جمعه ۲۰ اسفند ۱۴۰۰

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران با انتشار بیانیه ای به موقعیت فعلی معلمان و اهمیت شغل آنها پرداخته و گفته است که اگرفریاد معلمان معترض درخیابان سرکوب شود، این به معنای حل مشکلات و بحرانهای پیش روی حاکمان سیاسی نخواهد بود. بلکه حاکمان سیاسی با این شیوه سرکوب، فقط شکل فریاد زدن و دادخواهی و شکل اعتراض را عوض خواهند کرد، و هرگز نخواهند توانست فریادها را خاموش کنند. این بیانیه افزوده است که باید به سردمداران اطمینان داد،شیوه ی سرکوب در پاسخ به خواست مردم ، بویژه فرهنگیان در هیچ دوره ای از تاریخ ، مشکل گشا نبوده ، بلکه همواره نتیجه ی معکوس داده است ، و آنان به این آسانی نخواهند توانست جنبش فرهنگیان را که ریشه در اراده ی آگاهانه و آمیخته به دلیری یک میلیون و هشتصد و‌پنجاه هزار فرهنگی شاغل و بازنشسته دارد را خاموش کنند. شورای هماهنگی در انتها هشدار داده است که جنبش معلمان ایران به زودی بار دیگر خیابانها را فتح خواهد نمود، و بی اعتنایی حاکمیت نسبت به خواسته های انباشته شده ی فرهنگیان و ادامه ی سرکوبهای آرام یا خشونت آمیز را محکوم نموده و حق خود می داند که ازفرهنگیان ستمدیده دفاع نموده وتا رسیدن به خواسته های قانونی و طبیعی خود کنشهای لازم را به زودی از سر گیرد.

متن کامل این بیانیه در زیر آمده است:

معلمان درکجای شطرنج جامعه ایستاده اند و چه توانایی هایی دارند؟

برهیچ انسان آگاهی پوشیده نیست، که نیروی انسانی، بزرگترین سرمایه ی هر جامعه است.نیروی انسانی است که پدید آورنده ی بزرگترین سرمایه هاست، آموزش وپرورش نه تنهاسرمایه ، بلکه سرمایه سازاست.

دراین راستا معلمان نقش اصلی و تعیین کننده را دارند.
سرمایه گذاران برای باردهی سرمایه ی خود با سه دوره سرمایه گذاری از دید زمان (بلند مدت،کوتاه مدت ومیان مدت) روبرو هستند.

می توان گفت آموزش درهرکشوری قابلیت بهره برداری از هرسه روش سرمایه گذاری را داراست.اما کاربرد آنها بستگی به هدفگذاری، برنامه ریزی و شیوه ی اجرای آن دارد.

معلمان بی بروبرگردازمجریان خط اول اینگونه سرمایه گذاریها هستند، معلمان می توانندازهمه ی امکانات فراهم شده،فقط بر پایه ی خواست،اراده،دانش واهداف خود،در راستای آموزش بهره برداری کنند.

معلمان می توانندمعترض،منتقد، اندیشمند، نویسنده، فیلسوف، یا انسانهایی رام، سر به زیر و مقلد پرورش دهند، و این هشداری است که باید برنامه ریزان حاکم را به خود آورده و اهمیت آموزش وپرورش تا دانشگاه رادرک کنند.

اگرفریاد معلمان معترض درخیابان سرکوب شود،اگر بوسیله ی حراستها تهدید و ارعاب شوند، اگرحقوقشان پایین باشد،اگر توبیخ و انفصال ازخدمت بگیرند، اگراز ادامه ی تحصیل بازداشته شوند،اگراز پستهای مدیریتی محروم و یا به کمک هر سیاستی سرکوب شوند،این به معنای حل مشکلات و بحرانهای پیش روی حاکمان سیاسی نخواهد بود. بلکه حاکمان سیاسی بااین شیوه ی سرکوب،فقط شکل فریادزدن ودادخواهی وشکل اعتراض را عوض خواهندکرد، و هرگزنخواهند توانست فریادها راخاموش کنند.

معلمان ابزارهایی دردست دارند که از همه ی این شیوه های اعتراضی موثرتر و کارآمدتراست.
آنان می توانند روی تفکردانش آموزان چنان کار کنند،که ظرف چندسال جوانان را آنگونه تربیت نمایند، که خود می خواهند.

شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران،از ۲۳ شهریورتا۳ اسفند ۱۴۰۰ فراخوان ۱۱ تجمع گسترده را انجام داد،که هربار باشکوهتر ازگذشته با استقبال گسترده ی فرهنگیان کشور روبروشد، که این همدلی وهمراهی جای سپاس فراوان دارد.

دراین دوران( از۲۳شهریورتا ۳ اسفند ۱۴۰۰ ) «نیروهای امنیتی، سپاه پاسداران ، وزارت اطلاعات، پلیس امنیت، به کمک حراست ادارات آموزش وپرورش » هزاران اس ام اس تهدیدآمیز،احضار و پرونده سازی، بطور آرام وبی صدابرای معلمان کشورفرستاد.

همچنین نیروهای امنیتی بجزدر چند شهر واستان مانند: مشهد، البرز، دلفان، شیراز واهوازدرسایر نقاط کشوربرخورد خشونت آمیزی انجام ندادند ، بی گمان متهم ردیف اول این برخوردهای خشونت آمیز حراستها و مدیر کل های استانها و روسای آموزش وپرورش شهرستانهای یاد شده می باشد.

اماشیوه ی برخورد آرام وخشونت پرهیز ازسوی نیروهای امنیتی ، فقط با هدف شناسایی ونشان کردن مهره های فعال صنفی فرهنگیان بوده است.

پس ازسوم اسفند ۱۴۰۰ در دههاشهر ایران فعالان صنفی فرهنگی بطور گسترده احضار، تهدید، توبیخ، متهم و برخی پرونده های چندین سال گذشته ی آنان باردیگر گشوده و فعالان صنفی تحت پیگردغیرقانونی قرارگرفتند.

اینگونه برخوردهابرای فعالان صنفی رفتاری تجربه شده است، حاکمیت مانند همیشه ، پس از سکوتی معنا دار به قصد آنالیز کردن و شناسایی نیروها ی مصمم و خط مقدم ، با انجام عملیات انتقامجویانه به قصد از هم پاشاندن شیرازه ی جنبش فرهنگیان ، با همه ی قوا، به سرکوب بازداشت ، تهدید ، تطمیع ، پرونده سازی و ایجاد رعب و وحشت دست زد، برای هر صدای عدالت خواهانه ای شمشیر خود را از نیام بیرون کشیده و قلع و قمع را آغاز نمود.

اما باید به سردمداران اطمینان داد،شیوه ی سرکوب در پاسخ به خواست مردم ، بویژه فرهنگیان در هیچ دوره ای از تاریخ ، مشکل گشا نبوده ، بلکه همواره نتیجه ی معکوس داده است ، و آنان به این آسانی نخواهند توانست جنبش فرهنگیان را که ریشه در اراده ی آگاهانه و آمیخته به دلیری یک میلیون و هشتصد و‌پنجاه هزار فرهنگی شاغل و بازنشسته دارد را خاموش کنند.

به این وسیله به آگاهی فرهنگیان ، دانش آموزان و اولیای محترم دانش آموزان می رساند ، جنبش معلمان ایران در قالب شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران ، به زودی بار دیگر خیابانها را فتح خواهد نمود، و بی اعتنایی حاکمیت نسبت به خواسته های انباشته شده ی فرهنگیان(آزادی معلمان زندانی ، قانون رتبه بندی ، قانون همسان سازی حقوق بازنشستگان ، استخدام رسمی نیروهای موقت ، نهضت سواد آموزی ، مربیان پیش دبستانی ، معلمان خرید خدمات آموزشی ، خدمتگذاران ، پاداش پایان خدمت بازنشستگان ) بویژه اجرای اصل۳۰ قانون اساسی یعنی آموزش رایگان و با کیفیت برای فرزندان ایران زمین که مطالبه ی ۸۰ میلیون ایرانی است ، و ادامه ی سرکوبهای آرام یا خشونت آمیز را محکوم نموده و حق خود می داند که ازفرهنگیان ستمدیده دفاع نموده وتا رسیدن به خواسته های قانونی وطبیعی خود کنشهای لازم را به زودی از سر گیرد.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
۱۸ اسفند ۱۴۰۰