سازمانیابی کلید پیشروی جنبش انقلابی جاری
چهارشنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰۲
حدود نه ماه از آغاز طغیان خشم و اعتراض زنان و مردان آزادیخواه ایران علیه فشار ناشی از فقر و فلاکت اقتصادی، بی حقوقی های سیاسی و اجتماعی، و بویژه تبعیض جنسیتی علیه زنان که قتل دولتی ژینا جرقه آن را زد می گذرد. یک تصویر عینی از روند اوضاع سیاسی ایران، بیانگر آن است که جنبش انقلابی جاری اگر چه از اعتراض ها و جنگ و گریزهای خیابانی هر روزه و پر تلفات سه ماهه اول فاصله گرفته است، اما به اشکال مختلف ادامه دارد و استمرار خود را در شکل برآمد جنبش مطالباتی کارگران، معلمان و بازنشستگان، اعتراضات دانشجویی و رادیکالیزه شدن و سیاسی تر شدن هر چه بیشتر مطالبات آنها و اعتراض های توده ای متناوب در شهرهای مختلف ایران حفظ کرده است. جمعه های اعتراضی در سیستان و بلوچستان، اعتراضات دانشجویی، برپایی مراسم یاد جانباختگان در شهرهای مختلف ایران که توأم با تجمع های اعتراضی و فریاد شعارهای کوبنده علیه سران رژیم و مقابله و رویارویی با یورش نیروهای سرکوبگر، نشان از آن دارد که این جنبش نه فقط سر بازایستادن ندارد، بلکه همچنان پتانسیل حضور در خیابان به عنوان یکی از سنگرهای مبارزه و مقابله با نیروهای دشمن را نیز حفظ کرده است. از اینرو موج تشدید سرکوب و کشتار زندانیان، تهاجم به زنان بی حجاب، حملات شیمیایی به مدارس دخترانه، تعرض سازمانیافته به جنبش دانشجویی و احضار و دستگیری پی در پی فعالین جنبش های اجتماعی مانع آن نشده است که اعتصابات کارگری و اعتراضات توده ای بر متن تشدید سرکوب همچنان ادامه یابند. روزانه به طور متوسط ده اعتصاب کارگری و تجمع اعتراضی بر پا می شوند. جنبش های مطالباتی کارگران، معلمان، بازنشستگان و … در مسیر پیوند با جنبش انقلابی جاری قرار گرفته اند. تداوم اعتصابات کارگری و تجمع های اعتراضی و حفظ ظرفیت ها و پتانسیل اعتلایی این جنبش ناشی از این واقعیت است که رژیم جمهوری اسلامی فقط با تکیه بر گسترش دامنه سرکوب توانسته از دامنه اعتراضات خیابانی بکاهد و غیر از تشدید سرکوب، قادر به بهبود ولو جزئی در وضعیت معیشتی کارگران و هیچ عرصه ای از زندگی مردم نیست. این درماندگی حکومت اسلامی سرمایه داران در حالی که ترس توده ها جای خود را به مقاومت و مبارزه داده و دستگاه ایدئولوژیک رژیم هم توان مشروعیت بخشیدن به این اوضاع را از دست داده، امکان فوران آتش خشم و اعتراض مردم را زنده نگاه داشته است.
حفظ این ظرفیت ها و تداوم جنبش انقلابی بیانگر آن است که موج تشدید سرکوب نه فقط توده ها را مرعوب نکرده، بلکه نیروی همبستگی در جبهه فرودستان جامعه را تقویت کرده است. در کارخانه، در دانشگاه، در مدرسه و در محلات شهرها همه جا ترس از سرکوب جای خود را به مقاومت و مبارزه و تعرض متقابل علیه نیروهای سرکوبگر و کل دستگاه حاکم داده است. اگر تشدید و گستردگی سرکوب نتوانسته جامعه را مرعوب کند، اما تداوم جنبش انقلابی قادر شده انسجام صفوف نیروهای حکومتی را که با یکدست کردن مراکز سه گانه قدرت در آخرین نمایش های انتخاباتی و نقل و انتقال ها در قوه قضائیه بدست آمده بود را در هم کوبد. اسنادی که از نشست فرماندهان سپاه پاسداران و نیروهای امنیتی و نهادهای اطلاعاتی وابسته به سپاه و وزارت اطلاعات رژیم با خامنه ای انتشار یافته تا حدودی درماندگی و آغاز روند فروپاشی نیروهای سرکوبگر رژیم را نشان می دهد. فرماندهان سپاه آشکارا از ریزش نیروهای وفادار حکومتی و هزاران نفر از نیروهای سپاهی و بسیجی سخن میگویند”. مفاد این نوع اسناد و سیر عینی وقایع بیانگر این واقعیت است که اگر جمهوری اسلامی در رویارویی با جنبش انقلابی جاری به سرکوب و کشتار در ابعاد خیزش آبان ۹۸ روی نیاورد و به آزادی گزینشی بخشی از دستگیر شدگان تن داد، این نه از روی نقشه ای آگاهانه، بلکه از سر ضعف و ناتوانی و نگرانی سران رژیم از گسترش ریزش در صفوف نیروهای سرکوبگر بوده است.
آنچه روشن است تداوم جنبش انقلابی جاری و شجاعت و از خود گذشتگی زنان و مردان جوان در مبارزه برای به زیر کشیدن کلیت رژیم و در مقابله با نیروهای سرکوبگر، انسجام صفوف نیروهای رژیم را متزلزل کرده و آن را با بحران حکومتی روبرو کرده است. این روزها روحانیون و مهره های بالای حکومتی از فروپاشی دیوار برلین قوانین اسلامی و حجاب اجباری سخن می گویند، اعتراف می کنند که با زور سرکوب نمی توانند حجاب را تحمیل کنند. تداوم فشار جنبش انقلابی جاری، خطر فروپاشی اقتصادی، شکست سیاستهای جمهوری اسلامی در سطح منطقه و تشدید نزاع و کشمکش در میان سران حکومتی توازن قوا را عمیقا به سود صف مبارزه توده ها، جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی تغییر داده است. با این وصف اگر جنبش انقلابی جاری هنوز نتوانسته بر ضعف های خود غلبه کند، هنوز توده های عاصی از این اوضاع در ابعاد میلیونی به میدان این مبارزه نیامده اند، اعتصابات کارگری هنوز همه مراکز صنعتی کلیدی را در بر نگرفته و سراسری نشده اند، روند سازمانیابی از پایین به مرحله ای نرسیده که دستاوردهای تاکنونی را تثبیت کنند، اما توازن قوای فعلی بستری مناسب برای غلبه بر این ضعف ها را فراهم آورده است.
در شرایط کنونی علاوه بر گستراندن چشم انداز سرنگونی انقلابی حکومت اسلامی سرمایه داران و افقی ضد سرمایه داری در پیش روی جنبش انقلابی جاری، غلبه بر ضعف سازمانیابی حلقه کلیدی جهت تضمین پیشروی جنبش انقلابی جاری است. اکنون پیشروی جنبش کارگری و جنبش انقلابی جاری از مسیر ایجاد شوراهای کارگری در کارخانه ها، مجتمع های صنعتی و مراکز خدماتی مختلف، ایجاد تشکل توده ای زنان، دانشجویان، دانش آموزان و … می گذرد. این شوراها و تشکل ها در شرایط کنونی در پیوند با هم می توانند ظرفیت های واقعی جنبش را به صحنه سیاسی جامعه بیاورند، دستاوردهای مبارزات جاری را تثبیت کنند و در فردای سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی سرمایه داران بر ویرانه های آن حاکمیت شورایی کارگران و زحمتکشان و فرودستان جامعه را بر پا کنند.
سخن روز شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له