حداقل پنج اتحادیه کشاورزان وجود دارد. بزرگترین، FNSEA است که‌از نظر سیاسی تحت سلطه گروه‌هایی از بزرگ مزرعه داران است. آن‌ها در 50 سال گذشته عملاً همراه با دولت سیستم کشاورزی فرانسه را مدیریت کرده‌اند.
ریاست آن را آرنو روسو به عهده دارد که برای اولین‌بار به‌عنوان تاجر محصولات کشاورزی در بازارهای مالی فعالیت می‌کرد. سپس او یک مزرعه 700 هکتاری را تصاحب کرد که ده برابر اندازه متوسط مزرعه فرانسوی است.
در وب‌سایت Revolution Permanente درج شده که «کریستیان لمبرت، رئیس سابق FNSEA، اکنون در هیئت مدیره کریدیت آگریکول است. بانکی که بسیاری از کشاورزان به‌ان بدهکار هستند»
اتحادیه دیگری به نام «هماهنگی روستایی» به راست افراطی گرایش دارد، اگرچه همه اعضای آن از فاشیست‌های مارین لوپن حمایت نمی‌کنند. برخی از مهم‌ترین اعتراضات را رهبری کرده‌است، اما اعضای آن نیز با برخی از نظرات عقب‌افتاده مخالفت می‌کنند.
کنفدراسیون دهقانی (CP) و جنبش دفاع از کشاورزان بیش‌تر از جناح چپ هستند.
پس از اعتصابات و اعتراضات گسترده بازنشستگان یک سال پیش و سپس قیام های عمدتاً شهری پس از قتل ناهل م اعتراضات کشاورزان از مهم‌ترین اعتراضات است. فاشیست‌ها امیدوارند که‌از آن سود ببرند. اما هم‌چنین این اعتراضات می‌تواند به حس مبارزه‌ای که اخیراً دراعتراض‌های توده‌ای به قوانین نژادپرستانه بوده، نزدیک و هم‌سرنوشت شود.
پیشینه شورش کشاورزان فرانسوی
- کشاورزی فرانسه هنوز هم افراد زیادی را استخدام می‌کند و بسیاری از آن‌ها درآمد چندانی ندارند.
- در فرانسه بیش از 700000 کشاورز – مالک و نه کارگر – وجود دارد، در حالی‌که این رقم در بریتانیا 100000 نفر است.
- در فرانسه حدود 456000 مزرعه با وسعت متوسط 69 هکتار وجود دارد. یک هکتار تقریباً به‌اندازه یک زمین فوتبال است. با توجه به این‌که 69 هکتار میانگین است، زمین‌ها مزارع کوچک 25 هکتاری یا حتی کم‌تر هستند. این برای امرار معاش کافی نیست.
- بیش از نیمی از مزارع فرانسه بدون یارانه‌اتحادیه‌اروپا ورشکست خواهند شد. اما 80 درصد کمک‌ها و یارانه‌ها به 20 درصد بزرگ مالکان کشاورزی داده می‌شود.
- نرخ فقر در میان کشاورزان فرانسوی 18 درصد در مقایسه با 14.5 درصد در جمعیت عمومی است. به گفته وزارت کشاورزی، درآمد کشاورزان در 30 سال گذشته به‌طور متوسط 40 درصد کاهش یافته است.
- امانوئل بسنیر، مدیر اجرایی شرکت بزرگ تولید کننده شیر لاکتالیس، یکی از ثروتمندترین مردان کشور است که به گفته مجله فوربس ثروت او بیش از 20 میلیارد پوند تخمین زده شده‌است. تولیدکنندگان شیر فرانسوی به طور متوسط سالانه 22000 پوند درآمد دارند.
- نزدیک به 200000 کشاورز تا سال 2026 به سن بازنشستگی خواهند رسید. آن‌ها در آن زمان حدود 350 پوند در ماه مستمری دریافت می‌کنند. تعجب‌برانگیز نیست که در بسیاری از موارد، فرزندان کشاورزان، نمی‌خواهند صاحب مزرعه باشند آن‌ها تا سنین پیری و تا زمانی‌که دیگر نتوانند حدود 70 ساعت در هفته برای حفظ سقف بالای سر خود کار می‌کنند.
منبع سایت کارگران سوسیالیست بریتانیا در لینک زیر است: