سخنی به مناسبت پیروزی درخشان کارگران صنایع اتومبیل سازی آمریکا؛ «ما از تاریخ میآموزیم و همزمان تاریخ میآفرینیم»
دوشنبه ۱۵ آبان ۱۴۰۲
این جمله دبیر کل اتحادیه کارگران صنایع اتومبیل سازی آمریکا در روز دوشنبه ۳۰ اکتبر۲۰۲۳ بود. در این روز اعتصابات کارگران صنایع اتومبیل سازی در آمریکا با امضای قرارداد جمعی مابین “سندیکای کارگران اتومبیل سازی” و مدیران کمپانی “جنرال موتور” با موفقیت پایان یافت. در روزهای قبلتر قرارداد جمعی بین اتحادیه و مدیران کمپانیهای “فورد” و” استلانتیس” امضاء شده بود. طبق قرارداد جمعی با کمپانی “جنرال موتور” که چهار سال و نیم دوام خواهد داشت، دستمزد کارگران ۲۵ درصد افزایش مییابد. این در حالی است که درتمام بیست و یکسال گذشته در مجموع مزد کارگران ۲۳ درصد افزایش یافته بود. این افزایش دستمزدها حتی از مجموع آن سالها بیشتر بود. مضافا اینکه دستمزد کارگران جدید با افزایش ۷۰ درصد از ۱۸ دلار به ۳۰ دلار درساعت و دستمزد کارگران ماهر با افزایش ۳۳ درصد از ۳۲.۳۲ دلار به ۴۲.۹۵ دلار در ساعت افزایش یافت. کارگران قراردادی بعد از پایان نود روز بین ۵۱ تا ۱۱۵ درصد افزایش دستمزد خواهند داشت. کمپانی ” فورد” توافق خود با افزایش ۳۳ در صد را اعلام کرده و کمپانی “استلانتیس” افزایش ۲۵ درصد دستمزد را پذیرفته بود. در واقع اکنون همه کارگران در بخشهای مختلف در یک قرارداد جمعی قرار گرفته اند و این به مفهوم این است که نقطه پایانی به قراردادهای جداگانه که اسلحه کارفرما جهت شکاف انداختن مابین کارگران بود، گذاشته میشود. بی جهت نبود که دبیرکل سندیکا بعد ار امضای قرارداد در یک پیام تویتری نوشت که ” این یک پیروزی نفس گیر بعد از اعتصابات دهه سی در قرن گذشته بود”. اتحادیه کارگران اتومبیل سازی ۱۴۶هزار تن از کارگران را که در صنایع اتومبیل سازی اشتغال دارند، نمایندگی میکند. این اولین باربود که همزمان در سه کمپانی کارگران دست به اعتصاب زده بودند.با امضای قرارداد جمعی اعتصاباتی که از شش هفته پیش در سه غول اتومبیل سازی آمریکا آغاز شده بود، با پیروزی درخشان کارگران پایان یافت.
اتحادیه اعتصاب خود را ” اعتصاب شورشی” نام نهاده بود. این بازگشت به سنت اعتصاب شورشی کارگران اتومبیل سازی در دهه سی، قرن گذشته با نام “اعتصاب نشسته،” و پیام آشکاری به مدیران کمپانیها بود. میدانیم که از آخرین روز پایانی سال ۱۹۳۶ صد و سی و شش هزار نفر از کارگران کمپانی ” جنرال موتور” دست از کار کشیده و کارخانه را به مدت ۴۶ روز به اشغال خود درآوردند.۴۶ روز تمام به جای صدای برخورد فلز با فلز و به جای صدای حرکت چرخها این بار صدای گفتگوی کارگران با یکدیگر، صدای بازی پینگ پونگ وصدای آوازهای جمعی آنان شنیده میشد. کارگران با این اعتصاب در واقع با جان خود بازی میکردند. هم خطر اخراج آنان میرفت وهم کارفرما بعد از شوک اولیه نیروهای انتظامی را برای سرکوب کارگران گسیل داشت.
سالهای دهه بیست سالهای بی حقوقی و بهره کشی شدید از کارگران بود. با بحران جهانی ۱٩۲۹ این بی حقوقی و بهرەکشی به اوج خود رسید. کارفرمایان بحران را بهانه ای جهت هجوم وحشیانه به کارگران قرار دادند. در واقع بحران اقتصادی جهانی ۱۹۲۹ که یکی ازنتایج – ش عروج فاشیسم و جنگ خانمانسوز جهانی دوم بود، بازار خرید اتومبیل را به رکود کامل کشانده بود. مدیران برای مقابله با بحران در اولین اقدام خود دست به اخراجهای وسیع زده و حتی کارگران قدیمی نیز قربانی این اخراج سازیها گشتند. وحشت از اخراج و گرسنگی سبب گردیده بود که کارگران بدون مقاومت تسلیم این شرایط وخامتبار گردند. با پایان سالهای قحطی کارفرمایان همان سیاست خود را ادامه دادند.
این شرایط فلاکت بار سبب ایجاد یک نارضایتی عمومی در بین کارگران گشته وآنان منتظر فرصتی بودند که دست به شورش بزنند. این فرصت با تصویب قانون کار جدید در سال هزار و نهصد و سی و پنج بوجود آمد. طبق این قانون کارگران اجازه تشکیل اتحادیه، اجازه امضای قرارداد جمعی و حتی اجازه مراجعه به دادگاه بررسی اختلاف بین کارفرما و کارگر را یافتند. این بار ناشی از شرایط تغییر یافته، این کارگران بودند که خود را برای پاره کردن زنجیرهای بردگی سالهای قحطی و برای رویاروئی با سرمایه داران زالوصفت آماده میکردند. در این میان بیش از همه کمپانی های اتومبیل سازی در مقابل هر کوشش کارگران جهت سازمانیابی مقاومت میکردند. جاسوسان کارفرما در میان کارگران هر اقدام برای ایجاد تشکل را به کارفرما اطلاع میدادند. طبق گزارشات موجود در طول سالهای۱۹۳۳ تا ۱۹۳۶ تنها کمپانی ” جنرال موتور” یک میلیون دلار هزینه دستگاههای امنیتی و کنترل کارگران نموده بود. با وجود این کارگران مخفیانه شروع به سازماندهی نموده و بالاخره ” اتحادیه کارگران اتومبیل سازی” را ایجاد کردند. اتحادیه نوجوان با درک نبض شورشگرانه در میان کارگران آنان را به ” اعتصاب نشسته ” فراخواند. در واقع این تاکتیک امکان هر گونه حرکت مدیران جهت جابجائی وسایل از درون کارخانه را مسدود مینمود. مدیران “جنرال موتور” به دادگاه شکایت برده و حکم پایان اعتصاب را دریافت نمودند. کارگران اما به حکم دادگاه گردن ننهادند. بلافاصله نیروهای سرکوبگر روانه کارخانه شدند. این بار کارگران با هر وسیله ای که در اختیار داشتند، به مقابله پرداختند. عزم آنان نیروهای انتظامی را عقب راند و به این طریق کارگران قانون خود را به واقعیت تبدیل کردند. مقاومت کارگران و عقب نشینی نیروهای انتظامی، کارفرما را مجبور کرد که بر سر میز مذاکره حضور یافته و دستمزدها را افزایش دهد. در یازدهم فوریه ۱۹۳۷ صد و سی و شش هزار کارگری که در اعتصاب شرکت کرده بودند و رهبری کننده اعتصاب که اکثریتشان را کارگران کمونیست تشکیل میدادند، مارش پیروزی خود را با آواز جمعی ” همبستگی برای همیشه” در درون شهر آغاز کردند. آنان توانسته بودند در طول چهل و چهار روز، تولید دویست و هشتاد هزار اتومبیل را متوقف سازند. این اولین پیروزی بزرگ جنبش اتحادیه ای در آمریکا بود.
دبیرکل اتحادیه بعد از امضای قرارداد جمعی در روز دوشنبه ۳۰ اکتبر ۲۰۲۳ با ” جنرال موتور” درست با اشاره به آن تاریخ و آن سنت بیان داشت که “اعتصاب شورشی، یک فصل جدید از تاریخ ماست. ما توانستیم به کنسرنها، افکارعمومی آمریکا و تمام جهان نشان بدهیم که طبقه کارگر از بین نرفته. ما تازه شروع کرده ایم. ما از تاریخ میآموزیم و همزمان تاریخ می آفرینیم”. بدون تردید او حق داشت که از ساختن تاریخ سخن بگوید، چرا که مبارزه برای افزایش دستمزد یک مبارزه تاریخی و همیشگی طبقه کارگر است که نتیجه آن بستگی به قدرت، مقاومت ،درجه سازمانیابی و رهبری آگاه طبقه دارد.
سخن روز: شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له